Αισθάνομαι την ανάγκη να βγω και να φωνάξω "πότε επιτέλους θα σταματήσει να πονάει", να ουρλιάξω... αλλά και τι καλό θα βγει; Θα κλείσει η φωνή, θα πονάει ο λαιμός και θα με πάρουν και για μουρλή.
Μάλλον την απάντηση την ξέρω, δε θα σταματήσει ποτέ να πονάει, απλά σε ορισμένες φάσεις θα με απασχολούν άλλα θέματα και ο πόνος θα ξεχνιέται - προσωρινά.
Έφυγα χθες από το στέκι της κολλητής, με φοβερό πονοκέφαλο και χωρίς να έχω καταφέρει να κάνω κεφάλι. χοχο, τι σχήμα οξύμωρον είναι αυτό. Μπήκα στο αυτοκίνητο και με υποδέχτηκε ο Αντωνάκης... "Όλα στη ζωή αλλάζουν, μάτια μου... λένε θα 'ρθουν δύσκολοι καιροί... μα εμένα δε με νοιάζει τίποτα... δε φοβάμαι, έρωτα μου... στα παπούτσια τα παλιά μου έχω γράψει την παλιοζωή...". Έβαλα πρώτη, τάπωσα το γκάζι κι έριξα τα 200 άτια μου στο δρόμο. Κι εκεί που λίγο πριν φτάσω Φάληρο, μ' έπιασε το παράπονο, με πιάσανε το κλάματα και η ξαφνική επιθυμία να μη στρίψω στο στενό μου αλλά να συνεχίσω μέχρι το Κολωνάκι, να παρκάρω στν Ευαγγελισμό και να μπουκάρω μέσα στο rock να τα κάνω όλα πουτάνα. Κι αφού προσπέρασα το στενό μου, κι αφού κατάπια τους λυγμούς και προσπάθησα να ηρεμήσω την καρδιά μου, έστριψα στο μεθεπόμενο στενό και επέστρεψα safe sound στη βάση μου. Εγώ "βρεγμένο γατί" δε θα γίνω ποτέ, τ' ακούς; Κάτσε εσύ να τα σπας στο Rock και αλλού και άσε μου εμένα τον Αντώνη. Τουλάχιστον αυτό, μου το χρωστάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου