Πρώτη φορά που αισθάνθηκα ανακούφιση με το που πάτησα ελληνικό έδαφος βγαίνοντας από το αεροπλάνο. Ο λόγος; Ο σκατόκαιρος. Όχι απλά τον δάγκωσα, αλλά κατουρούσα παγάκια. Το κρύο της αρκούδας κοινώς, να μη μιλήσω για τη βρόχα, πανάθεματην τρία στα τρία ταξίδια. Α ρε Ελλαδάρα, μέχρι Νοέμβριο με κοντομάνικα... το λέω κι επαναλαμβάνομαι: ζούμε στην ωραιότερη χώρα του κόσμου. Κι ενώ τρελλαίνομαι για ταξίδια στο εξωτερικό, σε γνώριμους ή άγνωστους προορισμούς, when it comes to weather conditions... απλά δεν υπάρχει σύγκριση. Άσε που δεν μπορείς και να ευχαριστηθείς τις βόλτες σου, ενώ εδώ ο τουρίστας περνάει σούπερ χειμώνα - καλοκαίρι (άντε, να πήζει εκεί γύρω στον Ιούλιο, αλλά και πάλι, πάει μια παραλία και δροσίζεται). Τεσπά, αν αγνοήσουμε τις καιρικές συνθήκες,το Παρισάκι ήταν ορεκτικότατον.
Καταρχάς, πήγαμε την καλύτερη περίοδο από άποψη ατμόσφαιρας: χριστουγεννιάτικος στολισμός παντού, κόσμος με χιλιάδες σακούλες ψώνια ανά χείρας, Jingle bells να ηχούν, φωτισμένος πύργος Eiffel όλα τα λεφτά. Λαοθάλασσα οι τουρίστες, τα bistrot τίγκα, έγχρωμοι πλανόδιοι μικροπωλητές να σε ακολουθούν παντού να σου πασάρουν τις μαϊμουδιές τους, ο υπόγειος ασφυκτικά γεμάτος και αποπνικτικά βρωμερός, παντού υπαίθρια stands με crêpes salées ou sucrées. Ο κόσμος να σέβεται τον αντι-καπνιστικό νόμο και να φουμάρει dehors. Ένα ποτηράκι bordeaux για να ζεσταθούμε, ένα croque-monsieur για να τσιμπήσουμε και μια crème caramelée για να γλυκαθούμε, Mesdames et Monsieurs, bienvenus à Paris.
Αλλά το τριημεράκι μας ήταν αφιερωμένο στην παιχνιδοχώρα και όχι στα αξιοθέτα της γαλλικής πρωτεύουσας. Άλλωστε την έχω εμπεδώσει από την καλή κι από την ανάποδη, σε όλες τις φάσεις της ζωής μου: πενθήμερη με το σχολείο, επιμορφωτική με την οικογένεια να τρέχουμε στα Λούβρα και τα Pompidou, ρομαντική με τον je t'aime να αγκαλιαζόμαστε στις όχθες του Σηκουάνα, φοιτήτρια με τους Erasmus να χοροπηδάμε σαν τα κατσίκια μέσα στο Budhabar, παρεΐστικη για αχαλίνωτο shopping στην Avenue Montaigne. Το ταξιδάκι αυτό έγινε αποκλειστικά για την Disneyland. Για να παίξουμε, να χαρούμε, να ουρλιάξουμε, να ξεδώσουμε. Σαν οκτάχρονα. Κι ας ήταν η πέμπτη φορά για μένα και η έκτη φορά για την αδερφή μου, την πρωτεργάτρια του πονήματος.
