Island report - μέρος δεύτερον

Επιστρέψαμε! Βέβαια, το θαυμαστικό το βάζω μόνο χάρην αισθητικής εις την έναρξην της σημερινής ανάρτησης, καθότι δεν ήθελα να φύγω επ'ουδενί από το νησί. Δεν ξέρω γιατί, αλλά χθες το βραδυ (καλά, ξημερώματα πες) που πηγαίναμε με την παρέα από μπαράκι σε μπαράκι, ένιωθα σαν το παιδάκι που του λέγανε πως από αύριο τέλος οι διακοπές, πας στο σχολείο. Δηλαδή, από τη μία είχα φοβερό κέφι και διάθεση για ποτάκι και χορό και socialising (αυτά πάνε πάντα μαζί), αλλά από την άλλη αισθανόμουν κι ένα βάρος στην ψυχή. Είναι δυνατόν να πέρασαν δέκα μέρες; Δε θέεεεεεεεεεεελω να φύγω, θέεεεεεεεεεελω κι άλλο. Κι όπως πάντα, τα καλύτερα λαμβάνουν χώρα την παραμονή της αναχώρησης. Θέλω να γυρίσω πίιιιιιιισω ρεεεεεεεεε!!!
Ήταν το καλύτερο δεκαήμερο ever και όλοι οι καλοί περάσανε από το σπίτι, η ανοικτή πρόσκληση έπιασε τόπο. Χαλάλι οι καθαριότητες και το άλλαγμα σεντονιών κάθε τρεις μέρες, ουδόλως με ένοιαξε, καθότι το δώρο της παρέας ήταν ανεκτίμητο. Και τα κοριτσούδια που ήταν μαζί μου στην αρχή, και το φουσεκάκι που ήρθε τελευταία στιγμή να κάνει kite surf, και οι Kawasaki riders, όλοι οι καλοί. Το σπίτι άλλωστε για αυτό υπάρχει, για να καλούμε κόσμο, να γεμίζει από φωνές και να γίνεται τζέρτζελο, πιστεύω πως ο πατερούλης μου θα είναι πολύ happy να βλέπει από εκεί πάνω πως το δώρο του προς την οικέγενεια του έπιασε τόπο - αυτό ήταν το όνειρο του, ένα εξοχικό να περνάμε όλο το καλοκαίρι μας παρέα με τους φίλους μας και όχι να βολοδέρνουμε από ξενοδοχείο σε ξενοδοχείο. Μακάρι φέτος να κάναμε και τα περσινά κόλπα με τα barbeque και τις ολονύχτιες ποτοποσίες, αλλά δεν είναι ανάγκη και κάθε χρόνο το πρόγραμμα να είναι καρμπόν.
Από άποψη γευσιγνωσίας, η φετινή χρονιά στάθηκε αφορμή για αναζήτηση νέων εμπειριών. Κοινώς, δοκιμάσαμε ένα σωρό στέκια στα οποία δεν είχα φάει ποτέ. Κάποιες από τις επιλογές ήταν μέτριες (κι αυτό μέσα στο παιχνίδι), κάποια νέα entries του νησιού μας εκπλήξανε ευχάριστα, σε μια περίπτωση απογοητευτήκαμε οικτρά κι από το γευστικό αποτέλεσμα αλλά και από το κάκιστο service. Σημασία έχει ότι για δέκα μέρες τολμήσαμε να φάμε διαφορετικά πιάτα, είδαμε δέκα διαφορετκά ηλιοβασιλέματα (γιατί κατά την προσφιλή μας συνήθεια τρώγαμε στα καπάκια μετά τη θάλασσα), ήπιαμε άφθονο ουζάκι και κρασάκι, αποποιηθήκαμε των γλυκών πειρασμών, επιστρέψαμε στον σεφ σούμπιντο μια καρβουνιασμένη μερίδα μπιφτεκάκια (τους χρειαζόταν ένας Gordon Ramsay ή έστω η κακή αντιγραφή του Εκτορα Μποτρίνι), συγχαρήκαμε έναν υπεύθυνο για το σωστό στήσιμο του μαγαζιού του, μάθαμε το στρουφιχτό και χτυπήσαμε και τα απαραίτητα μεταμεσονύχτια σουβλάκια (εδώ ανοίγω παρένθεση για το πόσο με αηδιάζει η αλάδωτη πίττα - sorry παιδιά, αλλά εγώ μεγάλωσα με σουβλάκια στα οποία η πίττα ήταν λιγδερή, νομίζω πως αυτή είναι και η μεγαλύτερη απόλαυση, όχι οι στεγνοί, healthy και calory conscious νεωτερισμοί, όταν λέμε σουβλάκι εννοούμε πίττα αλειμένη με πινελάκι, κρέας, τζατζίκι, κρεμμύδι και ντομάτα - εκτός κι αν είσαι εγώ και το τελευταίο συστατικό το παραβλέπεις).
Ένα άλλο καλό που κάναμε αυτές τις δέκα μέρες με την κολλητή είναι πως κάθε μέρα κάναμε μπάνιο και σε διαφορετική παραλία. Κάτι ο σκατο-αέρας που λυσσομανούσε non-stop, κάτι οι κουλές ώρες που ξυπνούσαμε, κάτι οι αφίξεις και οι αναχωρήσεις των φιλοξενούμενων που αυτόματα όριζαν τις αποστάσεις μας και το time schedule, όλα στάθηκαν αφορμή για να γνωρίσουμε και κάνα δυο αμμουδιές που 6 χρόνια σνόμπαρα και δεν πατούσα το πόδι μου. Η μία από αυτές ο πολυτραγουδισμένος Λωλαντώνης και η έτερη που μου έκανε ιδιαίτερη εντύπωση ο Καλόγερος. Για τους μη μυημένους, ενημερώνω πως πρόκειται για βραχώδη παραλία στην οποία το κυρίως πέτρωμα είναι η άργιλος. Αυτή η αργιλώδης λάσπη είναι το καλύτερο φυσικό spa, σκάβεις λίγο στα βραχάκια, βγάζεις τη σκόνη, την αναμειγνύεις με νεράκι και πασαλείβεσαι πατόκορφα με το μείγμα, το αφήνεις να στεγνώσεικαι τύφλα να χουν οι θεραπευτικές μάσκες και τα τσιτώματα στους πλαστικούς! Φυσικά, το ότι πήγαμε σε τρεις τέσσερις ψαγμένες θάλασσες, δε σημαίνει ότι δεν κάναμε και τα περάσματα μας απο τις celebrity παραλίες και beach bars. To τι γινόταν σε Σαντα Μαρία, Μαρτσέλο, Χρυσή Ακτή και Φάραγγα δεν περιγράφεται, πατείς με πατώ σε. Η επιτομή των Απολλώνιων κοιλιακών, του tanga, του baby oil και των γυαλιών ηλίου carerra (λευκά παρακαλώ, όλοι κι όλες σαν στρουμφάκια).
Επιμένω πάντως πως η Πάρος όσο όμορφη είναι, τόσο κακό είναι το γεγονός ότι αποτελεί πόλο έλξης ή για οικογένειες ή για πολύ μικρές ηλικίες, για ανδροπαρέες που ωστόσο αν τους πειράξεις, κινδυνεύεις να πας μέσα για αποπλάνηση ανηλίκων. Όπως διαπιστώσανε και οι δύο φίλοι που φιλοξενούσα τις τελευταίες μέρες, φαίνεται πως οι γυναικοπαρέες πάνε σε πιο cult νησιά όπως η Φολέγανδρος και η Ικαρία. θα έλεγε κανείς, τυχερούλα... μπαααααααα πολύ gypsy king σε παιδί μου, τσιγκανειρο και άγιος ο θεός. Ρε αγόρια, πότε θα μάθετε επιτέλους πως αυτό το αμάνικο t-shirt είναι άθλιο και παραπέμπει σε αλλοδαπό μπετατζή και πότε επιτέλους θα πετάξετε τις ανατομικές παντόφλες για ένα ζευγάρι μαύρες ή καφέ hawaianas; Fashion police τώρα!!! Αμ, το άλλο κόλπο που ακόμα αδυνατώ να συλλάβω τη λογική: το εσώρουχο μέσα από το μαγιώ;;; Ήμαρτον!!! Τα ματάκια μου είδανε από βράκα του παππού, σε λευκό σλιπάκι palco έως και αυτά τα ελεεινά κολλητά με τα φαρδιά λάστιχα που αναγράφουν περίτρανα τη μάρκα... ντόλτσε γκαμπάνα, ντισκουέαρντ, κάλβιν κλάιν. Ρε ουστ! Αγορίνες, αγοράστε κάνα μαγιώ της προκοπής κι αφήστε τα διπλοσώβρακα. Το θέαμα είναι απλά pathetic. Όσο pathetic θεωρείτε εσείς τις ευτραφείς νεαρές που φοράνε μαγιώ κορδόνι.
Τελειώνοντας με τις αναφορές στα τεκταινόμενα επί της νήσου (για να περάσουμε από εβδομάδα στο αγαπημένο μου χόμπυ - να τα χώνω στους ΚΟΥΛΟΥΣ)έχω να πω πως Πάρος χωρίς Αντίπαρο απλά δε νοείται. Όσοι τσιγγουνεύονται το δίευρω για το πηγαινέλα με το ferry, απλά χάνουν. Η εμπειρία της "Ωλίαρου" είναι μοναδική, τόσο για τις παρθένες παραλίες της (τουλάχιστον ακόμα το προσπαθούν με νύχια και με δόντια να τις προφυλάξουν από τα τέρατα της ομπρελοξαπλώστρας), όσο για την περατζάδα στα σοκάκια της και την απαραίτητη επίσκεψη στο σπήλαιο με τους απαράμιλλης ομορφιάς σταλαγμι/κτιτες και τα 410 σκαλιά. Κι αν η Μανταλένα από μόνη της δεν είναι αρκετή να σας κινήσει τη φαντασία, τουλάχιστον ένα πρωινό με ομελέττα στη Μαργαρίτα επιβάλλεται! Άσε που νοικιάζεις και βαρκάκι με μικρή μηχανή να κάνεις μόνος σου τον περίπλου του νησιού. Σπεύσατε επτακτικά! Εγώ πάντως πάω κάθε χρόνο και φέτος πέρασα απέναντι δυο φορές. Για μπάνιο, shopping, φαγητό και ανελέητα οφθαλμόλουτρα - γιατί θα το παραδεχτώ... οι ομορφότεροι άντρες (με το Α κεφαλαίο) φέτος λιάζονταν στο Σωρό.
Άντε, λοιπόν, όσοι πιστοί προσέλθετε στο νησί μου. Εγώ προσωπικά θα ανακάμψω και θα επιστρέψω δριμύτερη από Σεπτέμβριο, όταν οι επιδρομές των Ουγκ θα έχουν αναχαιτιστεί. Προς το παρόν, ξεκούραση για ένα διήμερο στον κλεινόν άστυ και από Κυριακή "επιβίβαση για το νησί των Κυθήρων" όπως ζωγράφισε και ο ρομαντικός Anthoine Watteau, τραγούδησε ο Νταλάρας και κινηματογράφησε ο Αγγελόπουλος. Φιλούρες!