Ο Αντωνάκης

Γειά σου, ρε Αντώνη με τα ωραία σου, καλά τα είπες και χθες βράδυ... φωνή δε βγαίνει από τα πνευμόνια!
Κόντεψα να πάθω μια κρισάρα χθες λίγο πριν βγω, μια κρισάρα από αυτές που μου χτυπάνε το καμπανάκι ότι χρειάζομαι ιατρική παρακολούθηση. Μου λέει η φιλενάδα ότι χρειάζομαι συμπλήρωμα διατροφής, μια βιταμίνη λέει που κάνει καλό στο νευρικό σύστημα. Καλά, λίγο ακόμα και κατευθείαν στο τρελλάδικο.
Άργησα να φύγω δέκα λεπτά από το μαγαζί, έπεσα πάνω στη γαμο-πορεία που γινόταν στο κέντρο (ναι, ναι, την ώρα που εγώ κατέβαινα τη Μαρασλή εδέησε ο καλός μπατσούλης να βάλει την κορδέλα και να διακόψει την κυκλοφορία στη Β. Σοφίας). Τέλεια! Στούμπωμα μετά μέχρι το Καλλιμάρμαρο και όλοι οι ηλίθιοι οδηγοί χθες βράδυ στο κέντρο της Αθήνας, μουτζώνω πανηγυρικά κι ένα βλαχαδερό με πινακίδες ΡΟΗ (ρε ουστ στο χωριό σου, αποκέντρωση τώρα), όλα τα φανάρια κόκκινα μπροστά μου, φτάνω με 40λεπτά καθυστέρηση σπίτι. Και φυσικά, ένας ευσυνείδητος γείτονας έχει σταθμεύσει το κάρο του σύριζα στην είσοδο του πάρκινγκ, άρα δεκαπέντε μανούβρες να βάλω μέσα το δικό μου κάρο, του δίνω και μια στον προφυλακτήρα, έτσι να είναι όλη δική του και να τη χαίρεται. Δεν το έκανα επίτηδες, δυστυχώς, αν και πολύ θα γούσταρα. Γαμώτο, μου έχουν τελειώσει τα πορτοκαλί αυτοκολλητάκια "είμαι γάιδαρος, παρκάρω όπου θέλω". Καταφέρνω με άπειρα νεύρα να μπω μέσα στο γκαράζ, η μαλακία κινητό (άμα ξαναπάρω εγώ νόκια να με φτύσετε) κολλάει την ώρα που πρέπει να στείλω μήνυμα στη φίλη μου να ξεκινήσει από τη Βούλα. Και προκειμένου να ξεκολλήσει, πάω να βγάλω τη μπαταρία: ναι πώς το θες εσύ, με φρεσκοβαμμένο manicure να αφαιρέσεις το μικροσκοπικό κάλλυμα και να σύρεις τη βρωμο-μπαταρία, καλά άστο, εννοείται πως μέσα στη σύγχιση και τον πανικό άρχισα να το κοπανάω πάνω στο τιμόνι, με το καταπληκτικό αποτέλεσμα η μπαταρία να εκτιναθεί προς άγνωστη κατεύθυνση μέσα στο αυτοκίνητο. Τέλεια, δε θα μπορούσαν να πάνε καλύτερα τα πράγματα. Πού'ν΄το, που'ντο το δαχτυλίδι για κάνα πεντάλεπτο κι εκεί κάπου το χάνω κι αρχίσω να στριγγλίζω! ΝΑΙ, ΝΑΙ στριγγλιές και κλάμματα μαζί: δε γίνεται να μου συμβαίνουν όλα σήμερα! Κατεβαίνει κι ο γείτονας του β' ορόφου να δει από που προέρχονται οι στριγγλιές, του χώνω κι εκείνου μερικά ασυνάρτητα και τρέχω προς το διαμέρισμα, με το ημιτελές κινητό, το ημιχαλασμένο manicure, τη σαραντάλεπτη καθυστέρηση και την αγωνία αν έχω δεύτερη συσκευή πάνω στο σπίτι ώστε να καλέσω τη φιλενάδα μου.
Τέλεια, η βραδυά ξεκίνησε με τους καλύτερους οιωνούς. Κλάμα γοερό, για άνευ λόγου και ουσίας αφορμή. Και θα πήγαινα στον Αντωνάκη - για some fucking serious κλάμα!
Τελικά όλα καλά πήγανε, από τη στιγμή ειδικά που με παρέλαβε η φίλη μου είκοσι λεπτά αργότερα, μου έδωσε κάτι εμψυχωτικές συμβουλές και βουρ για την αρένα. Τραπεζάκι με ανθρώπους που πρώτη φορά έβλεπα, φιλήσυχους ωστόσο και κάνανε μπαμ ότι μπουζούκια πάνε μια φορά στα 5 χρόνια, εάν καταφέρουν να βρουν baby sitter για τα μωρά, γατιά, σκυλιά. Πλακωθήκαμε στα κρασιά εκεί με την άλλη, και να το γέλιο, να το τραγούδι, να ο χορός. Όλος ο πανικός, ο αποπροσανατολισμός και οι νευρικές κρίσεις στα αζήτητα.
Ο Αντωνάκης είπε τα δικά του, εμείς είπαμε τα δικά μας, φωνή δε βγαίνει σήμερα! Πρώτο τραπεζάκι πίστα, λίγο πιο ξενερεουά από τα πίσω τραπέζια όπου πιπίνια και γκομενάκια δίνανε ρέστα στο χορό.
Α, και παίρνοντας το παλιό κινητό μαζί, εφόσον δεν είχα χρόνο να αναζητήσω τη (σι)χαμένη μπαταρία του ηλίθιου νόκια, ήμουν περιχαρής ότι μέσα δε θα είχε στοιχεία επικοινωνίας, άρα όσο και να έπινα, δε θα έπεφτα στη λούμπα να κάνω κάνα drunk dial στο fitsoula. Ναι, καλά, κάνε χαρές εσύ. Τελευταίο sms που είχα αποστείλει με αυτό το ρημαδοκινητό ήταν σ' εκείνον, τον δωδέκατο. Έλεος, πυροβολήστε με! Ευτυχώς, όμως, και να'ναι καλά ο χριστιανός, είχε τη φαεινή ιδέα την ώρα που τον χώριζα να με απειλήσει ("μην τυχόν και γυρίσεις σα βρεγμένο γατί"), όπερ σημαίνει ότι το Βόσπορο όλο να πιω, τις σάρκες μου να βγάλω και να ξελαρυγγιαστεί ο Αντωνάκης να τραγουδάει "ποτέ, μη λές ποτέ" δεν του δίνω το παραμικρό δικαίωμα να χαρεί ότι πεθαίνω για την πάρτη του. Να μη σώσω! Το γατί ξεπόρτισε! Κι ευτυχώς, ούτε εσεμέσια ούτε κλήσεις. Κυρία!
Το ίνδαλμα μου, παρεπιπτόντως, παρολίγο να κάνει την κουτσουκέλα και να στείλει μήνυμα στον παπαστρούμφ, της έπιανα όμως την πάρλα και μέχρι να καλέσει τον αριθμό, ο Αντωνάκης είχε περάσει στο επόμενο στίχο απο εκείνον της αφιέρωσης. Μπουαχαχαχα Τον πούλο, παπαστρουμφ και fitsoulas. Γιατί έχω εσένα πλάι μου...