Live your myth in Woodcastle

Ένα σαββατοκύριακο στο Ξυλόκαστρο αρκεί για να πάθει κανείς πολιτισμικό σοκ. Όχι, δεν είναι θέμα σνομπισμού, στο κάτω κάτω αν είχα τέτοια κολλήματα, μάλλον θα καθόμουν συνέχεια στην Αθήνα να κλαίω τη μοίρα μου ή αν είχα πολλά λεφτά τους χειμώνες θα ήμουν στo Gstaad και τα καλοκαίρια στο St Tropez. Είναι, όμως , κάτι μικρές λεπτομέρειες που ακόμα και τον πιο cool άνθρωπο δε γίνεται να μην τον αφήνουν έκπληκτο. Βασικά, το θέμα δεν είναι οι υποδομές της περιοχής (εστιατόρια, καφέ, μαγαζιά) αλλά ο κόσμος. Η πλάκα είναι ότι σε όλα τα παράλια του Κορινθιακού υποτίθεται έχουν εύκολη πρόσβαση οι Αθηναίοι και πολλοί είναι αυτοί που διαθέτουν εξοχική κατοικία στα πέριξ. Ωστόσο, αυτό που αντιμετωπίσαμε το Σάββατο βράδυ κατά τη νυχτερινή μας έξοδο με τα κορίτσια ήταν απλά α-σ-ύ-λ-λ-η-π-τ-ο.
Βασικά, η περιήγηση μας δεν περιορίστηκε μόνο στο Ξυλόκαστρο αλλά η χάρη μας τρομάρα της έφτασε μέχρι το εξωτικό Βραχάτι. Για το οποίο οι θύμησες που είχα απο τα 19-20 ήταν ότι επρόκειτο για προορισμό οικογενειών που μετά το κλείσιμο των σχολείων στα μέσα Ιουνίου συνέρρεαν για να "παρκάρουν" τέκνα και παππούδες μέχρι τα μέσα Σεπτεμβρίου. Θυμόμουν συμπαθέστατες οικογενειακές ταβέρνες (από αυτές που σέρβιραν κρεατικά σχάρας, ψάρια, μακαρονάδες και πίτσες κατεψυγμένες όλα μαζί αδιακρίτως), παιδικές χαρές κατα μήκος της παραλίας, καφετέριες-αναψυκτήρια με τραπεζάκι φορμάικα και καρεκλίτσα με πράσινο-κόκκινο πλαστικό καλώδιο (έλα τώρα που δεν κατάλαβες σε ποια αναφέρομαι - αυτή την ηλίθια που είχαν και πολλοί θερινοί κινηματογράφοι και πιανόταν ο κώλος σου δυο ώρες).
Τεσπα, αυτά που κατέγραψαν οι οφθαλμοί μας το Σάββατο 13 Ιουνίου 2009 στο Βραχάτι ήταν τουλάχιστον out of space. Καταρχάς, τέτοιο πήξιμο από αυτοκίνητα ούτε στην Ποσειδώνος. Και τι αυτοκίνητα: εννοείται όλα τα μοντέλα τεραστίων SUV, κάτι χαμηλωμένα sport με φωτάκια led και φιμέ τζάμια, μουσικές να παίζουν στη διαπασών και μηχανάκια να κορνάρουν non-stop για να κάνουν τα αυτοκίνητα στην άκρη να περάσουν οι ιππότες της ασφάλτου. Πρέπει να είμασταν ακινητοποιημένες τουλάχιστον 25λεπτά. Οι συμπαθέστατες ταβερνούλες της προηγούμενης δεκαετίας είχαν δώσει τη θέση τους σε καφετέριες, κρεπερί, μπαρ, fancy ρεστοράν, όλα με διακόσμηση αντίστοιχη των καφέ στα Village, δηλαδή εντελώς spat. Παντού ταμπέλες neon, μουσική να διαχέεται χωρίς να μπορείς να ξεχωρίζεις τι έπαιζε και πού. Το αποκορύφωμα: μεγαθήρια clubs με φοίνικες, πύλες, πέργκολες και τεράαααααααστιες φωτεινές επιγραφές. Κάτι σαν το Φαληράκι της Ρόδου δηλαδή. Το τελειωτικό, όμως χτύπημα προήλθε από τις ανύπαρκτες φούστες των γυναικών-θαμώνων, ούτε καν βρακί, απευθείας κολποσκόπηση. Και δυστυχώς, δεν επρόκειτο για Αγγλίδες όπως στο προανεφερθέν τουριστικό θέρετρο.
