To chat or not to chat

Μέρες τώρα σκέφτομαι πώς να αποτυπώσω τις σκέψεις μου για πιο ιδιαίτερα θέματα, μιας και από χώσιμο καλά το πάμε, αλλά δεν έχω εντοπίσει και καμιά καινούρια κουλή συμπεριφορά που να χρήζει κραξίματος και που να μην έχω ήδη στηλιτεύσει. Ίσως πρέπει να γράψω για τις φωτιές στην Αττική, αλλά επειδή τυγχάνει να έχω άποψη επί του θέματος και δεν ασπάζομαι την "καραμέλα" περί οικοπεδοφάγων (τα κίνητρα είναι πολιτικά, ξυπνήστε ζώα, να ρίξουν τον Μπούλη θέλουνε, όχι να χτίσουν... τουλάχιστον όχι άμεσα) θα μου πάρει τουλάχιστον δύο αναρτήσεις και συνάμα κινδυνεύω να χρωματιστώ κομματικά. Οπότε, λέω να κινηθώ σε άλλα μονοπάτια και να γράψω για το sex. Θα'θελες ε; Μπα, άσε μη μας πιάσει κάνα τέρας της λογοκρισίας και τρέχουμε και δεν προλαβαίνουμε, καλύτερα φρόνιμα, απλά και λιγότερο ψυχοκαμένα. Κομματάκι δύσκολο βέβαια αυτό το τελευταίο, ειδικά μετά την ανάρτηση του Αντωνάκη (που σπεύσανε αμέσως να με ρωτήσουν αν είχα καμιά συνάντηση... ε όχι παιδιά, είπαμε, fitsoulas is so last year). Ο Ρέμος προέκυψε ξαφνικά ένα βράδυ μαραθώνιας κουβέντας στο msn και κόλλαγε...
Αυτές τις μέρες παρεπιπτόντως έχω σαπίσει στο msn, δεν ξέρω πως έγινε αυτό, αφήνω το λάπιτοπι μονίμως ανοιχτό και με το που γυρνάω σπίτι βλέπω τις πορτοκαλί γραμμούλες στη μπάρα να αναβοσβήνουν. Είναι αστείο να ανακαλύπτεις τη διαδικτυακή επικοινωνία τώρα στα γεράματα, τόσα χρόνια δεν πολυασχολιόμουν. Ναι, φυσικά, στα καινούρια windows το msn live συνδεέται αυτόματα και χρόνια τώρα το χρησιμοποιώ για την ανταλλαγή αρχείων στη δουλειά. Ναι ναι σωστά καταλάβατε, στέλνω και παίρνω λίστες παραγγελιών, τιμοκαταλόγους και φωτογραφίες υφασμάτων σε real time και δίνω απαντήσεις στους συνεργάτες on the spot. Οπότε, ταυτόχρονα με τη δουλειά, καμιά φορά και στο χρόνο που μου μένει free προλαβαίνω να σαχλαμαρίσω, να πω μια καλημέρα και να ανταλλάξω και τραγούδια με τον αθεράπευτο passajero και τον αεικίνητο kawasaki rider. Οι περισσότερες φίλες μου δεν ασχολούνται με το messenger, οπότε δεν τσατάρω με εκείνες (χαχα μ'αυτές έχουμε το τηλέφωνο, ώρες ατελείωτες ειδικά αν πρέπει να αναλύσουμε κουλές γκομενικές συμπεριφορές!!!).
Είναι, λοιπόν, απίστευτο πόσος κόσμος κάθεται σπίτι του και χαλαρώνει παρέα με ένα ποτάκι και το πληκτρολόγιο ανά χείρας, άσε που διαπιστώνω πώς όλος ο κόσμος σερφάρει αργά το βράδυ ή τις πρώτες πρωινές ώρες. Και επίσης πιο αξιοπερίεργο είναι που λίγο πολύ όλοι κάνουν chat, ακόμα και άτομα που κατά τα άλλα είναι comme-il-faut ή που το παίζουν υπεράνω. Τελικά, ζούμε σε μια κοινωνία που λείπει η επικοινωνία ανάμεσα στους ανθρώπους και επειδή μας είναι δύσκολο να παραδεχτούμε πως δεν έχουμε γύρω μας αντάξιους συνομιλητές, ψάχνουμε να αναπληρώσουμε αυτό το κενό μέσα από τα sites κοινωνικής δικτύωσης. Δε βγάζω την ουρά μου απ'έξω, εννοείται πως και το facebook το έχω ανοικτό all day long, δεν προλαβαίνω βέβαια να τσεκάρω όλα τα posts και όλες τις φωτογραφίες που αναρτούν οι "φίλοι", αλλά το παραδέχομαι πως κάθε πρωί που φτάνω στο γραφείο, πέρα από το msn που συνδεέεται αυτόματα (έτσι μπορείτε να καταλάβετε και τι ώρα ανοίγω τον υπολογιστή) ανοίγω με την εξής ευλαβική σειρά face, twitter, in.gr, kathimerini, i-tunes store (κι αυτό αυτόματα αν συνδέσω το αϊφόνι), net-a-porter (για να μου τρέχουν τα σάλια), νηστικο αρκούδι (για να μου τρέχουν τα σάλια κυριολεκτικά) και τα 2-3 blogs που παρακολουθώ (γαμάτο αυτό το σύστημα που σε ενημερώνει πότε αναρτήθηκε καινούριο κομμάτι). Πώς άλλωστε θα ενημερωθώ και για τις εξελίξεις σε όλα τα μέτωπα που με ενδιαφέρουν;
Έλεγα, λοιπόν, πως τελευταία αφιερώνω ολοένα κι απειλητικότερα περισσότερο χρόνο στον υπολογιστή όταν βρίσκομαι σπίτι. Κι επειδή είμαι πάντα μόνη μου, ίσως είναι μια μορφή παρέας να συνομιλάς μέσα στα άγρια χαράματα με κάποιον που είναι εκατοντάδες χιλιόμετρα μακριά ή ακόμα με κάποιον που είναι δέκα λεπτά μακριά με το αυτοκίνητο, αλλά δεν έχετε μιλήσει ούτε μια φορά face to face. Βάζεις στο ραδιόφωνο να παίζει Εν Λευκώ, φτιάχνεις ποτάκι, αράζεις, γράφεις. Δεν αγχώνεσαι αν θα παρεξηγηθείς με το κακό spelling, άλλωστε όλοι greeklish γράφουν πια. Δεν αγχώνεσαι αν θα παρεξηγηθείς με αυτά που γράφεις ή αν βρίζεις. Δεν αγχώνεσαι να παρεξηγηθείς αν φλερτάρεις. Όλα μέσα στο παιχνίδι είναι, και εκείνοι που είναι στην άλλη οθόνη και διαβάζουν τους παροξυσμούς σου, προφανώς είναι στην ίδια φάση με σένα. Αλλιώς, θα ήταν αγκαλιά με το πρόσωπο και θα ερωτοτροπούν. Ή οι ξενέρωτοι απλά θα έχουν πάει για ύπνο γιατί ξυπνάνε νωρίς.
Άσε, που στο chat μπορείς και κάνεις δυο κουβέντες της προκοπής. Μιλάς για τον εαυτό σου πιο ελεύθερα, αναλύεις τις απόψεις σου, περιγράφεις την καθημερινότητα σου, διαβάζεις αυτά που έχει να πει ο άλλος, τον συμβουλεύεις, του ασκείς κριτική, κάνεις πλάκα, σχολιάζεις τις ταινίες που είδες, λες πως πέρασες στις διακοπές, κλείνεις ραντεβού για καφέ. Εδώ βγαίνεις έξω για ποτό με τις φίλες σου και όλη την ώρα χαζεύεις το νυμφοπάζαρο, μιλάς με γνωστούς αλλά υπό τον εκκωφαντικο ήχο της μουσικής τα μόνα περιθώρια που σου δίνονται είναι να πεις "τι νέα, όλα καλά, πώς πέρασες Μύκονο, πότε αρχίζεις δουλειά", άντε στην καλύτερη να προσπαθείς να κάνεις eye contact με το love interest σου αλλά μέχρι εκεί είτε γιατί είναι ανθρώπινη γλάστρα και δεν μπορεί να πει τίποτα της προκοπής πέρα από σαχλαμάρες, είτε γιατί γουστάρεις τόσο πολύ και δε σου βγαίνει λέξη εσένα από το κοκομπλόκο (εμένα πάντως μου συμβαίνει). Οn line τα πράγματα είναι πιο απλά. Κυρίως δε βλέπεις αντιδράσεις κι έτσι προχωράς ακάθεκτος. Υπάρχουν και τα χαζούλια emoticons που μας βγάζουν ασπροπρόσωπους σε στιγμές μεγάλης αμηχανίας. Όπως και να χει, η όλη φάση δημιουργεί αφορμές για επαφή, όλων των μορφών.
Η μόνη μου ένσταση στη διαδικτύωση είναι να ξέρει ο καθένας μας ποια είναι τα όρια του, χρονικά, ψυχολογικά, διαπροσωπικά. Ο εθισμός είναι κακός σε όλες τις πτυχές της ανθρώπινης ύπαρξης και πιστεύω πως εύκολα μπορεί να εθιστεί κάποιος στην διιντερνετική επαφή και να αγνοήσει σταδιακά όλες τις άλλες μορφές επικοινωνίας με τους γύρω του. Εύκολα μπορεί μια αγαπημένη συνήθεια που γεννήθηκε από την ανάγκη της επικοινωνίας και της χαλάρωσης, να μεταλλαχθεί σε κόλλημα με την μπάλα, μανία ή ψύχωση. Να παθαίνει σύνδρομο στέρησης όταν είναι στο νησί και δεν έχει wi fi να συνδεθεί, να σκίζεται να γυρίσει σπίτι να μπει στο σύστημα, να μη βγαίνει έξω με τους φίλους προκειμένου να chatarei. Παν μέτρον άριστον, λέω εγώ, να επικοινωνούμε νοερά αλλά να κάνουμε και τον κόπο να επικοινωνούμε κυριολεκτικά. Να πηγαίνουμε και για κάνα καφέ δηλαδή... να βγαίνουμε και κάνα ραντεβού... να επιδιώκουμε να βλέπουμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα από κοντά και να τους εκφράζουμε tete-a-tete το ενδιαφέρον και την αγάπη μας. Έίναι η ίδια αντιστοιχία του sms με το τηλέφωνο, καλό να στέλνεις γραπτά μηνύματα σε γιορτές και γενέθλια, αλλά μία στο τόσο, βρε αδερφέ, πάρε ένα τηλέφωνο να τα πούμε και να κανονήσουμε να βρεθούμε. Το internet θα είναι εκεί και το βράδυ....