Συγκρουόμενα αυτοκινητάκια

Και πάνω που ολοκλήρωνα την ανάρτηση το Σάββατο το πρωί, ακούω κάτι φωνές έξω από το γραφείο από ένα συνάδελφο: "τρέχαααα σου χτύπησαν το αμάξι!" Κουάκ! Την τύχη μου μέσα πρωινιάτικα και ξενυχτισμένη (είπαμε, αντωνάκης)... Σπεύδω και τι να δω; Ένας πελάτης μας κάνοντας όπισθεν εμβόλισε το τετουλίνι μου και το έριξε στο αμάξι ενός υπαλλήλου εδώ της δουλειάς. Ωραία. Τέλεια. Σούπερ. Το τσουγκρισμένο αμαξάκι μου, μπρος πίσω, υπέστη πλήγμα. Εντάξει, η ζημιά δεν είναι μεγάλη σε έκταση, το αναγνωρίζω, είναι όμως αφ'ενός μεγάλη σε αξία (τα ανταλλακτικά της audi δαγκώνουν) και αφ'ετέρου μου έβγαλε το όχημα off αφού δεν μπορεί να μετακινηθεί, ο δεξιός έμπροσθεν τροχός βρίσκει πάνω στο στραπατσαρισμένο φτερό.
Δηλαδή, τι έγραφα τις προάλλες για τη γλωσσοφαγιά που πλήττει την baby jinx (aka sister), ήρθε και προς τα μέρη μου η αρνητική αύρα. Έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι (χρυσός είναι; όπως θα λεγε κι ο Pitsi)... λαμαρίνες είναι. Ναι, δεν αντιλέγω λαμαρίνες είναι, και πάλι καλά, θα μπορούσε να είναι και χειρότερα. Δες τι έπαθε ο γαμπρούλης. Ναι, αλλά είναι το μωρό μου κι όσο να'ναι με πονάει. Όπως θα πονέσει και η τσέπη μου, καθότι σε περίπτωση που δεν το γνωρίζατε, όταν εμπλέκονται σε τρακάρισμα 3 όχήματα, δυστυχώς δεν μπορείς να κάνεις φιλική δήλωση. Όπερ σημαίνει, κηνηγάω από το πρωί την ασφαλιστική του παπάρα να στείλουν τον πραγματογνώμονα τους στην Καρέντα για να κάνει εκτίμηση και να ξεκινήσει η διαδικασία παραγγελίας ανταλλακτικών κλπ. Merry Christmas, με κοροϊδεύουν από το πρωί όλοι οι συνάδελφοι εδώ. Άμα βγάλεις άκρη, σφύρα μας. Good wines!
Κι έτσι, έβγαλα το σου-κου οδηγώντας τίμιο hyundai της εταιρίας, αυτά ρε πούστη μου που λέω πως οδηγούν κάτι παπούδες και κάτι τελειωμένοι οδηγοί του Σαββατοκύριακου. Έτσι κι εγώ, τελειωμένη κυριολεκτικά, ειδικά το Σάββατο το απόγευμα, μετά την ταλαιπωρία της ανταλλαγής στοιχείων, αναμονής του ασφαλιστή να βγάλει φωτογραφίες και της οδικής βοήθειας, είχα τη φαεινή ιδέα να πάω ξενυχτισμένη και αναστατωμένη στο Golden, να βρω κάτι φίλους. Εκτός του ότι έριχνε καρέκλες, εκτός του ότι έκανα 45 λεπτά να φτάσω, εκτός του ότι το parking ήταν τίγκα κι έψαχνα να παρκάρω γύρω γύρω όλοι. Με κατέβαλλε η όλη προσπάθεια. Δεν είχα τη δύναμη μετά ούτε την Καλογήρου να σηκώσω, κι ας είχανε αρχίσει τις εκπτώσεις. Να μην πολυλογώ, μετά από σύντομη περιήγηση στους ορόφους του εμπορικού, την κάναμε για φαγητό στο Χαλάνδρι (άλλη κίνηση μετά, πακέτο μέχρι να βγούμε Κηφησίας, σκούρα τα πράγματα όπως έλεγε και μια ψυχή). Γύρισα κατάκοπη στο σπίτι κατά τις 21.00 το βράδυ κι έπεσα ξερή.
Την επόμενη μέρα με ξεσήκωσαν οι φιλενάδες για εξορμήσεις εκτός πόλεως. Δεν μπορούσα να αρνηθώ τις δελεαστικές προτάσεις τους κι έτσι έκανα το huyndai πύραυλο. Οδηγούσα λες και είχα τα 200αλόγατα, τάπα το γκάζι της μπακατέλας. Μια χαρούλα, όμως, έπιασε τα 185, που είμαι σίγουρη πως δεν τα είχε δει ποτέ του το κοντέρ, αφού το εν λόγω όχημα το χρησιμοποιούν οι πωλητές της εταιρίας μας για επισκέψεις σε πελάτες εντός Αττικής. Και για να μην μπερδευόμαστε, χιλιοτετρακοσάρι είναι. Καλά, ας γυρίσει το μωρό μου από το 'νοσοκομείο', κι έχω να ρίξω κάτι 250άρες στην Αττική Οδό να συνέλθει το δύσμοιρο από τον τράκο. Άσε, που λέω να πάω να το τσιπάρω, σαν κάτι σαλεμένους κάγκουρες, να βάλω κάνα νίτρο, να στο κάνω εγώ spacemountain. Μέχρι τότε, όμως, συντηρητικά και παπουδίστικα, δέχομαι ακόμα κι εγώ η ακατάδεκτη σε αυτό τον τομέα, να περάσουν άλλοι να με πάρουν για βόλτες. Φιλιά.