Saturday night στο κέντρο

Σάββατο βράδυ, οδός Μητροπόλεως, down town Athens. Πανικόοοοοος. Δηλαδή, εντάξει μάλλον ζω σε άλλον πλανήτη γιατί νόμιζα πως το trend που λέγεται Ψυρρή είχε πλέον ξεφουσκώσει. Αμ δε! Της πόπης γίνεται, όπως γινόταν όταν η περιοχή ήταν το απόλυτο talk of the town, στην προ-Γκαζοχώρι εποχή. Άκουγα από πολλούς να λένε ότι κανείς δεν πάει πλέον στου Ψυρρή, ότι δεν έχει πλέον και τόσο groovy μέρη για να ακούσεις μουσική, ότι η ποιότητα στα μεζεδοπωλεία έχει πέσει, ότι όλα τα happennings λαμβάνουν χώρα πλέον στο τετραγωνικό χιλιόμετρο γύρω από το σταθμό ΚΕΡΑΜΕΙΚΟΣ. Καλά, τον ύπνο του δικαίου κοιμάστε όλοι. Στο Μοναστηράκι και στου Ψυρρή γίνεται της κακομοίρας και ειδικά αυτό το Σάββατο που μας έκανε το χατήρι ο κωλόκαιρος και δεν έβρεχε, επικρατούσε το αδιαχώρητο. Με τη φιλενάδα είχαμε δώσει ραντεβού 23.15, ναι πώς το θέλαμε και οι 2, αμφότερες με αμάξι να έχουμε φτάσει έγκαιρα και να έχουμε βρει και θέση να χώσουμε τα κάρα. Δώδεκα και είκοσι καταφέραμε να συντονίσουμε τις ενέργειες αναζήτησης και να μπορέσουμε επιτέλους να εντοπίσουμε το μαγαζί στο οποίο μας είχαν προσκαλέσει. Πάνω κάτω την Ερμού, ήθελες gps να βρεις την Νορμανού (πίσω από την πλατεία Αβυσσηνίας).
Τεσπά, το μαγαζί το βρήκαμε και μπορώ να πω ότι το αίσθημα τρόμου που νιώσαμε και οι 2 αντικρύζοντας την derelict είσοδο, εξαφανίστηκε μέσα σε δευτερόλεπτα, όσα δηλαδή χρειάστηκαν για να φτάσουμε στην αυλή που κρυβόταν πίσω από τα χαλάσματα. Όσοι με γνωρίζουν θα ξέρουν ότι οι αυλές είναι το αγαπημένο μου σκηνικό για ποτάκι και κουβεντούλα, οπότε φαντάζεστε τον ενθουσιασμό μου μόλις ανακάλυψα το μικρό μπιζουδάκι που κρυβόταν στον κήπο αυτού του πολυχώρου τέχνης. Πρόκειται για το TAF (The Art Foundation), μια γκαλερί που συνδυάζει πολύ επιτυχημένα τον εικαστικό χώρο με μπαρ και τη soulful μουσική. Όχι μεϊνστριμενιές, όχι δήθεν, ούτε καν lounge. Ούτε pop βέβαια. Απλά προσιτό, ευχάριστο και artistic. Γύρω γύρω από την αυλή του παμπάλαιου σπιτιού (χτισμένο circa 1900) δωμάτια ανοικτά με τις μόνιμες εκθέσεις, μπαλκονάκι γύρω πού θύμιζε ελληνικές ταινίες του '60 και δυο σερβιτόρες hobbit εντελώς και κουκουρούκου ("βότκα με τι;;;" με ρώτησε και τις 2 φορές που παρήγγειλα, "με cranberry" της απάντησα και κοιτώντας με σα χάνος μου είπε "δεν ξέρω τι είναι, αλλά ο barman Θα ξέρει"?! Πάλι καλά που δε με ρώτησε τι μάρκα βότκα προτιμώ, θα είχαμε τρελλά γέλια).
Φύγαμε απο το μαγαζί γύρω στις 03.00 έχοντας όλοι τις καλύτερες εντυπώσεις, βέβαια σύσσωμοι οι συνδετημόνες υπογραμμίσαμε τη σπουδαιότητα της παρέας για να περνά κανείς καλά, οπουδήποτε. Και πήγαμε στο έτερο hot spot του κέντρου, στο Gkazi. Τρεις τα ξημερώματα να είσαι μποτιλιαρισμένος στην Πειραιώς, το εντελώς κουλό; Πού πάνε, ρε παιδιά, όλοι αυτοί; Και το κυριότερο, πού θα παρκάρουν;;; Δηλαδή το χειμώνα που θα λειτουργούν και τα μπουζουξίδικα, η πρόσβασις θα είναι δυνατή μόνο με ελικόπτερο και εν συνεχεία δια πτώσεως με αλεξίπτωτο. Αλλά, ευτυχώς υπάρχουν και οι επιχειρήσεις-χρυσωρυχείο που λέγονται "ιδιωτικό parking", σκας τα 8 ευρώ για να παρκάρεις μόνος σου το αμάξι σου στην όποια κενή θέση βρεις αφού κάνεις γύρω-γύρω-όλοι μέσα στο αχανές οικόπεδο, παίρνεις απόδειξη και φεύγεις με τα κλειδιά.
Στο Γκάζι, λοιπόν, κανείς δεν κοιμάται πριν ξημερώσει, αυτό έχω να το εγγυηθώ. Κοσμοσυρροή απίστευτη, τα μαγαζιά packed και έντονη αίσθηση καλοκαιριού σε νησί. Είπαμε, ο καιρός ήταν πολύ καλός και ο κόσμος είχε βγει σαν τα σαλιγκάρια μετά την καταιγίδα. Και μιλώντας για νησί, είχα να περάσω τόσο καλά και να διασκεδάσω πίνοντας και χορεύοντας μέχρι πρωίας από τον Αύγουστο στην Πάρο. Πήγαμε στο Swing, πάνω στο club και αφηνιάσαμε μαζί με τα ανήλικα που χοροπηδούσαν σαν τα κατσίκια υπό τους έντονους ρυθμούς της brit rock. Θυμηθήκαμε τα φοιτητικά χρόνια στην Αγγλία, τόσο wasted όλοι γύρω μας κι άλλο τόσο εμείς. Στο swing ευτυχώς ξέρανε τι είναι το cranberry και ευτυχώς το ποτό μου το σέρβιραν σωστά - με μια φέτα lime, όπως του αρμόζει. Κοινώς, όλα κομπλέ.
Όταν βγήκαμε από το μαγαζί, ήταν μέρα και είχε ακόμα μια σχετική κινητικότητα στα στενά της Τριπτολέμου. Όλοι κομμάτια με κατεύθυνση την αλάνα όπου πλέον διάσπαρτα τα λιγοστά αμάξια. Προσωπικά, ούτε τα δεκάποντα, ούτε τα 4 ποτά με είχανε πτόησει, ούτε καν η κίνηση στη Συγγρού, γύρισα ακμαία στο σπίτι στις 07.30 και έπεσα ξερή σκεφτόμενη πως ο χειμώνας προβλέπεται συναρπαστικός. Με τη μία κολλητή να είναι seriously je t'aime και την άλλη να είναι eager για πιο εναλλακτικές βραδυνές εξόδους, ένα είναι σίγουρο: στο Κολωνάκι φέτος θα πέσει απουσιολόγιο!!! Και για να μιλήσω με όρους προεκλογικούς: δαγκωτό στο industrial chic. Φιλιά!