Αντι-νησιιιιιιιιιιιιιιιί

"Όλο Πάρο μου είσαι", με πειράζουν οι φίλοι και οι γνωστοί. Τι να κάνουμε ρε παιδιά, αυτά είναι όταν έχεις εξοχικό, θες να το χαίρεσαι και να το εκμεταλλεύεσαι, ειδικά στους χαλεπούς καιρούς που ζούμε, ο περισσότερος κόσμος θα κάνει στροφή προς τις θερινές του κατοικίες και θα αφήσει τα πολλά πολλά με τα πανάκριβα ξενοδοχεία, τα δυσθεώρητα αεροπορικά εισιτήρια ή τις εξεζητημένες εξορμήσεις. Το "nisiiiiiiiiiiiiiiii" έχει πλέον καθιερωθεί ως status line κάθε Παρασκευή και προς μεγάλη αγανάκτηση πολλών, θα εξακολουθεί να υφίσταται τουλάχιστον μέχρι τα τέλη Σεπτεμβρίου. Μην πω κι αρχές Οκτωβρίου, εάν ο καιρός το επιτρέπει. Σιγά μην κάθομαι να κλαίω τη μοίρα μου στη μίζερη Αθήνα, η οποία εσχάτως φέρει κάτι από Λονδίνο. Νησί και πάλι νησί. Και για αλλαγή μια στο τόσο, κι ένα αντι-νησί.
Την Παρασκευή σάλπαρα με φουσκωτό για Αντίπαρο. Ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία, να ξεκινάς από την Ανάβυσσο, να πλέεις για τρεις ώρες, να σε προσπερνάει το Highspeed, να διασταυρώνεσαι με το Bluestar, να τρως την αλμύρα με το κουτάλι και να είσαι συνέχεια όρθιος στο πηδάλιο για να μην κλυδωνίζεσαι πολύ από τα κύματα. Ένα τεσσαράκι το είχε... ήταν σαν να είσαι στο πρώτο βαγόνι του rollercoaster. Και δεν είχε καμία σχέση με τις προηγούμενες εμπειρίες από φουσκωτά, που είχαμε κάνει τον περίπλου της Πάρου και της Μυκόνου. Άλλο πράγμα να διασχίσεις το Αιγαίο κι άλλο τώρα να φεύγεις από την Ελιά να πάς στο Καλό Λιβάδι κι από εκεί στη Χώρα. Εδώ μιλάμε να είσαι στη μέση του απόλυτου γαλάζιου πουθενά, να βλέπεις στεριά πολύ αχνά στο βάθος και να χοροπηδάς, για να μην τραυματίσεις και κάνα γόνατο. Πάντως έριξα πολύ γέλιο και χαλάλι η ταλαιπωρία.
Το καλύτερο φυσικά ήταν που με τη διευκόλυνση του πλωτού μέσου, προσεγγίζεις παραλίες και μέρη για μπάνιο που υπό άλλες συνθήκες δε θα επισκεπτόσουν ποτέ. Πραγματικά, κάναμε μπάνιο σε απίστευτα τυρκουάζ νερά στα Πατερονήσια, ένα σύμπλεγμα μικρών βραχονησίδων μεταξύ Πάρου και Αντίπαρου, που σύγκριση γίνεται μόνο με το χρώμα της θάλασσας στα Κουφονήσια  και την Ελαφόνησο. Μόνο άλλα δυο τρία σκαφάκια είχαν δέσει δίπλα κι αυτά όχι πολύ κοντά, ίσα ίσα απλά για να έχεις την εντύπωση πως αυτό τον παράδεισο τον μοιράζεσαι και με άλλους εκλεκτούς. Και το απόγευμα, επικτακτική η πλεύση προς το Δεσποτικό, για να έρθουμε αντιμέτωποι με δυο παραλιίτσες απαράμιλου κάλλους, η μια βραχώδης με επιβλητικά οινοπνευματί νερά και η άλλη με μια αμμουδιά μεγέθους γηπέδου ποδοσφαίρου όσο εκτεινόταν στη στεριά. Πόσα χρόνια κατεβαίνω στο νησί, εκεί ομολογουμένως δεν είχα πάει ποτέ, είχα μόνο ακούσει περιγραφές από άλλους σκαφάτους. Αν και νομίζω πως υπάρχει ένα εκδρομικό από την Αντίπαρο κι ένα καϊκι από τον Άγιο Γεώργιο, που λογικά θα πηγαίνουν σε αυτά τα μέρη, είναι άλλωστε μαγικά σαν τοπία.
