It's a fucking small world

Βλέπεις κάποιον σε ένα γάμο, σε ένα πάρτυ, σε ένα νυχτερινό μαγαζί και σπας το κεφάλι σου να θυμηθείς από που τον/την ξέρεις. Σου συστήνουν ένα καινούριο συνεργάτη στη δουλειά κι έχεις έντονη την εντύπωση πως έχετε ξανασυναντηθεί. Κάνεις καινούριους φίλους στο διαδίκτυο και συνειδητοποιείς πώς έχεις τουλάχιστον 20 κοινούς φίλους. Είσαι στην ουρά για να μπεις στο Ηρώδειο και συνομιλείς με μια φίλη για τα χρόνια σου ως φοιτήτρια στην Αγγλία και πετάγεται μια φωνή από πίσω να σου λέει "ήμουν κι εγώ στο Essex". Τέλεια, σκέφτεσαι μέσα σου. Εύχεσαι να μην είχες πει μερικές από τις κοτσάνες που διηγόσουν στη φίλη. It's a small world. Δυστυχώς, η Ελλάδα, και δη η Αθήνα, είναι πολύ μικρή. Παντού υπάρχει κάποιος που σε ξέρει, που ξέρει κάποιον που σε ξέρει, που ξέρει ότι ξέρεις κάποιον που τον ξέρει. Φαύλος κύκλος.
Άσε το χειρότερο με τους "καλοθελητές", αυτοί κάνουν τον κόσμο ακόμα πιο μικρό. Βαλλόμεθα από παντού, το incognito πλέον φαντάζει σενάριο επιστημονικής φαντασίας. όπου και να κινηθείς, θα μάθεις για κάποιον που δεν ήθελες να μάθεις. Οι πληροφορίες θα σου προσφερθούν στο πιάτο αναφορικά με την καινούρια γκόμενα του πρώην, πού έκανε διακοπές η τάδε φίλη με την οποία έχεις να μιλήσεις 5 χρόνια, πόσους μήνες είναι άνεργος ο τάδε γνωστός. Κι όλα αυτά με τη συνειδητοποίηση ότι ο συνομιλητής σου γνωρίζει όλα τa προαναφερόμενα άτομα, οπότε είναι και σε θέση να σε ενημερώσει για όλα τα πρόσφατα status updates. Μα δεν τη ζήτησες αυτή την ενημέρωση!!! For sure, αλλά τον καλοθελητή τον νοιάζει πάντα σε τσιγκλίσει, από τη μια για να σου αποδείξει ότι γνωρίζει κόσμο που σε γνωρίζει και από την άλλη για να δει τις αντιδράσεις σου τις οποίες με περισσή χαρά θα μεταφέρει στους κοινούς σας γνωστούς.
Δεν μπορείς να κρυφτείς πουθενά. Και δεν το λέω με ειδεχθή διάθεση, πώς άλλωστε όταν εγώ η ίδια έχω θέσει τον εαυτό μου in plain view, τηρώντας λογαριασμό σε sites κοινωνικής δικτύωσης και έχοντας πολλές φορές η ίδια κάνει συνειρμούς για τους κοινούς παρανομαστές. Αλλά πάντα κάπου κάποιος εκεί έξω έχει τη δύναμη να σε ισοπεδώσει γιατί ξέρει. Ξέρει τι έκανες πέρσυ το καλοκαίρι. Ξέρει αυτόν που έχει κέρδος να μάθει τι έκανες πέρσυ το καλοκαίρι. Και το χειρότερο, δεν έχει κανένα ενδοιασμό να μοιραστεί με όλους τους κοινούς γνωστούς αυτό που έκανες πέρσυ το καλοκαίρι. Αν οι προθέσεις είναι αθώες θα το κάνει για πλάκα, για κουτσομπολιό, για το "θεαθήναι", για το "κουβέντα να γίνεται, ρε παιδί μου". Αν είναι κακόβουλος, θα το κάνει για να σε βλάψει. Σημασία έχει πως και στη μία και στην άλλη περίπτωση δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Πάσχει ο Έλληνας από το σύνδρομο του "χωριού". Όλοι να τα ξέρουν όλα, μην τυχόν και τους ξεφύγει κάτι. Έχει επίσης ο Έλληνας διακαή πόθο να γνωρίζεται με άπαντες, ποτέ δεν ξέρεις που μπορεί να σου χρειαστεί κάποιος. Δεν είναι κακή η κοινωνικότητα, ίσα - ίσα μας βοηθάει να βγούμε απο πολλά προσωπικά αδιέξοδα, ωστόσο η υπερβολική ενασχόληση με τον γείτονα και τους οικείους του, μου κάνει κάτι σε big brother is watching you. Γιατί άμα είσαι και υπερ-κοινωνικός και κινείσαι σε μονοπάτια socialite, άντε μετά να κρατήσεις και κάτι για σένα, άντε μετά να μην είσαι δαχτυλοδεικτούμενος, άντε να μη δίνεις δικαιώματα στον κάθε κατακαημένο να εισβάλλει στην προσωπική σου ζωή και να σε διαβάλλει σε όλο το "χωριό".
Το πιο αστείο απ'όλα είναι να προσπαθήσει κανείς να φτιάξει έναν πίνακα (chart) όπου θα παραθέσει τις επιμέρους σχέσεις που διέπουν όλους τους γνωστούς, φίλους και συγγενείς. Μία σχέση θα υπερέχει όλων: οι μισοί θα έχουν πηδηχτεί με τους άλλους μισούς. Σχολείο, πανεπιστήμιο, στρατός, δουλειά, μακρινή συγγένεια θα είναι επιμέρους. Άρα, εύκολα μπορεί κανείς να φτάσει στο συμπέρασμα πως fucking makes the world even smaller. Οι γνωστοί μας είναι οι πρώην των κολλητών μας, οι κολλητοί των πρώην μας, οι πρώην του αδερφού μας και τα αδέρφια των πρώην μας, οι πρώην των συναδέλφων μας και οι συνάδελφοι των πρώην μας. Πάντως, κάποιος γνωστός έχει πηδήξει κάποιον άλλο γνωστό. Με την κυριολεκτική και τη μεταφορική έννοια. Think about it and do the math.
Άρα, μέσα σ΄αυτό το σύμπαν που γαμιέται από παντού, πώς να περάσει κανείς απαρατήρητος και πως να μπορέσει να χαθεί στο πλήθος; Πώς να μπορεί κανείς να αισθάνεται ότι ανενόχλητος βόσκει αγρόν και δε δίνει λογαριασμό πουθενά; Kάποια στιγμή, όσο και να απέχεις (όπως λέει μια κολλητή) αυτό το "κωλοχώρι" έρχεται και σε βρίσκει, κάνει το συσχετισμό, ανακαλύπτει τις συνιστώσες και σε κάνει ρόμπα. Τι θέλει να πει ο ποιητής; Προσέχετε τι λέτε, πού συχνάζετε και πού βάζετε το πουλί σας, ποτέ δεν ξέρετε ποιος κοντοχωριανός is watching you.