Με αυτά και μ'αυτά, σύσσωμο το παρεάκι μας αποφάσισε να προσπεράσουμε με ελαφρά (εννοώντας με ελιγμούς schumacher ανάμεσα στα αμέτρητα διπλοπαρκαρισμένα) και να την κάνουμε για μέρη πιο ταπεινά. Χαχαχα και πού καταλήξαμε; Προφανώς στο μέρος που σκοπεύουν να γυρίσουν το reality Αγρότης Μόνος Ψάχνει. Η επόμενη πρόταση του Κορινθιοράματος ήταν για ένα beach bar λίγο έξω από το Ξυλόκαστρο. Όσο να παρκάρουμε, οι κοπέλες διαπίστωσαν με τρόμο ότι πάνω στο δρόμο ήταν παραταγμένα άπειρα datsun (ούτε καν navara) αλλά δε δώσαμε τη δέουσα σημασία, θεωρώντας ότι ανήκουν σε κόσμο που έμενε σε παρακείμενα σπίτια. Ναι, καλά πώς το ήθελες. Όλο το Κιλελέρ είχε μαζευτεί γύρω από τη μπάρα!!!
Το μαγαζί ήταν συμπεθέστατο ως προς τη διακόσμηση και για τα εκεί δεδομένα θα το χαρακτήριζα το Island της περιοχής. Η μουσικούλα lounge και mainstream προς το τέλος. Σε όλα τα τραπεζάκια έβλεπες ποτηράκια με ομπρελίτσες, άρα έπαιζαν κοκτεηλάκια και φυσούσε ένα ανεπαίσθητο αεράκι. Όλες οι ενδείξεις δηλαδή θετικές. Αν δεν ήταν αυτός ο κόσμος. Μπουάαα. Οι οχτώ στους δέκα άντρες φορούσαν άσπρο παπουτσάκι, μοκασινέ, λουστρίνι, μυτερούλι, φιδίσιο. Μανούλα μου, μην έρθει κι αυτή η μόδα στην Αθήνα σε παρακαλώ, θα ξεράσω. Λευκά παπούτσια!!! Του γάμου!!! Οι άλλοι δύο στους δέκα φορούσαν ανατομική σαγιονάρα. Η μία κολλητή σχολίασε ότι προφανώς παίζει κάποια λαϊκή από την οποία τις προμηθεύονται, δεν εξηγείτο αλλιώς πώς όλοι μα όλοι φορούσαν την ίδια! Ρε πούστη μου, δεν έχω θέμα με σαγιονάρα σε άντρα, αλλά πάρε ρε φίλε μια μαύρη haiwianas (έστω και με τη σημαία της Βραζιλίας, δε θα κολλήσουμε στη λεπτομέρεια) 25 ευρώ κάνει!!! Μη μου έρχεσαι με τη σαγιονάρα geox. Φόρα την όταν κλαδεύεις τον κήπο σου, φόρα όταν βάφεις τα κάγκελα ή όταν πλένεις το αμάξι σου. Όχι όταν πας να πιεις το ποτάκι σου και να χορέψεις! Μαμάαααααα αναφωνήσαμε και οι 5!!!
Θα παρατηρούσε κανείς φυσικά ότι δεν έχω να κάνω σχόλιο για γυναίκες, ε; Πού να τις βρούμε τις γυναίκες καλέ, εκεί μέσα γινόταν του επίμονου γεωργού. Η ομορφούλα της παρέας μας κέρδισε τις εντυπώσεις και προκάλεσε πολλά κεράσματα.
Και φυσικά, η ατραξιόν της βραδιάς έλαβε χώρα δέκα λεπτά πριν την αναχώρηση μας: τύπος (του οποίου το προφίλ αν παραθέσω, θα με κατηγορήσετε για προκατειλημμένη) πλησιάζει και ξεστομίζει τη θεική ατάκα: "Κορίτσια, βασικά εγώ και η παρέα μου είμαστε έτοιμοι να φύγουμε, αλλά δε θα μπορούσαμε να το κάνουμε αν δε σας γνωρίζαμε πρώτα". Γκαπ... (ήχος από πτώση στο έδαφος) Τον ευχαριστούμε και του λέμε ευγενικά πως δε θα πάρουμε. Συνεχίζει απτόητος στραμμένος προς την προαναφερθείσα ωραία της παρέας: "Κοπελιά, μου αρέσεις πολύ και θα ήθελα να σε γνωρίσω, αν θέλεις να έρθεις να κάτσουμε οι 2 μας στο μπαρ να μιλήσουμε." Σκουίιιιιιιιιιιικ(ήχος από πνιγμένα γέλια) Τον ευχαριστεί η δικιά μας και τον στέλνει στην ευχή του Θεού, είδε κι απόειδε αυτός, πήρε τους κουμπάρους κι αποχώρησε. Ευτυχώς, γιατί ήταν παμψηφεί προτεινόμενος.
Παρά το γελοίο της υπόθεσης με τα πατούμενα, τις άθλιες φάτσες και τα αγροτικά οχήματα, έχω να αναγνωρίσω στον ανδρικό πληθυσμό της Κορινθίας ότι τουλάχιστον εκεί είναι ακόμα αρσενικά. Ο χριστιανός είδε τη φίλη μας, γούσταρε κι έκανε κίνηση, ο barman επίσης έστειλε δυο δίσκους με σφηνάκια. They gave it a shot, όπως αρμόζει στο ρόλο του κυνηγού. Όχι, όπως οι "gay" που έχει γεμίσει η Αθήνα.