Στο αντι-νησίιιι παραδόξως είχε πολύ ζωή κι αρκετούς τουρίστες. Εντάξει, δεν απευθύνεται στον ίδιο κόσμο που επιλέγει τη mainstream Πάρο, γιατί ούτε τις ίδιες υποδομές προσφέρει, ούτε έχει πολλές επιλογές στον τομέα της διασκέδασης. Αυτό και μόνο την καθιστά εκτός πόλου έλξης της πιτσιρικαρίας που ως γνωστόν λιώνει στα bars της Νάουσας. Ευτυχώς, γιατί δε θα 'θελα να γίνει η Αντίπαρος ένα κακέκτυπο της Πάρου και της Μυκόνου. Είναι εναλλακτικό νησί, έχεις ανάγκη μόνο το μαγιώ, το παρεό και τις σαγιονάρες σου, από το πρωί μέχρι το βράδυ cool και αραλίκι. Άλλοι ρυθμοί, με τα συμπαθητικά καφέ να σερβίρουν πρωινό μέχρι τις 15.00, με τα mini markets να κάνουν τρελλές δουλειές πουλώντας φρούτα και πάγο στους σκαφάτους, με τα πέντε μπαράκια να παίζουν μουσική στο χαλαρό και να σερβίρουν ανεπιτήδευτα ποτά. Είναι, ρε παιδί μου, λες και είσαι στη Τζαμάικα, φοβερή χαλαρουίτα. (κι αντίστοιχα τσιγαριλίκια). Και όλοι με την ίδια καλή διάθεση, ήρθαμε να αράξουμε και να περάσουμε ήρεμα.
Βέβαια το γνωστό σε όλους party animal, δε θα μπορούσε να μη δώσει το ρεσιτάλ του και στη άγονη γραμμή. Όχι δηλαδή, που θα καθόμουν ήρεμη. Εκτός του ότι κατάφερα για άλλη μια φορά να περιδρομιάζω νυχθημερόν, εκτός του ότι για ακόμα μια φορά ενέδωσα στον πειρασμό του shopping (ένα κορίτσι δεν έχει ποτέ αρκετά φορέματα, ή αρκετές πασμίνες ή αρκετές σαγιονάρες), εκτός του ότι η αγριοφωνάρα με τα ντεσιμπέλ άφησε το στίγμα της από άκρη σε άκρη, δε θα μπορούσα να μην έχω εντοπίσει και το απόλυτο μαγαζί νυχτερινής ακολασίας. Το παραδέχομαι, βρήκα ροκάκι και στην Αντίπαρο. Κι ο μπάρμαν τρόμαξε να σερβίρει ουισκάκια και υποβρύχια martini μέσα στο κατακαλόκαιρο. Γιατί, καλά τα mojito και τα appletini, αλλά στο νησί που αποφεύγει τα δήθεν, είναι τουλάχιστον too much να παραγγέλνεις coctails me Grey Goose και Pampero. Ειδικά υπό τους ήχους των Ramones και του Iggy Pop. Και ειδικά όταν όλες οι επιλογές του dj σου θυμίζουν απειλητικά τις καμμένες βραδιές μέσα στο κωλομάγαζο της Λουκιανού. Κάτι τέτοιο λοιπόν και στο Remember της Ωλιάρου, ευτυχώς, όμως, χωρίς τους φίτσουλες και τους λοιπούς "θαμώνες". Πέρασα τόσο απίστευτα, που θέλω να γυρίσω σύντομα και να συνεχίσω την άλωση του νησιού. Antiparos rocks. Φιλιά