Blogging από το νησί – για άλλη μια φορά. Πόσο διαφορετικά, όμως. Πριν κάτι μήνες ήταν Πάσχα και ήμουν μόνη στο internet café, τώρα είναι Αύγουστος και είμαι in situ με την κολλητή. Μάλιστα, μέχρι πριν δυο μέρες ήμασταν καρέ της Ντάμας, aka girl power. Όχι σαν το περσινό, το επιτηδευμένο κοριτσομάζωμα, αλλά αυθόρμητο και in the heat of the moment. Τέλειο σκηνικό για διακοπούλες. Εκεί που νόμιζα πως θα βάραγα ενέσεις από τη μοναξιά, είμαι στην ευχάριστη θέση να αναφέρω πως είναι οι πιο girly διακοπές ever. Και η κολλητή επέδειξε (προς τιμήν της και προς μεγάλη μου έκπληξη) συνέπεια, και παρεούλα είχα από day number one από κορίτσι ντόμπρο, Κρητικάκι και μεγάλη κουμανταδόρισα. Respect. Η τέταρτη της παρέας ήταν η κολλητή της κολλητής, η οποία είχε μεγάαααααλη ανάγκη το break στο νησί. Και νομίζω της έκανε πολύ καλό, όπως άλλωστε σε όλες μας. Κουβεντούλες, gossip, η καθεμιά τον πόνο της αλλά και γέλιο, πολύ γέλιο, πηγή του οποίου φυσικά ο γελωτοποιός η υπογράφουσα.
Το τελευταίο talk of the town ήταν φυσικά τα ανεκδιήγητα που έλαβαν χώρα στο birthday bash μου, την περασμένη Παρασκευή στο Villa. Η κολλητή, βλέπεις, έλειπε εκτός Ελλάδος τη συγκεκριμένη μέρα (σε ένα καταπληκτικό ταξίδι εμπειρία-ζωής, 18 μέρες Σκανδιναβία-Αγ. Πετρούπολη, θεέ μου πόσο ζηλεύω), η τέταρτη της παρέας ως μη κολλητή δική μου δεν ήτο καλεσμένη και το Κρητικάτσι ήταν ο δεύτερος αυτόπτης μάρτυρας. Κυριολεκτικά μονοπώλησε τις συζητήσεις μας αυτή η βραδιά.
Από εκεί που ήταν να μη γιορτάσω φέτος γενέθλια, ένεκα απουσίας πολλών αγαπημένων μου ανθρώπων (βλέπε συνήθη φαινόμενα σε προηγούμενη ανάρτηση για γιορτές), έφτασα να δεξιωθώ δέκα άτομα, που υπό άλλες συνθήκες, ίσως και μη σκεφτόμουν να προσκαλέσω. Όχι επειδή δε γουστάρω την παρέα τους, αλλά επειδή για μένα αυτές οι μέρες έχουν αξία μόνο όταν τις περνάς μαζί με τους πολύ δικούς σου ανθρώπους. Όπως και να’χει, περάσαμε πολύ ωραία, ήπιαμε τα cocktail μας και μερικά μπουκάλια από την πανάκριβη Grey Goose (o τραλαλά maitre του prive με ενημέρωσε με ύφος χιλίων καρδιναλίων ότι στο τραπέζι μας σερβίρουν ΜΟΝΟ premium φιάλες), φάγαμε τις φράουλες μας, χορέψαμε υπό mainstream ρυθμούς, πετύχαμε άκυρους γκόμενους κολλητών μας, γνωρίσαμε ακόμα πιο άκυρους wannabe γκόμενους κολλητών μας, λικνιστήκαμε πλάι σε σταρλέτες της εγχώριας showbiz, φωτογραφηθήκαμε, χαλάσαμε το πιο ακριβό φόρεμα της γκαρνταρόμπας μας, σκάσαμε τα τρία τέταρτα του επιδόματος αδείας και γυρίσαμε σπίτι μόνες μας. Και του χρόνου διπλή (μη χέσω).