Από παιχνίδι, λοιπόν, άλλο τίποτα. Απτόητες, όπως άλλωστε όλοι οι επισκέπτες από τον καιρό, βάλαμε τρελλό αδιάβροχο poncho και ξεχυθήκαμε στις ουρές. Και μιλάμε για ουρές της μίας και της μιάμισης ώρας για το κάθε ride, όχι αστεία. Παρά το fast pass ticket, στα πιο δημοφιλή παιχνίδια η αναμονή ήταν ατελείωτη και το ξεροστάλιασμα στο ψωφόκρυο αντιμετωπιζόταν με πολύ κουτσομπολιό και γέλια. Όμως, κύριοι οι Ευρωπαίοι, καρτερικά να υπομένουν τη σειρά τους, όχι σαν τους Ελληνάρες που κάνουνε τα πάντα για να φάνε τη θέση του άλλου. Το αστείο βέβαια είναι ότι περιμένεις ώρες για να κάνεις μια βόλτα με το τρενάκι που με τη βία διαρκεί 2 λεπτά. Το excitement, όμως, αυτών των 120 δευτερολέπτων είναι απερίγραπτο, όλα τα σπιντάκια του κόσμου να έχεις κουμπώσει, τόσο high δεν φτάνεις. Ανοίγουν και τα πνευμόνια σου όσο στριγγλίζεις!!! Και θες κι άλλο... ούτε που αναλογίζεσαι πόση ώρα στεκόσουν όρθιος μέχρι να φτάσεις στο πολυπόθητο end of line. Οπότε τρέχεις να προλάβεις πάλι απ'την αρχή.
Οι ουρές εν τω μεταξύ ξεκινούσαν από το πρωί και τελείωνανε το βράδυ πριν πας για ύπνο. Κι εξηγούμαι: ουρά για να φας πρωινό στο ξενοδοχείο (μέναμε μέσα στο πάρκο) όπου είχες δικαίωμα να φας μόνο τη συγκεκριμένη ώρα την οποία είχες προδηλώσει στο check-in. Ουρές για να μπεις μέσα στα 2 πάρκα,ευτυχώς οι πελάτες resort του μπαίναμε μια ώρα νωρίτερα από το ευρύ κοινό. Ουρές για να φας ένα hot-dog, να πάρεις ένα σακούλι pop-corn. Ουρές για να φας στα εστιατόρια της ώρες αιχμής. Ουρές για να φωτογραφηθείς με τους χαρακτήρες Disney που κάνανε εμφανίσεις σε διάφορα σημεία. Ουρές στα ταμεία των καταστημάτων με τα δώρα. Ουρές και στις τουαλέτες. Ουρές στη στάση του λεωφορείου που σε πήγαινε στα δωμάτια. Πανικός παντού.
Και κάθεσαι μετά να αναλώνεσαι σε συζητήσεις για την παγκόσμια κρίση. Sorry παιδιά, αλλά οι εκατοντάδες χιλιάδες κόσμου μέσα στη Disney που είχανε πληρώσει κατά μέσο όρο 60 ευρώ της ημερήσιας κάρτας, ξόδευαν σαν τρελλοί. Οικογένειες με τουλάχιστον 2 παιδιά, να χαλάνε λεφτά στα φαγητά και τα merchandises χωρίς να πολυσκέφτονται πως ένα μπουκαλάκι νερό κόστιζε 2,5€, πως το προαναφερθέν hot-dog έκανε 6€, πως τα περισσότερα ρούχα και λούτρινα παιχνίδια που πωλούνταν στις μπουτίκ (αν και made in CHINA) κάνανε όσο να αγοράσουν κοσμήματα. Τα πάντα μέσα εκεί ήταν πανάκριβα (όπως άλλωστε και στο Παρίσι) κι όμως το αλισβερίσι έδινε κι έπαιρνε. Τι να πω, προφανώς η απόσταση από το χρεωκοπημένο Dubai είναι πολύ μακρινή.
Εμείς τηρώντας μια μέση οδό σε όλα, καταφέραμε να περάσουμε καλά. Δεν αφήσαμε attraction για attraction, κάτι space mountain και κάτι rock'n'roller coaster τα ξεσκίσαμε κάνοντας από τουλάχιστον 4 rides ημερησίως, βγάλαμε πολλές φωτό, ξεποδαριαστήκαμε, φάγαμε και ήπιαμε ικανοποιητικά, ψωνίσαμε δυο τρεις μαλακιούλες για το καλό και ρίξαμε πολύ γέλιο. Το οποίο ήταν και το ζητούμενο στην τελική, να διασκεδάσουμε και να αφήσουμε κατά μέρος τις εργασιακές έγνοιες και τις πρόσφατες περιπέτειες υγείας που αντιμετωπίσαμε και οι 3 μας (sister, κολλητή κι εγώ, ο γαμπρός δυστυχώς ήταν αδύνατον να μας κάνει join). Οπότε, παρά τα έξοδα και τις μικροταλαιπωρίες, τέτοια ταξιδάκια στη χώρα όπου τα παιδία παίζει είναι απλά το καλύτερο δώρο στον εαυτό μας. PRICELESS!!!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου