Ταξικές διαφορές και ελιτισμός

Από τον απόλυτο καύσωνα στη δροσερή βροχούλα - αλλαγή τοπίου μέσα σε 5 ώρες. Το 'δα και αυτό. Να λιάζομαι στη Χρυσή ακτή και να σκάνε εσεμέσια αν ο καιρός έχει χαλάσει στο νησί: όχι φίλε μου ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΧΑΛΑΣΕΙ ο καιρός, το μυαλό σου το σάπιο έχει χαλάσει. Σκάει ο τζίτζικας! Παραλία, ηλιοθεραπεία, βουτιά, βόλτα στα σοκάκια, καφεδάκι δίπλα στις βαρκούλες όλα κομπλέ. Και γυρνάς τα μεσάνυχτα σε άλλο ημισφαίριο. Τι ξενέρωμα...
Βέβαια, το μεγαλύτερο ξενέρωμα ever μου ήρθε την Παρασκευή τα ξημερώματα, όχι φυσικά στον πανέμορφο γάμο που παρέστην (και που χρήζουν άλλη μια φορά θερμότατες ευχές στους νεόνυμφους) αλλά από το after στο οποίο παρέστην για το ποτάκι του κλεισίματος. Τι μ'έπιασε κι έφυγα από τη δεξίωση για να πάω στο pere ubu τέσσερις το πρωί. Και όχι μόνο να κάνω τη διαδρομή Τατόϊ-Γλυφάδα έχοντας κατεβάσει ό,τι τελοσπάντων είχαμε πιει στo party, αλλά να πάω να ακούσω τα εξάψαλμα από δυο ανθρώπους που στο κάτω κάτω ούτε φίλοι μου είναι, ούτε potential για να γίνουν έχουν. Ακριβώς ότι μου έλειπε από τη ζωή μου: νουθεσία, κριτική και παρατηρήσεις, συν το ψευτο-φιλικό tap on the shoulder.
"Ο κόσμος έχει προβλήματα, Εφάκι" μου έγραψε η κολλητή μόλις διάβασε τα μηνύματα στα οποία την πληροφορούσα για τα καθέκαστα της Παρασκευής. Πολλά, σπεύδω να συμπληρώσω εγώ. Και τελικά αποδεικνύεται περίτρανα πως όσοι έχουν απίστευτα κόμπλεξ και γενικά αισθάνονται "λίγοι" απένταντι μας προσπαθούν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να μας μειώσουν, να μας κάνουν να αισθανθούμε μυρμηγκάκια, να μας ταπεινώσουν λεκτικά γιατί μόνο έτσι μπορούν να αισθανθούν καλύτερα. Μόνο έτσι μπορούν να πουν "πάρτα μωρή" σε ανθρώπους και καταστάσεις που όχι μόνο δεν μπορούν να φτάσουν, αλλά ούτε και στοιχειωδώς να ανταγωνιστούν.
Να προσπαθήσω, λέει, να αποβάλλω τον ελιτίστικο αέρα που αποπνέω και να είμαι λιγότερο σνομπ. Γιατί το βγάζω πολύ έντονα και κατ'αυτό τον τρόπο απομακρύνω κόσμο που υπό άλλες συνθήκες θα μπορούσε να με προσεγγίσει. Να αλλάξω στέκια και να μη βγαίνω στα "δήθεν" μαγαζιά του Κολωνακίου, γιατί κατ'αυτό τον τρόπο τσαλακώνω την εικόνα μου. Να πάψω να συναναστρέφομαι κολλεγιόπαιδες και να θέσω τον πήχυ πιο χαμηλά (κοινώς να απευθυνθώ σε πιο low profile άνδρες). Να γίνω επιτέλους ναζιάρα γυναίκα και να μην προσπαθώ να είμαι εγώ ο άνδρας της υπόθεσης, ο τσαμπουκάς, ο "έχω τα αρχίδια". Μήπως και να αλλάξω ήπειρο, λέω εγώ, και να πάω πουθενά αλλού γιατί την τόση μαλακία γύρω μου δεν την παλεύω;;; Άκου, ρε φίλε, τι μου ξεστόμισαν 40αρα γιάπισσα και 30something απόφοιτος του City, αμφότεροι κάτοικοι Γλυφάδος και θαμώνες μόνο της Ζησιμοπούλου!
Δε χρειάζεται να αναφέρω την αφορμή για τη συγκεκριμένη κουβέντα μέσα στ'άγρια χαράματα, γιατί αν το κάνω το μόνο σίγουρο είναι πως θα συγχιστεί κόσμος. Ένα θα αναφέρω, κι αυτό, ότι όλα ξεκίνησαν από αναφορά σε κοινωνικές (μην πω και ταξικές) διαφορές. Οι ομόεδροι μου, λοιπόν. θεώρησαν ότι έπρεπε να μου ανοίξουν τα μάτια, να με αφυπνήσουν μπροστά στο κοινωνικό φαινόμενο-μάστιγα που λέγεται γυναίκα-με- μεγαλύτερο-status-από-τον-άντρα. Να μου υπογραμμίσουν ότι είναι ευνουχιστικό τη σήμερον ημέρα σε ένα ζευγάρι η γκόμενα να βγάζει περισσότερα λεφτά από το γκόμενο, ότι είναι ξενερωτικό η γκόμενα να έχει οικογενειακή περιουσία και ο άλλος τίποτα, ότι ειναι αγχωτικό ο ένας να προέρχεται από το Μπουρνάζι και η άλλη να μένει στην Εκάλη, ότι είναι κατακριτέο η μία να είναι socialite και ο άλλος ρεμάλι της Φωκίωνος Νέγρη. Δηλαδή, έλεος, παιδιά, στο 2009 ζούμε, έτσι όπως μου τα περιγράφετε, θα περίμενε κανείς να σκάσει από κάπου η Τασσώ Καββαδία να με μπουζουριάσει.
Ρε παιδιά, είναι δυνατόν να σκέφτεται έτσι ο κόσμος; Κόσμος με παιδεία; Δηλαδή, για να καταλάβω σωστά, επειδή βγάζω όσα βγάζω, πρέπει αποκλειστικά να κοιτάω να πιάσω γκόμενο μόνο όποιον βγάζει τουλάχιστον τα διπλάσια. (Εφοπλιστάκια του Περαία, τρέμετε, έρχεται η γόνος). Επειδή μένω στο Φάληρο, πρέπει να ζητάω Ε9 από τον άλλο να δω τόπο κατοικίας και λοιπά ακίνητα που έχει στην κατοχή του. Να τσεκάρω διαβατήριο μήπως και είναι αλλοδαπός από χώρες που ο "κύκλος" μου δεν ανέχεται (call me alvano). Επειδή βγαίνω Κολωνάκι, να απορρίπτω όλους όσους συχνάζουν Εξάρχεια και Ν. Ηράκλειο. Επειδή πάω Μύκονο για διακοπές, να αποφεύγω την παρέα αυτού που πάει camping στο Αγαθονήσι. Συγνώμη, παίδες, αλλά με αυτά τα μυαλά γύρω μας είναι τόσοι άνθρωποι single. Γιατί πρεσβεύουν κάτι απαρχαιωμένες αντιλήψεις σαν τους φίλτατους συνδαιτημόνες της Παρασκευής.
Και μετά με λένε σνομπ επειδή ακριβώς δεν κάνω αυτά που με συμβουλεύουν! Οξύμωρον μου ακούγεται. Τεσπά, η ουσία είναι μία. Αδιαφορώ παντελώς για τις κοινωνικές ανισότητες που άλλοι τις θέτουν ως κριτήριο επιλογής συντρόφου/φίλων. Δεν έκατσα ποτέ στα 32 μου χρόνια να απορρίψω άνθρωπο για το κοινωνικό του status ή για το εκκαθαριστικό της εφορίας. Δε συμμερίζομαι την αναχρονιστική άποψη πως στη σχέση ο άντρας πρέπει να έχει τα λεφτά, το έχω γράψει πολλάκις, δεν ψάχνω για χορηγό. Δεν καταδίκασα ποτέ ab initio μια σχέση ότι δεν πρόκειται να προχωρήσει επειδή προερχόμαστε από δυο κόσμους διαφορετικούς. Το να φτάσω να πω ότι κάποιος δε μου κάνει για γκόμενος/φίλος, παρακαλώ αφήστε μου το περιθώριο να γίνει μόνο όταν και εφόσον έχω μελετήσει τον χαρακτήρα και τα ενδιαφέροντα του. Και το κυριότερο, κάτι που διαπιστώνω μέρα με τη μέρα ότι αγνοούν οι περισσότεροι γύρω μου, σε μια σχέση το Α και το Ω είναι η χημεία. Όχι το συμφέρον και η κοινωνική "ένταξη".
Αλλά όσα δε φτάνει η αλεπού τα κάνει κρεμαστάρια. Θέλω να πω, πως ορισμένοι την απόρριψη την εισπράττουν με κακεντρέχεια και ανταπαντούν με εκδικητικότητα. Δε θα μακρυγορήσω, αλλά δε διέπομαι εγώ από ελιτισμό επειδή εσύ μέσα στο μυαλό σου έχεις άισθημα κατωτερότητας. Δε σου φταίει η Μύκονος, το rock, το bOschetto και το Μπαλί, αν δεν έχεις τη δυνατότητα να πας. Αρνητικά να αρχίσεις να αισθάνεσαι όταν κάποια στιγμή καταφέρεις να αναλογιστείς για ποιο λόγο δεν μπορείς. Κι όχι επειδή ο άλλος μπορεί, να τον χαρακτηρίζεις υπερφύαλο. Αλλά, όσοι κολλάνε σε αυτές τις μαλακισμένες διαχωριστικές ταμπέλες τύπου "εσύ είσαι high society κι εγώ ένας απλός και τίμιος Ξανθόπουλος" έχουν πολλά άλυτα προβλήματα. Και είναι ουσιαστικά μόνοι τους (το έτερον ήμισυ που μοστράρουν είναι αυτό που τους υποδεικνύει ο περίγυρος τους, όχι αυτό για το οποίο πραγματικά έχουν αισθανθεί ακαταμάχητη έλξη).
Τώρα, όμως, καταλαβαίνω που κολλούσε ο χαρακτηρισμός "σνομπ". Με αποκαλέσανε έτσι γιατί κυριολεκτικά σνομπάρω τους ηλίθιους, ανεγκέφαλους και κουλούς, που στέκονται στο φαίνεσθαι και δεν κοιτάνε διόλου την ουσία. Συγχωρήστε με, λοιπόν, που δεν ανέχομαι τη μαλακία γύρω μου και τα κλισέ. Αυτών των φαινομένων όντως θεωρώ πως είμαι υπεράνω. Φιλιά.