Να μην είμαι αχάριστη, φέτος το φατσοβιβλίο worked wonders for the birthday wishes. Ρεκόρ μηνυμάτων, on and off the wall, εσεμέσια και τηλεφωνήματα από άτομα που δεν περίμενα ποτέ να με θυμηθούν ή κι από άτομα που κι αν ενδόμυχα περίμενα να με θυμηθούν δε θα χωλόσκαγα αν δεν το κάνανε. Με συγκίνησαν δυο-τρεις περιπτώσεις ανθρώπων που κάνανε την υπέρβαση, με στενοχώρησαν δυο-τρεις περιπτώσεις που όπως πάντα αποδείχθηκαν μικρότεροι των περιστάσεων. Δε βαριέσαι, έχω συνηθίσει πια, πρώτη του Αυγούστου όλοι να λείπουν (ναι, δίνε εσύ τα ελαφρυντικά). Τη μεγαλύτερη χαρά ωστόσο μου τη δώσανε δυο αναπάντεχα περιστατικά: το πρώτο ευχητήριο sms ήρθε στις 00.00 ακριβώς από την Καβάλα, από μελανιασμένα χεράκια και κεφάλι με καρούμπαλο σε σχήμα baseball cap (περιγραφή ιδίου). Και το δεύτερο χαροποιό γεγονός: η παρουσία του δημοσίου υπαλλήλου των ΕΛΤΑ (επίσης περιγραφή ιδίου). What more could a girl ask for?
Την επομένη των γενεθλίων ταξίδευα για το νησί. Οι τρεις ώρες στο highspeed ήταν πλημμυρισμένες από σκέψεις. Ακουστικά i-phone, μισοκοιμισμένη λόγω ταλαιπωρίας (να προλάβω μαλλιά, νύχια, Hondos, last minute shopping, dinner μετά της οικογενείας) και ξενυχτιού την προπροηγούμενη μέρα στο “party”, παρέπαια, αλλά το μυαλό εξακολουθούσε να δουλεύει υπερωρίες. Να σκανάρω αυτά που άκουσα, διάβασα, είδα ιδίοις όμασοι και βίωσα από πρώτο χέρι τις τελευταίες δυο εβδομάδες. Τις ανατροπές, τα new entries, τους προτεινόμενους για αποχώρηση, τις τελειωμένες καταστάσεις. Πάλι ένα μπάχαλο άφησα πίσω και ευτυχώς που θα λείπω τρεις βδομάδες. Ραντεβού τον Σεπτέμβρη με όλα αυτά. Τώρα δεν μπορώ να ασχοληθώ. Με το που έδεσε το πλοίο στην Παροικιά, όλα μπήκαν στην κατάψυξη και το μόνο που με απασχολεί είναι πώς θα περάσω περισσότερες ώρες στην παραλία, πόσα καινούρια μέρη θα ανακαλύψω στο νησί και σε πόσα μαγαζιά θα κάνω το πέρασμα να πω ένα γεια. Μόνο αυτά. Α, και πώς θα βολέψω στο σπίτι όλους αυτούς στους οποίους έχω αποτείνει ανοικτή πρόσκληση ;-)
Λεπτομέρειες για το τι έκανα, έφαγα, ήπια, ποιους είδα, ποιους φιλοξένησα στο επόμενο τεύχος. Προς το παρόν, την κανά για Santa, να προλάβουμε και καμιά ξαπλώστρα, που γίνεται της Βουλιαγμένης γαμώ το κέρατο μου μέσα, να πιω και το freddo μου να έρθω στα ίσια μου. Είχαμε κι αυτή την πανσέληνο προχθές κι όσο να’ ναι έχω κομματάκι εκτροχιαστεί. Για να μπούμε σε πρόγραμμα, για να μας δω… Blogging to be continued.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου