Από την έκπληξη, στην απογοήτευση και τούμπαλιν

Σήμερα αισθάνομαι μια νωθρία, μια βαρεμάρα, ένα ψυχοπλάκωμα να το πω... όχι, δε μου έχει συμβεί κάτι κακό, ούτε κάτι ενοχλητικό. Ούτε ΚΑΝ συγκλονιστικό. Τίποτα, nada, niente. Απλά, κάτι σαν ένα συναίσθημα απογοήτευσης, don't get me wrong δεν είπα πως είμαι σε πρώιμα στάδια κατάθλιψης, προς Θεού, αλλά κάτι σα να μη μου αρέσει από αυτά που γίνονται γύρω μου. Κυρίως, κάτι με ενοχλεί αλλά δεν μπορώ να το αποδώσω σωστά. Τώρα που μιλάω με ένα φίλο στο msn, κάνω λόγο για τις μεγάλες προσδοκίες και προσπαθώ να επιχειρηματολογήσω πως τελικά εκεί εντοπίζεται η πηγή της απογοήτευσης. Όμως, μια φευγαλέα αναλαμπή μέσα στο μυαλό μου μόλις μου υπέδειξε πως για όλα φταίει ο υπέρμετρος ενθουσιασμός μου και η υπερβολική προθυμία μου.
Τι εννοεί η ποιήτρια; Εννοεί πως χαίρομαι με ανθρώπους, με καταστάσεις, με κουβέντες, με υποσχέσεις χωρίς να λογαριάζω αν αυτά που εισπράττω σε συμπεριφορές και πράξεις είναι αληθινά και πηγαία, αν έχουν αντίκρυσμα. Και καταλήγω μέρα με τη μέρα με ένα πακέτο ακάλυπτες. Η κρίση δεν απαντάται εν τέλει μόνο στην αγορά, η κρίση είναι διαπροσωπική. Και βρίσκεσαι αναπάντεχα μέσα σε έναν κυκεώνα, απέναντι από ένα συνονθύλευμα διαθέσεων και αντιδράσεων από όπου αντλείς μόνο αρνητική ενέργεια. Ό,τι έχω καταγράψει ως τώρα, ό,τι έχω σχολιάσει, καυτηριάσει ή επευφημίσει αφορά προσωπικά βιώματα. Σε απλά ελληνικά, όλα αυτά που έχω ζήσει το τελευταίο διάστημα: το ψέμα, την κακεντρέχεια, την πουστιά, την ασυνέπεια, τη μαλακία που δέρνει στο κεφάλι (και το πάνω και το κάτω), τη δολοπλοκία, την κακομοιριά, την τσιπιά, την εκμετάλλευση, την ανηθικότητα, το κόμπλεξ, την ανασφάλεια, το show-off, την ημιμάθεια, την κακογουστιά, το ζαμανφουτισμό, την αδιαφορία. Κι αν τουλάχιστον ακόμα και αυτά τα κακά ήταν αληθινά, κάτι θα γινόταν. Τουλάχιστον θα το ' παίρνες απόφαση πως όλοι είναι σκάρτοι και θα συνέχιζες.
Φευ, όμως. Οι άνθρωποι εξακολουθούν και με εκπλήσσουν. Εκεί που λες ότι έχεις πιάσει το νόημα, εκεί που νομίζεις οτι έχεις συλλάβει το συλλογισμό, πάντα κάτι θα γίνεται και θα σου ανατρέπει τη θεωρία που πάσχισες να θεμελιώσεις. Τι παράδειγμα να δώσω; Τι να πρωτοδώσω δηλαδή. Από το συνεργάτη στη δουλειά που είναι τύπος και υπογραμμός σε θέματα δουλειάς/πωλήσεων (και πρώτος σε τζίρους) αλλά τελευταία πασχίζει να σκάψει το λάκκο άλλων συναδέλφων κάνοντας "αποκαλύψεις" για την προσωπική ζωή τους; Από τη φίλη που επιβεβαίωσε μέσα σε μόλις 4 μέρες ότι boyfriend uber alles; Από τον κολλητό ενός πρώην που μου την πέφτει χωρίς κανένα ενδοιασμό; Από τον πρώην μιας φίλης που επίσης μου την πέφτει χωρίς ενδοιασμό; Από τη φίλη που αντικρύζοντας τη σακούλα από το δώρο που της πήρα, ξύνισε τα μούτρα της; Από την κολλητή που πάει ακόμα στο νηπιαγωγείο; Από τον κομμωτή που λυσσάει να κάνεις πανάκριβες θεραπείες στα μαλλιά σου, ενώ τα κακόμοιρα θέλουν μόνο λούσιμο με proderm; Απο τις τύπισσες που σε σταματούν στο δρόμο να σου πουλήσουν πακέτα αδυνατίσματος, ενώ είσαι στα πρόθυρα της ανορεξίας; Από τον απτόητο Πακιστανό που θα σου πλύνει το παρμπρίζ στο αμάξι που πριν μισή ώρα παρέλαβες από το πλυντήριο; Από τον τύπο που σε θυμάται μόνο όταν τον έχει φτύσει η γκόμενα του και μετά στο παίζει διανοούμενος; Από άλλον συνεργάτη εδώ που μου παραπονιέται ότι του τρώνε το τοστ μέσα από το ψυγείο και σκέφτεται την επόμενη εβδομάδα να το αλείψει με καθαρτική μαρμελαδίτσα; Από ορισμένους ανθρώπους που σε κάνουν παρέα μόνο και μόνο για να τους βάλεις στα μαγαζιά που οι ίδιοι τρώνε πόρτα; ΄'Η να μιλήσω για το πιο πρόσφατο, από τον τύπο που πρέπει να το παίξεις και καλά hard to get για να του αρέσεις, γιατί όλες τις άλλες, τις έχει στο πιάτο του.
Μα γιατί εκπλήσσομαι με αυτές τις μαλακίες, μπορεί να μου πει κανείς; Γιατί κάθομαι και σπαζοκεφαλιάζομαι με άτομα, με απόψεις; Delete απο εδώ, delete από εκεί, ουστ εσύ, ουστ ο άλλος, σε λίγο θα χαιρετιέμαι μόνη μου στον καθρέπτη, όπως έκανε ένας γνώριμος λαλάκης. Και κάθομαι μετά και δίνω ελαφρυντικά. Κάθομαι και δικαιολογώ τον αρχιψεύταρο, που με είχε φλομώσει στους μύθους του αισώπου. Κάθομαι και τηλεφωνώ (από ανθρωπιά) για χρόνια πολλά στην κομπλεξική. Κάθομαι και περιμένω πότε οι άλλοι θα έχουν όρεξη να πάνε Μύκονο. Κάθομαι και ακούω με τις ώρες τα ψυχολογικά αυτηνής που όταν αρχίσω να μιλάω για τα δικά μου, με διακόπτει κι΄αρχίζει να μου λέει για τα ψώνια της στο The Mall.
Hello??? Μπορείτε σας παρακαλώ για ένα δευτερόλεπτο να σταματήσετε να θεωρείτε ΟΛΟΙ πως είστε το κέντρο του κόσμου; Και μπορείτε μήπως να βάλετε για ακόμα ένα δευτερόλεπτο το μυαλό σας λίγο να δουλέψει, που τον έχετε κάψει το σκληρό, αλλά λέμε μήπως και βάλετε κάνα back up. Αλλά, τι χωλοσκάω; Αφού εκεί ψηλά το ρετιρέ αερίζεται πολύ...