Όταν με χώρισε η κολλητή μου

Και να'μαι πάλι εδώ έπειτα από μέρες αποχής, μέρες ωστόσο γερής κατανάλωσης αλκοόλ και γενικότερης κρεπάλης. Είμαστε ακόμα ζωντανοί...
Αφού δηλαδή ξεπεράσαμε και την αναστάτωση από το μήνυμα σοκ που έλαβα στο κινητό από τη "φίλη" στην οποία αναφέρθηκα και σε προηγούμενη ανάρτηση. Μήνυμα - ξέσπασμα που μόνο σε γκόμενο στέλνεις, κοριτσάκι μου. Ακούς εκεί θράσος να μου γράψει η άλλη ότι με βαρέθηκε και ότι φταίω εγώ και να μην της απαντήσω στο sms γιατί θα τα πάρει. Σε περίπτωση που το είχες ξεχάσει, εγώ είμαι φίλη σου, όχι το αγόρι σου, ούτε τα μαλακισμένα 20χρονα που κάνεις παρέα και θεωρείς ότι είναι αυλικοί σου. Αν θεωρείς, καλή μου, ότι η φιλία είναι γκομενιλίκι και κάνεις κόγξες για να σε κυνηγήσω και να σου ζητάω να με κάνεις παρέα ("πεζάκια, σα με πέτσετε τσε μένα?" λένε τα 7χρονα), είσαι α) βαθιά νυχτωμένη και β) πολύ ανώριμη. Κοριτσάκι μου, δε φταις εσύ όμως. Φταίει η μανούλα σου κι ο πατερούλης σου που δυστυχώς σε έχουν μάθει να είσαι το κέντρο του κόσμου και όλα να γυρίζουν γύρω σου. Φταίνε που σου κάνουν τα χατήρια και σε έχουν κάνει δύστροπη και κακομαθημένη. Έχεις μάθει να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σου γλύφουν τα αυτιά, σε στουμπώνουν στις ψεύτικες κολακείες και που τους έχεις σούζα. Α, και να τραβάς μετά και κάααααατι μούτρα νααααααα άμα δεν περνάει το δικό σου. Sorry, αλλά δε θα πάρω. Εγώ φίλους μου θέλω ανθρώπους ειλικρινείς και ντόμπρους, με αρχίδια. Να λένε το παράπονο τους, να εκφράζουν την αγανάκτηση τους απέναντι μου, να μου βάζουν τις φωνές για να με συνεφέρουν αλλά ταυτόχρονα να γελάνε, να περνάνε καλά και να διασκεδάζουν μαζί μου. ΙΣΟΤΙΜΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΚΑ. Δεν έχω ανάγκη σαν κι εσένα να γεμίσω με χιλιάδες άσχετους γνωστούς το friend list του facebook μόνο και μόνο για να νιώθω αρεστή κι αποδεκτή: αυτό το αφήνω για σένα. Εγώ προτιμώ τους λίγους και σωστούς. Καλή σου τύχη από εδώ και στο εξής. Φιλιά.