Επιστροφή από τα Κύθηρα

Επιστρέψαμε οριστικά... Τέλος τα ψέμματα, τα κεφάλια μέσα και κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Διακοπές τέλος, αλλά αρνούμαι κατηγορηματικά να πω "καλό χειμώνα" όπως πολλοί ανεγκέφαλοι που δεν μπορούν να συνειδητοποιήσουν πως ο χειμώνας στην Ελλάδα έρχεται από τέλη Οκτωβρίου (κι άμα). Όταν λέμε διακοπές τέλος εννoούμε "άδεια από τη δουλειά" τέλος. Γιατί οι διακοπές δεν τελειώνουν ποτέ... ο Σεπτέμβρης έχει 4 Σαββατοκύριακα, τα οποία με λίγη καλή οργάνωση μπορούν να εξελιχθούν σε τριήμερα και να σταθούν εφαλτήριο για μοναδικές εξορμήσεις. Βέβαια, όλα αυτά αν δε γίνουν όλα τριγύρω μας στάχτη και burberry (την ώρα της γραφής παρακολουθώ με δέος τις εξελίξεις στα πύρινα μέτωπα σε 5 διαφορτικές περιοχές της Αττικής, η ενημέρωση δια βοής Τέλλογλου στο ΣΚΑΪ).
Ήταν μια εβδομάδα που είχε απ'όλα, ταξίδι στα Κύθηρα, μπάνιο στην Ελαφόνησο, φαγητό και ποτό στη Μονεμβασιά, βόλτα στο Γύθειο, πέρασμα από το Λεωνίδειο, Shakespeare στην Επίδαυρο. Είναι ωραίες οι μακρινές βόλτες με το αυτοκίνητο, φτάνει να έχεις το κατάλληλο για τις εκάστοτε διαδρομές. Δηλαδή, το μαύρο μωράκι ξεκουράστηκε μερικές μέρες σε πάρκιγκ στη Νεάπολη και νοικιάσαμε τίμιο atos-patos για να το σπάσουμε στους χωματόδρομους του Τσιρίγου. Άμα την επιστροφή μας, όμως, σε Πελοπονησιακό έδαφος, φορτώσαμε το μωρό και φάγαμε τα χιλιόμετρα με το κουτάλι, τσάμπα τα'χουμε τα άτια να χλιμιντρίζουν; Άσε που το πιο funny part ήταν όταν μέσα στο ferry παντόφλα από την Πούντα στην Ελαφόνησο είχαμε τη φαεινή ιδέα με την κολλητή να παραμείνουμε εντός του αμαξιού και καθώς είμασταν σχεδόν στο επίπεδο της θάλασσας και σε θέση άκρη άκρη δίπλα στα καγκελάκια (?!) του πλοίου, είχαμε την αίσθηση ότι το μωρό είχε γίνει αμφίβιο και έσκιζε τα κύματα!!!
Περίμενα πώς και πώς να γυρίσω για να περιγράψω στο blog την εμπειρία μας από τα Κύθηρα. With all due respect στην καταγωγή του παππού μου, έχω να αναφέρω ευθαρσώς πως πρόκειται για την πιο μούφα διαφήμιση του ΕΟΤ, το πιο άκυρο νησί που έχω επισκεφτεί μέχρι στιγμής, την πιο απαράδεκτη τουριστική υποδομή και γενικά ένα μέρος που αξίζει να πας μόνο αν θες να καταδικάσεις τον εαυτό σου σε ισόβια ανία ή τέλοσπαντων, αν είσαι ζευγάρι και θες να κάνεις μωρό (γιατί το μόνο action που μπορείς να δεις στο νησί είναι πιθανότατα στο δωμάτιο, κάτω από το σεντόνι με τον καλό σου). Και διευκρινίζω πως στο νησί πήγαμε με τις καλύτερες συστάσεις, είχα "σκονάκι" με όλα τα places to see-swim-eat-drink.
