Νους υγιής, εν σώματι υγιεί

Παρά τα τρεχάματα στα συνεργεία, τις αλλεπάλληλες συνενοήσεις με τις ασφάλειες και τις τελευταίες μέρες δουλειάς (πριν τις γιορτές) όπου επικρατεί το πήξιμο και μια ένταση για τις πληρωμές και τις παραδόσεις στους πελάτες, χθες κατάφερα λιγάκι να ηρεμίσω στη yoga. Να χαλαρώσω. Ούτως ή άλλως με αυτό το σκεφτικό (επανα)ξεκίνησα τα μαθήματα, για να αφιερώσω λίγο χρόνο στην spiritual υγεία μου, γιατί έχει υποστεί πολλά τον τελευταίο χρόνο. Ευτυχώς δεν είμαι από αυτές που τρέφουν αυταπάτες πως με τη yoga κάνεις κορμάρα, τις παπαριές της Madonna μην τις πιστεύετε, η γυναίκα ψοφάει με 10 ώρες γυμναστήριο ημερησίως. Τα σωσίβια γύρω από τη μέση και οι παχοιλιακοί μου θα με εγκαταλείψουν μόνο με καμιά αερόβια και πολλά crunches (ή sit-ups). Το μόνο ουσιαστικά που αποκομίζεις (και βλέπεις άμεσα αποτελέσματα) είναι το flexibility, γιατί κάνεις πολύ stretching. Στη δική μου περίπτωση, το μάθημα περιλαμβάνει roller stretching, όλα τα λεφτά.
Πολύ αγχολυτικό, το συστήνω ανεπιφύλακτα. Μιάμιση ωρίτσα δυο φορές την εβδομάδα. Δε σκέφτεσαι ούτε χρέη, ούτε στούκους του αμαξιού, ούτε κουλές συμπεριφορές από γνωστούς, ούτε την ανύπαρκτη σεξουαλική ζωή. Αναπνοές, αφαλός μέσα, ίσια πλάτη και τέντωμα. Βέβαια, υπάρχουν και ασκήσεις άκρως διεγερτικές, δηλαδή θέλοντας και μη αφυπνούν το "σύστημα", αλλά το πνίγεις και συνεχίζεις ακάθεκτη. Όπως επίσης κατά τη διάρκεια της χαλάρωσης των τελευταίων 15λεπτών σου'ρχεται μια νύστα, μια γλυκιά νύστα, που λες, έλα Μορφέα να με πάρεις τώρα (γιατί ο μόνος αρσενικός available να σε πάρει είναι αυτός χαχαχα). Προσωπικά, στο καπάκι πάω για ένα 40λεπτο τρέξιμο στην παραλιακή, γιατί οι τοξίνες δεν βγαίνουν όλες με τα ανοίγματα. Και γυρνάω μετά σπίτι να σαβουριάσω ό,τι υπάρχει στο ψυγείο, όλη η προηγούμενη θερμιδική απώλεια στράφι. Αλλά, είπαμε, όχι άγχος!
Άντε, τώρα που επιτέλους χειμώνιασε (γιατί πολύ μας κούρασε το ανέβα-κατέβα της θερμοκρασίας) και πέσανε τα χιόνια, να αρχίσουμε σιγά σιγά να ανηφορίζουμε και στα γνώριμα ορεινά στέκια για περαιτέρω άσκηση. Γιατί, καλό το ροκ, αλλά κι ο Ηρακλής με τη Στύγα προσφέρουν άλλου είδους excitement. Να το πω το κρίμα μου, ο Παρνασσός δε με συγκινεί ιδαίτερα, όχι βέβαια γιατί δεν είναι χιονοδρομικό αξιώσεων, ίσα ίσα, το καλύτερο είναι από υποδομή, απλά με χαλάει ο σπατανόκοσμος που συχνάζει. Με χαλάει που πάει το παρεάκι, με χαλάει που πάει και το διπλοσώβρακο με τους άλλους μαλακίδηδες και την έχουν δει όλοι τους αθλητές χειμερινής Ολυμπιάδας. Εκνευρίζομαι και με τους τζιπάτους, τους κυριλέ χλεχλέδες που συρρέουν στις χασαποταβέρνες στο Λιβάδι κι εξαγριώνομαι με τις τελειωμένες γκόμενες που κάνουν ηλιοθεραπεία έξω από το σαλέ μοστράροντας trendy apres ski. Sorry, αγάπες μου, αλλά για snowboard πάμε, κατεβασιές και σαββούρες (όλα μέσα στο πρόγραμμα). Γι'αυτό, Καλάβρυτο δαγκωτό. Απλό, λαϊκό και no-nonsense.
Παίζουν βέβαια και οι πιο μακρινές εκδρομές για βουνό και χιόνι. Πέρσυ και πρόπερσυ ήμουν στο Καϊμάκ. Εντάξει, τι να λέμε τώρα, εσύ και το (γυμνό) βουνό. Και πολύ παχύ "λ", δε "σε" κάνω πλάκα. Και η Βίγλα (Πισοδέρι) πολύ καλή, πουδράρει πολύ έυκολα. Φέτος, ευελπιστώ πως θα γνωρίσω και τη Βασιλίτσα (μαράκι, μου το έχεις υποσχεθεί) που έχω ακούσει από όλους πως είναι η παιδική χαρά του σνοουμπορντά. Κι ένα Bansko, που πρέπει τελικά να είμαι η μόνη που δεν έχω σώσει ακόμα να πάω - έλεγα για Καθαρά Δευτέρα, αλλά με προειδοποιήσανε πως συρρέει όλη η πλέμπα της Βορείου Ελλάδος και δεν το ευχαριστιέσαι. Ίδωμεν...
Προς το παρόν, για να ξελαμπικάρω, να βρω τον εαυτό μου, να χαλαρώσω σαν άνθρωπος, λέω κατά τις 24 του μηνός να κάνω ένα πέρασμα από Ελβετία μεριά, έτσι ρε παιδί μου, για να αναπνεύσω καθαρό οξυγόνο στις Άλπεις. Cool πράγματα, σ'ενα κωλοχώρι που λέγεται ... ρε γαμώτο όλο το ξεχνάω, νομίζω Σεν Μόριτζ, κάπως έτσι. Μη φανταστείτε τίποτα χλίδες, σαν το Μαίναλο μωρέ ένα πράμα. Μερικές εκατοντάδες χιλιόμετρα πίστας, μερικές παγωμένες λιμνούλες τύπου παγοδρόμιο Μαρίνας Φλοίσβου, κάτι φτωχαδάκια από Μόσχα, κάτι μπινέδες από Εμιράτα, κάνα δυο ξεπεσμένοι πρίγκηπες, ένα βρωμερό τρισάθλιο καζίνο και κάτι απαρχαιωμένα σπιτάκια που νομίζω τα λένε σαλέ (όπως μπατόν σαλέ, απλά αυτά δεν τρώγονται). Μπατηροκατάσταση, αφού ως κι ο Λεμονής δεν καταδέχτηκε να ανοίξει μαγαζί δίπλα σε τελειωμένες μπουτίκ τύπου Σανέλ (πιφφφφ). Πάμε εκεί λόγω κρίσης το παραδέχομαι, το Gstaad μας έπεφτε βαρύ. Αλλά, μια crystal θα την αγοράσουμε από το dutefree (μαζί με μερικές Tobleron) να ζήσουμε μωρέ κι εμείς λίγο την ψευδαίσθηση των Χριστουγέννων. Η φτώχεια, άλλωστε, θέλει καλοπέραση. Φιλιά