Έχω να blogάρω κι εγώ δε θυμάμαι από πότε, αλλά έχουν μεσολαβήσει τόσα και τόσα σκηνικά που με έχουν αποπροσανατολίσει. Το αστείο είναι ότι σε όλο αυτό το διάστημα σκεφτόμουν πως πρέπει ή να πάρω ένα μικρό σημειωματάριο ή ένα κασετοφωνάκι δημοσιογραφικό ούτως ώστε να καταγράφω ανά πάσα στιγμή την κάθε ιδέα που θέλω να αναλύσω στην επόμενη ανάρτηση, γιατί κατά πώς το βλέπω σήμερα δε θα προλάβω να αναλύσω ούτε τα μισά. Ένα μυαλό έχω, άλλωστε, κι αυτό κάπως μισερό. Πού να τα θυμάμαι όλα... Βέβαια, για το σκοπό αυτό έχω ξεκινήσει και κάνα δυο μήνες τη λήψη βιταμινών Β-12 που υποτίθεται βοηθάνε στο νευρικό σύστημα. Για να μην πάθω alzheimers ή για να περιορίζω τα νεύρα μου. Των 500mg, μην πάθουμε και καμιά εξάρτηση και τρέχουμε... άσε που γενικά έχω κι ένα θέμα με τα βιταμινούχα συμπληρώματα, μου ανοίγουν την όρεξη και αισθανόμενη μια γενικότερη ευεξία σαβουριάζω ό,τι βρω μπροστά μου.
Δηλαδή, πήγα στο νησί για το τριήμερο και επέστρεψα τρι-μόσχαρη. Η κολλητή λέει φταίνε τα ξύδια, γιατί άλλωστε δεν τρώγαμε και πολύ. Τι δεν τρώγαμε μωρέ, που έκανα τον Copperfield στο n'ammos, εξαφάνισα τα ρυζότο μου πριν οι υπόλοιπες συνδαιτυμόνες προλάβουν καν να ξετυλίξουν την πετσέτα τους. Επειδή εκείνη σου λέει δεν το έτρωγε όλο της το φαγάκι, πίστευε ότι θα αφήσω εγώ τη μπουκίτσα μου να πάει στα σκουπίδια; Κοπελιά, δεν παίζει με την καμία. Εδώ χθες η έτερη κολλητή σχολίασε διθυραμβικά πως έχω πάρει λιγουλάκι!!! Άντε, μπράβο μου, τσάμπα τα καινούρια φορέματα που αγόρασα, θα μείνουν και αυτά στην κρεμάστρα με τα ταμπελάκια, όπως κάτι άλλα συνολάκια που αγόρασα όταν είχα πάει 48kg (βλέπε satin κόκκινο της φωτιάς από carla g)... ρε πούστη μου, πρέπει να είμαι η μόνη single που παχαίνει. Όλες γύρω χάνουν το ένα κιλάκι μετά τ'άλλο κι εγώ κάνω μπάκα. Δεν είμαι για πουθενά.
Αμ το άλλο, με τα ποτά, που το πας αυτό. Η μαστίχα που έχουμε κατεβάσει τις τελευταίες δυο βδομάδες είμαι σίγουρη πως έχει κρυσταλλωθεί μέσα στο στομάχι μου κι αισίως έχει δημιουργηθεί ένα κυπελλάκι υποβρύχιο Σαραντη των 280gr. Άσε δε και το ότι μέσα σε τρία βράδια κατάφερα να άρω όλα τα περιοριστικά μέτρα που είχα λάβει κατά συγκεκριμένων ποτών, βλέπε vodka. Μπλιαχ, τι με red bull, τι με cranberry, μπλιαχ και πάλι μπλιαχ. Ευχάριστο διάλειμμα η veuve cliquot η οποία οφείλω να ομολογήσω πως έρρεε άφθονη, σε όλα τα τραπέζια, σε όλα τα μαγαζιά. Αλλά, μόνο συνοδεία φραουλίτσας, αλλιώς ξεροσφύρι δεν παλευόταν!!!
Γενικά, καλά περάσαμε, αν εξαιρέσεις την κουλαμάρα που επικρατεί στον κόσμο. Ωραία απλώσαμε τις κορμάρες στις ξαπλώστρες της Ελιάς, ωραίο χρωματάκι αποκτήσαμε (μαρμελάδα φέτος δεν έπαιξε, και μάλλον ορθά την απέφυγα, καθότι άμα τη επιστροφή στα πάτρια εδάφη, παρουσίασα μια αλλεργιάρα ναααα... κόντεψα να βγάλω το δέρμα μου από το ξύσιμο σε χέρια και γάμπες), ωραία λικνιστήκαμε στα "ρεμέτζα" και είδαμε φανταστικά sunrises... ναι ναι σωστά το έγραψα, sunrises, γιατί από sunsets NADA! Που να σώσουμε εκεί με τους κουλούς.
Σε ποιούς αναφέρομαι; Μα φυσικά σε όλο αυτό τον psychoburnt κόσμο που σέρνεται τριγύρω. Καλά, δεν περίμενα να φτάσω μέχρι τη Μύκονο για να το διαπιστώσω, τη μαλακία την έχω εντοπίσει καιρό τώρα. Τα συμπτώματα άλλοι τα φέρουν εμφανή κι έντονα, σε άλλους είναι πιο προσεκτικά κρυμμένα. Το "αλλού γι΄αλλού" το ξέρεις; To youhou; Το "ότι να΄ναι"; Λοιπόν, απ'όλα αυτά είχε ο μπαχτσές. Από τις τύπισσες που μου περπατούσανε στα Ματογιάννια με κάτι δεκάποντα stiletto, λες και πηγαίνανε τρομάρα τους στη δεξίωση, από τους γκέυ που ακόμα και εν έτει 2009 ντύνονται σαν τους Village People, από τις 15χρονες που έλαβαν μέρος στο διεθνή πανάθεμαμε διαγωνισμό Miss Hawaian Tropic, από την κράτηση στην παραλία και τον τύπο με την ενδο-επικοινωνία για το sitting arragement των day-beds, έως την all-time-classic κατηγορία: τους άνδρες περισκόπιο.
Αυτό το τελευταίο γκρουπ δεν παίζεται με την καμία. Πρόκειται φυσικά για τους γνωστούς σου (ή τελοσπάντων τους φίλους των γνωστών σου) οι οποίοι σε εντοπίζουν σε παραλία-εστιατόριο-μπαρ κλπ. και σε προσεγγίζουν για τους σικέ εναγκαλισμούς και τις συνήθεις αναφωνήσεις "καλέεεε, δε το πιστεεεεεεεύω, κι εσείς εδώ; πότε ήρθατε;" κι αρχίζει μετά το πανηγυράκι, "ελάτε μετά από εμάς να κάτσουμε μαζί, να σας κεράσουμε, να σας δούμε, να τα πούμε" κ.ο.κ. Και ξέρεις πολύ καλά ότι οι τύποι εννοούν ελάτε απο εκεί να σας πεθάνουμε στα ξύδια μπας και μας κάτσετε ή ελάτε στην παρέα για να μας δουν οι πρώην γκόμενες και να σκάσουν από τη ζήλεια. Έλεος!
Sorry, αλλά λέει πουθενά καμιά ταμπέλα ότι ψάχνω χορηγό να μου πληρώσει το φαγητό ή τα ποτά μου; Δε νομίζω. Ούτε λέει πουθενά καμιά επιγραφή vacancy. Ρε ουστ. Πάω astra από άποψη, χορεύω δίπλα σου γιατί γουστάρω, πίνω το σφηνάκι για το κέφι και πάω να φάω και μόνη μου στο κυριλέ. Δεν έχω ανάγκη το κάθε μπιφτέκι που ξαφνικά του γεννήθηκε ο έρωτας για την πρώην που έχει να της μιλήσει 3 χρόνια, το κάθε "διπλοσώβρακο" με το κορμί που είναι φτιαγμένο να το χαίρονται πολλές γυναίκες, ή την κομμώτρια με τη φούσκα. Κι ακόμα χειρότερα, το γιατρό που είναι λιάρδα, το αρσενικό σούργελο με όλες τις luis μαζί περασμένες χιαστή, τον μπάρμαν-μοντέλο-παρουσιαστή-γλάστρα, τον εναλλακτικό που βλέπει μόνο Lars von Trier, τον αποτυχημένο Federer, τον Τηλεμπάν και όλους τους εν γένει μαλακοπίτουρες.
Να μη μιλήσω για τον τύπο που φαινομενικά έχει πιάσει κουβέντα με σένα, αλλά έχει σηκώσει το περισκόπιο που προανέφερα και σκανάρει ότι θηλυκό περπατάει στα 2 πόδια.
Ρε, ούφα, να περνάτε καλά δεν ξέρετε; Να μην είστε δήθεν; Να έχετε τρόπους και συνέπεια; Γιατί πρέπει όλοι να είστε κάφροι και χλιμίτζουρες; Στο κάτω κάτω η ζωή δεν είναι μόνο το πήδημα. Πού πάει αυτή η κοινωνία δεν ξέρω. Όμως, όπως κι ο συμπαθέστατος παππούς της Magnum, ένα έχω να πω: να πάρετε τα σκάφη σας, να φύγετε, να πάτε αλλού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου