Είναι μεγάλο δράμα να έχεις κάποιον δικό σου άνθρωπο άρρωστο και ακόμα μεγαλύτερο αυτός να βρίσκεται σε δημόσιο νοσοκομείο. With all due respect, αναγνωρίζω ότι δεν έχουν όλοι οι συνάνθρωποι μας την οικονομική δυνατότητα να νοσηλεύονται στο Ερρίκος Ντυνάν (ή ακόμα καλύτερα σε ιδιωτικές κλινικές στην Ελβετία). Αλλά, το Εθνικό Σύστημα Υγείας sucks big time. Είναι για τα μπάζα. Και ειλικρινά, αυτά που ακούω πως στα δημόσια νοσοκομεία εργάζονται τα μεγαλύτερα μυαλά και οι καλύτεροι επιστήμονες είναι τουλάχιστον μεγάλες παπαριές. Γιατί στην τελική, η νοσηλεία σε νοσοκομείο δεν εξαντλείται μόνο στον επιβλέποντα γιατρό.
Τι να το κάνεις να σε εξετάζει ο (και καλά) καθηγητής, άμα για να σταυρώσεις νοσοκόμα να σου φέρει ένα παυσίπονο πρέπει να έχεις μέσον, άμα για να σε μεταφέρουν από εξεταστήριο σε εξεταστήριο πρέπει να δίνεις 20ευρα ως χαρτζηλίκι στους τραυματιοφορείς και προκειμένου να μπεις σε θάλαμο πρέπει οι δικοί σου να σκάσουν τρελλά φακελάκια στις προϊσταμένες και τους εφημερεύοντες γιατρούς; Να τον βράσεις τον επίκουρο, άμα σιχαίνεσαι και να ακουμπήσεις το κρεββάτι στο οποίο έχουν τον δικό σου άνθρωπο, άμα σιχαίνεσαι και να τραβήξεις την κουρτίνα ή να ανοίξεις το παράθυρο. ΟΚ, έχουν βάλει τώρα παντού δοχεία με αντισηπτικά για να πλένεις τα χέρια σου. Για τα βρώμικα πατώματα και τις τριτοκοσμικές τουαλέτες, όμως τι έχουν κάνει; Για τους χώρους αναμονής που είναι λες κι έχεις επισκευτεί στρατιωτικό νοσοκομείο κατά τη διάρκεια πολέμου; Φορεία στους διαδρόμους, εξαερισμός ανύπαρκτος, ασθενείς και συγγενείς να καπνίζουν στις σκάλες (ούτε καν στο προάυλιο), παντού πεταμένες επαγελματικές κάρτες και διαφημιστικά φυλλάδια για ιδιωτικά ασθενοφόρα (?!), επιτήδιοι που νοικιάζουν τηλεοράσεις, καρέκλες, θερμάστρες, Ρωσίδες και λοιπές αλλοδαπές που περιμένουν σαν τα κοράκια την καινούρια σοδειά από παπουδάκια-πελατάκια. Η εξαθλίωση στο μεγαλείο της.
Πολλοί είναι αυτοί που είναι πολέμιοι των ιδιωτικών νοσοκομείων. Και από άποψη κόστους και από άποψη εκμετάλλευσης. Γιατί όταν πληρώνεις, ελοχεύει πάντα ο κίνδυνος να πληρώνεις και κερατιάτικα. Μου έχει τύχει κι εμένα προσωπικά να βλέπω το γιατρό στο Metropolitan να μου γράφει μια πληθώρα εξετάσεων που αντιλαμβάνομαι πως όχι μόνο δε χρειάζομαι, αλλά ίσως και να επιβαρύνω τον εαυτό μου με το να τις κάνω (αναφέρομαι σε περιττές ακτινογραφίες ή μαγνητικές τομογραφίες οι οποίες σε στουμπώνουν σε ραδιενέργεια). Οι ιδιωτικές κλινικές (όπως και οι γιατροί που επισκέπτεσαι ιδιωτικά) είναι ένα μαγαζάκι, μια μεγάλη επιχείρηση που στηρίζεται στις πλάτες των μεγάλων φαρμακοβιομηχανιών.
Το θέμα είναι, όμως, ότι εκεί σε αντιμετωπίζουν ως πελάτη. Κι ως πελάτης πρέπει να μείνεις ευχαριστημένος για να ξαναπάς. Άρα, και ταχύτατα θα προσπαθήσουν να σε εξυπηρετήσουν, και η καθαριότητα θα διέπει όλους τους χώρους και το προσωπικό θα ανταπεξέλθει στις ανάγκες σου. Οι συγγενείς σου θα περιμένουν σε καλαίσθητους χώρους αναμονής, ο θάλαμος σου θα έχει στη χειρότερη περίπτωση άλλους τρεις ασθενείς, η τουαλέτα θα αναδύει μυρωδιά απολυμαντικού, το φαγητό θα τρώγεται. Οι γιατροί... χμ... οι γιατροί θα είναι επαγγελματίες. Δεν ξέρω σε τι ακριβώς θα είναι επαγγελματίες (σίγουρα θα είναι άσσοι στη συνταγογράφηση) αλλά τουλάχιστον θα περνάνε να σε ελέγχουν 2-3 φορές στη βάρδυα τους, θα είναι διαθέσιμοι να μιλήσουν στους δικούς σου και το μόνο σίγουρο είναι πως μέσα σε μια ιδιωτική κλινική υπάρχουν πάντα on-call όλες οι ειδικότητες. Για αυτό άλλωστε πληρώνονται.
Τώρα, θα μου πείτε και τι είναι η υγεία, διακοπές σε ξενοδοχείο; Σωστά, δεν είναι θέμα να επιλέξεις νοσηλεία 3 ή 5*. Αλλά, προσωπικά από το να ταλαιπωρούμαι περιφερόμενη σαν την άδικη κατάρα σε αυτά τα ελεεινά και τρισάθλια κτίρια που αποκαλούνται νοσοκομεία και να παρακαλάω (κι ακόμα χειρότερα να πρέπει να λαδώσω) για να με εξετάσουν ή να μου παράσχουν τις πρώτες βοήθειες, προτιμώ να απευθυνθώ αλλού. Και από θέμα ψυχολογίας κι από θέμα σωστής αντιμετώπισης. Δεν είμαι πολίτης γ΄ κατηγορίας να με αγνοούν κάτι ειδικευόμενα γιατρουδάκια με πτυχίο από τη Ρουμανία. Είμαι "πελάτης", άρα νοσηλεύομαι, πληρώνω και παίρνω κι απόδειξη. Και δε χαρίζω ούτε σεντ στα λαμόγια του δημοσίου που παίζουν πασιέντζες στις εφημερίες, που απεργούν για να μη χάσουν κάποιο από τα εκατοντάδες άκυρα επιδόματα και που νομίζουν πως είναι Θεοί επειδή έχουν "διοριστεί" στο Κρατικό.
Είναι κρίμα και ντροπή να μην μπορούν όλοι να έχουν πρόσβαση σε τέτοιου επιπέδου υπηρεσίες υγείας. Να αποδίδουμε ένα σωρό λεφτά σε ΙΚΑ (σύκα) για να έχουμε και καλά δωρεάν περίθαλψη. Αλλά αυτό το "τσάμπα" να ισούται με υπηρεσίες εξαθλίωσης και απαξίωσης. Τις οποίες κανείς υπουργός να μην ενδιαφέρεται πραγματικά να βελτιώσει. Κι αυτό για να μπορεί παράλληλα με το εθνικό σύστημα υγείας να λειτουργεί και το παρακράτος (που ουσιαστικά συντηρεί και σπονσοράρει υπουργούς και βουλευτές). Συνειδητά, λοιπόν, επιλέγω την ιδιωτική οδό όχι επειδή είμαι large, αλλά επειδή αξιώνω ως ασθενής να μου συμπεριφέρονται ανθρώπινα κι αξιοπρεπώς. Δυστυχώς, τέτοιες βασικές παροχές δεν μπορεί να τις καλύψει το δημόσιο. Φιλιά
Sumfono se arketa simeia alla, fantazomai pos i sunaistimatiki sou fortisi tha se kanei na upervaleis se kapoia alla pou omos, einai apoluta katanoito kai dikaiologimeno.
ΑπάντησηΔιαγραφήEpeidi exei tuxei sto parelthon na nosileutoun dikoi mou anthropoi se idiotika kai kratika nosokomeia i apopsi mou einai pos panta kai sta duo tha uparxoun eksereseis.
Dustixos,sto tritokosmiko kratos pou zoume tha prepei na adilifthoume pos to mono pou epivaletai na mathoume einai na zoume me autes tis "eksereseis" sta PANTA kai oxi monon sta zitimata ugeias, emeis, alla kai polu perisotero oi genies pou tha akolouthisoun!
An den katalavoume, pos gia na epiviosoume sto Ellada tha prepei na kanoume ekptoseis,eksereseis ,ta strava matia kai alla tosa polla mallon irthe i ora na metanasteusoume!
Einai akros lupiro na prepei na benoume sinexos sta kaloupia pou alloi dialeksan gia mas, alla auti einai i pikri alithia.
Omos, epeidi eimaste kai aisiodoksa koritsia to pio simadiko kai spoudaio einai autes tis duskoles ores pou isos na vrethoume kai emeis se ena kratiko i idiotiko nosokomeio, me aparadekti suberifora nosileutikou i iatrikou prosopikou,einai na exoume filous kai Anthropous dipla mas pou me tin anidioteli tous agapi tha ta kanoun ola na moiazoun toulaxiston gluka sto krevati tou ponou! Den uparxei pio oraio pragma ston kosmo apo to na sou vazei tin "papia" epeita apo mia enxeirisi ena agapimeno sou prosopo...agapi loipon...pure kai anidiotelis agapi....
Eliza
PS egrapsa giati o logos sou einai monadika domimenos kai grafeis me pathos opou pathos=sfigmos opou sfigmos=zoi!
Bravo Efi mou xarika polu pou se gnorisa.
xxx
PS2 Perastika ston antropo sou!
ΑπάντησηΔιαγραφήΣε ευχαριστώ Ελίζα για τα σχόλια και τις ευχές σου. Δεν πρόκειται για υπερβολές στις περιγραφές, θεωρώ πως και λίγα είπα. Όλη την Κυριακή ήμουν στο Κρατικό Νικαίας (η γιαγιά μου είναι στο νοσοκομείο) και αυτά που είδα και βίωσα εκεί μέσα απλά δεν περιγράφονται. Ασθενής που ξήλωσε τον ορό από το χέρι του περιφερότραν αιμόφυρτος στους διαδρόμους, το αίμα να στάζει παντού και να ακουμπάει χερούλια και τοίχους για να στηριχθεί και το προσωπικό άφαντο. Τι να μας κάνουν τα αντισηπτικά άμα πιάσουμε εν αγνοία μας κάνα πόμολο γεμάτο αίματα και μικρόβια; Ο θάλαμος που ήταν η γιαγιά μου ήταν γεμάτος με υπερήλικες παρατημένους στη μοίρα τους, οι νοσοκόμες κάπνιζαν στις σκάλες περιμένοντας την αλλαγή βάρδυας και τα είχανε γράψει όλα στα π@π@ρι@ τους. Οι διάδρομοι τίγκα στα φορεία, ένα τοπίο τουλάχιστον τριτοκοσμικό. Θα με ρωτήσεις εύλογα, γιατί αφού είδαμε αυτή την εξαθλίωση και την εκμετάλλευση αφήσαμε τη γιαγιά εκεί και δεν την πήραμε αμέσως. Δυστυχώς η γιαγιά μου διακομίστηκε εκεί με το ΕΚΑΒ έχοντας υποστεί εγκεφαλικό και δεν μπορείς να τη μεταφέρεις σε άλλο νοσοκομείο αν δεν πάρει κανονικά εξιτήριο. Είμαστε δέσμιοι λοιπόν του κάθε μαλάκα Καθηγητή να υπογράψει χαρτί για να τη βγάλουμε, κάτι που δε θα γίνει αν η γιαγιά δε γίνει όντως καλά ή αν δεν σκάσουμε ένα πολύ γερό φακελάκι. Οπότε, δεν είναι η συναισθηματική φόρτιση που ευθύνεται για την αγανάκτιση μου, αλλά η αδιαφορία του κρατικού μηχανισμού και η απανθρωπιά που διέπει όλο το νοσηλευτικό προσωπικό.
ΑπάντησηΔιαγραφήΘυμάμαι όταν ήμουν στο Λύκειο, ούσα μια από τις αριστούχους της τάξης μου και τα 6 χρόνια του σχολείου, οι καθηγητές όλοι πιέζανε εμένα και τους γονείς μου να σπουδάσω Ιατρική. Αρνήθηκα κατηγορηματικά να μπω σε αυτή τη λούμπα, όχι γιατί θεωρούσα πως δε θα τα κατάφερνα, αλλά γιατί μέσα μου το επάγγελμα του γιατρού ισούται με λειτούργημα, κάτι που θα έπρεπε να ισχύει για όλους τους ανεγκέφαλους που εκμεταλλεύονται τον ανθρώπινο πόνο. Δε θα γινόμουν εγώ άλλο ένα βαμπίρ που ρουφάει το αίμα των συνανθρώπων μας επί πληρωμή, ενώ θα έπρεπε να παρέχει τις υπηρεσίες του αφιλοκερδώς.
Δεν είναι τυχαίο ότι δεν έχω πολλούς φίλους γιατρούς και δε με απασχολεί να αποκτήσω. Τους θεωρώ όλους μεγάλους υποκριτές, αυτούς και όλους όσους εργάζονται σε παρεμφερή επαγγέλματα. Λένε για τους δικηγόρους, αλλά κατά την ταπεινή μου άποψη οι γιατροί είναι τα κατακάθια. Αυτοί κρύβονται πίσω από το προσωπείο της δήθεν μέριμνας και φροντίδας, αλλά ουσιαστικά μας αντιμετωπίζουν σαν πελάτες. Σε τι είπαμε πως είναι χειρότεροι οι άλλοι;
Συμφωνώ πως τη ζωή πρέπει να την αντιμετωπίζουμε με αισιοδοξία και να προσφέρουμε εμείς οι ίδιοι ανιδιοτελώς την αγάπη και τη συμπαράσταση μας στους ανθρώπους μας. Χωρίς αυτά, άλλωστε, θα είμασταν όλοι εντελώς δυστυχισμένοι. Αλλά (και το τονίζω το αλλά) δε γίνεται πάντα να παλεύουμε μόνο εμείς.