Πήγαμε στις must παραλίες, στις οποίες δεν μπορούσαμε να σταθούμε από τον αέρα, ούτε να κολυμπήσουμε εκτός κι αν θέλαμε να κάνουμε surf αλά Hawai 5-0. Ωραία, είδαμε και το πολυδιαφημισμένο Καλαδί κι έχουμε αμφότερες να πούμε: "πολύ κακό για το τίποτα". Άσε τη μεγαλύτερη απάτη του αιώνα που ακούει στο όνομα Καταρράκτης της Νεράιδας. Συντριβάνι να βάλω στον κήπο μου, μεγαλύτερη λίμνη θα δημιουργηθεί τριγύρω και με κάνα δυο βραχάκια μπορώ να σου φτιάξω τον Νιαγάρα τον ίδιο, όχι σαν τη μούφα στο Μυλοπόταμο. Έν ολίγοις, ένα αδιάφορο τοπίο το νησί, δε θύμιζε ούτε Επτάνησα, ούτε Κυκλάδες, ούτε καν Πελοπόνησο. Τοπικό χρώμα ανύπαρκτο και μη μου πείτε ότι τα σπιτάκια είχαν καμιά ιδιαίτερη αρχιτεκτονική, έλεος, άμα είναι να θεωρούν ομορφιά το μπλε και κίτρινο ζωγραφιστό πλαίσιο γύρω από τα συρόμενα κουφώματα αλουμινίου. ΜΠΛΙΑΧ! Παραθαλάσια χωριά ούτε για δείγμα (και μην ακούσω για Αυλέμονα ή για την trashy Αγία Πελαγία), την κατάσταση έσωζαν τα καφενεία στα ορεινά χωριά, πάνω στις κεντρικές πλατείες. Τουλάχιστον, φάγαμε καλά. Φάγαμε εκεί ακριβώς που μας είχανε πει (στον ακριβή συνδυασμό με τις παραλίες) και φάγαμε νόστιμα και φθηνά. Τώρα στον τομέα της διασκέδασης, ένα ποτάκι της προκοπής δεν ήπιαμε - μάλλον ο σωστός όρος είναι ότι τον ήπιαμε. Δεν έχω την απαίτηση να έχουν belvedere στο ένα και μοναδικό μπαράκι της Χώρας, αλλά τουλάχιστον να έχει o barman επίγνωση ότι χυμός λεμόνι και χυμός πορτοκάλι δεν είναι τα μόνα συνοδευτικά για βότκα. Δηλαδή, αν τους ζητούσα cosmopolitan πώς θα δικαιολογούσαν την έλλειψη χυμού cranberry? Εντάξει, ευτυχώς που παρακούσαμε όλους όσους μας παρότρυναν να αποφύγουμε το Καψάλι και aνακαλύψαμε παραλιακό cafe-bar που σέρβιρε decent strawberry caipiroska (και διέθετε και wi-fi σύνδεση :-)).
Το χειρότερο, όμως, το κράτησα για το τέλος. Σπιτονοικοκυρά εκατό χρονών που μας έχει πάρει πεντακόσια τηλέφωνα πριν την άφιξη μας στο νησί για να επιβεβαιώσει πως θα έρθουμε όντως τις ημερομηνίες που είχαμε κάνει κράτηση και που κάθε φορά μας ρωτούσε ποιες είμαστε. Η θείτσα μας καλωσόρισε με τη σφουγγαρίστρα ανά χείρας και με την αυτιστική της ευγένεια μας ενημέρωσε ότι το δωμάτιο που ξεσκόνιζε εκείνη τη στιγμή ήταν η φωλίτσα που μας είχε ετοιμάσει. Η απατεώνισα μαθουσάλας έχει στήσει το εξής μαγαζάκι: έχει πληρώσει καμιά 500 ευρώ να της φτιάξουν site για τα άθλια δωμάτια που ενοικιάζει και διαφημίζει ως luxurious appartments, έχει βάλει φωτογραφία φυσικά από δωμάτιο υπερπολυτελούς boutique hotel και στο τηλέφωνο με τρεμουλιαστή φωνή σε διαβεβαιώνει πως θα σου δώσει ακριβώς το δωμάτιο της φωτογραφίας και σου περιγράφει τις παροχές με τέτοιο τρόπο που σκέφτεσαι πως για 70ευρώ την ημέρα, μάλλον την έχεις πιάσει κορόιδο. Κορόιδα, όμως, είμαστε εμείς αφελέστατα κοριτσάκια και η γιαγιάκα μας ζήτησε και καλά συγνώμη που το δωμάτιο που μας υποσχέθηκε δεν είναι διαθέσιμο και πως την επόμενη χρονιά που θα πάμε, θα μας το κρατήσει αποκλειστικά για μας!!! Όταν η κολλητή άρχισε τα παράπονα, η θείτσα όχι μόνο δεν πτοήθηκε, αλλά μας ενημέρωσε με στόμφο πως έως τώρα κανείς δεν της έχει κάνει παράπονο για τις δωματιάρες της και στην τελική, αν δε μας άρεσε, να φύγουμε. Να πάμε αλλού! Κανονικά, μας είπε, τα δωμάτια τα δίνει και πιο ακριβά και μας έκανε και χάρη η σκατόγρια που μας χρέωνε 70 ευρώ για την τρώγλη. Α, και το αστείο: στο τηλέφωνο είχε πει στην κολλητή πως τα δωμάτια έχουν καθημερινή καθαριότητα, αυτό που ξέχασε προφανώς να διευκρινήσει η μπάμπω ήταν πως η καθαριότητα εξαντλείτο στον κουβά και τη σφουγγαρίστρα που άφησε έξω από το δωμάτιο για να αναλάβουμε οι ίδιες την καθημερινή καθαριότητα. Μπουαχαχαχαχαχαχαχαχα. Για γέλια ή για κλάμματα...
Με αυτές τις καταπληκτικές εμπειρίες στις αποσκευές μας, πήραμε των ομματιών μας και την κάναμε από το σκατονήσι μια ώρα αρχίτερα. Για Ελαφόνησο. Που η σύγκριση στην ομορφιά του τοπίου ήταν της βούρτσας με την π--τσα. Σα δε νρέπονται λιγάκι οι Τσιριγώτες, να αξιώνουν τόσα λεφτά για το τίποτα, όταν στο διπλάνο μικρούτσικο νησάκι υπάρχει η ομορφότερη παραλία της Ελλάδας και τα δωμάτια στοιχίζουν πιο λογικά - όταν, βέβαια, βρίσκει κανείς δωμάτιο, γιατί εμείς έτσι όπως πήγαμε χύμα στο κύμα βρεθήκαμε προ εκπλήξεως και πήραμε τον πούλο. Τα τυρκουάζ νερά, ωστόσο, μας αντέμοιψαν με το αζημίωτο, να μην πω και για τα οφθαλμόλουτρα, γιατί στα Κύθηρα οι μόνοι άνδρες που έβλεπες ήταν τα μωρά στα καροτσάκια και οι ντόπιοι παππούδες στους καφενέδες. Τους eligible τους είχανε προφανώς κρύψει στα δωμάτια οι γκόμενες τους και επιδίδονταν σε τεχνικές γονιμοποίησης. Στο dearisland, λοιπόν, ευχαριστηθήκαμε μπανάκι, ηλιοθεραπεία και χόρτασε το μάτι μας! Του χρόνου θα πάω για μια εβδομάδα - όχι φυσικά camping, αυτό ήταν ίσως και το μόνο μελανό σημείο, η καταπάτηση της παραλίας από το τέρας της ομπρελοξαπλώστρας και η τσαντηροκατάσταση με τις σκηνές. Όχι, του χρόνου σε σπιτάκι μια εβδομάδα και όποιος καλός θέλει ας μου κάνει παρέα για ρηλάξ. Χαλάλι τα 340χλμ. Η διαδρομή αξίζει.
Και λέγοντας για διαδρομές, θα ολοκληρώσω τη σημερινή ανάρτηση, γράφοντας για τη διαδρομή από τη Σκάλα Λακωνίας (στην οποία διανυκτερεύσαμε δυο νύχτες ως κομβικό χωριό) έως την Αρχαία Επίδαυρο μέσω Λεωνιδείου και Άστρους. Αν δεν την έχετε κάνει και άν έχετε χρόνο για χάσιμο (γιατί είναι πολλά τα χιλιόμετρα Άρη μου και ακόμα πιο πολλά τα στροφίδια) τη συστήνω ανεπιφύλακτα και μάλιστα με στάση στο χωριό Κοσμάς: all the money!!! Ανεβοκατεβαίνεις τον Πάρνωνα και το τοπίο εναλάσσεται από κρανίου τόπος σε ελατόδασος, από φαράγγι σε κοιλάδα και καταλήγεις στη θάλασσα. Από το Λεωνίδειο η διαδρομή είναι λίγο πολύ πιο γνωστή τουλάχιστον στον κόσμο που προτιμάει την παράλια Αρκαδία: Τυρός, Ξηροπήγαδο, Άστρος, Μύλοι, Νέα Κίος, Ναύπλιο και μετά Ληγουρειό και θέατρο Αρχαίας Επιδαύρου. Πολλά μέρη για μια μέρα, παραλίες για όλα τα γούστα και ψαροταβέρνες διάσπαρτες κατά μήκος της ακτογραμμής. Ένας όμορφος τρόπος να ολοκληρώσει κανείς την περιήγηση του στην Ανατολική Πελοπόνησο. Κι ένας ακόμη πιο όμορφος αν έχεις μαγικό χαρτάκι να παρακολουθήσεις και την παράσταση με την οποία ολοκληρώθηκε το φετινό φεστιβάλ Αθηνών κι Επιδαύρου. Μπορεί να γυρίσαμε στο κλεινόν άστυ στις 04.00 τα ξημερώματα, περάσαμε ωστόσο μια υπέροχη βραδυά και μας κράτησαν παρέα οι συντελεστές του The Bridge Project. Για αυτή τη γεμάτη μέρα και μόνο (αλλά και τα κιθαρογρατζουνίσματα του Ethan Hawke) άξιζε το χιόνι που ρίξαμε στα Κύθηρα. Φιλιά.