Public BITCH

Ήταν ένα ήρεμο σαββατοκύριακο, χωρίς εντάσεις και χωρίς απρόοπτα. Ή, τελοσπάντων, με πολύ λίγα απρόοπτα. Εκεί που είχα σκοπό να την κοπανήσω και να την κάνω για το νησί, τελικά έκατσα στην Αθήνα, δούλεψα το Σάββατο και μετά αφιερώθηκα σε απλά πράγματα. Και μου φαίνεται πως έκανα καλά. Αν και είχε τα γενέθλια της μια φίλη και με είχε κάνει χρυσή να κατέβω στο νησί να τα γιορτάσουμε μαζί, επειδή το μυρμήριζα δέκα μέρες κι επειδή για άλλη μια φορά μαλακωδώς περίμενα να δω τι θα κάνουν και κάποιοι άλλοι/άλλες, τα εισιτήρια είχαν ακριβύνει και στο τέλος φυσικά εξαντλήθηκαν.
Αυτά παθαίνεις όταν δεν κανονίζεις μόνος σου και εξαρτάσαι από τα κέφια και το πορτοφόλι των άλλων ή από τα μποφόρια. Αλλά, δε φταίει κανείς, εκτός από μένα, δεν ακούω τη μανούλα μου που μου λέει πάντα να κοιτάω την πάρτη μου. Α, ρε πάνσοφη μαμά, τελικά ίσως να έχεις δίκιο, οι παρτάκηδες περνάνε καλύτερα! Την έχω πατήσει τόσες και τόσες φορές, έχω καταδυναστεύσει τα θέλω μου οn dozens of occasions και όλα αυτά για να μη χαλάσω χατήρια, για να εξυπηρετήσω, για να συμπαρασταθώ, για να περάσω και καλά καλύτερα με παρέα αντί να είμαι μόνη μου. Σκατούλες. Κάναμε μια συμφωνία με τη μία κολλητή (το ίνδαλμα) : από εδώ και στο εξής να μου βάζει τις φωνές όταν διαπιστώνει πως δεν τους γράφω όλους στα παπάρια μου και δεν κάνω αυτά που γουστάρω εγώ, όποτε τα θέλω εγώ, με τους ανθρώπους που θέλω εγώ και για όσο διάστημα αντέχω. Μου είπε 5-6 φορές πως είμαι θύμα και έχω αρχίσει να το πιστεύω. Όχι, όμως, θύμα, μαλάκας. Με "Μ" κεφαλαίο. Τώρα που τα'πα και ξεθύμανα, μήπως έπρεπε τελικά να την κοπάνησω; Δεν πειράζει, πάθημα μάθημα για την επόμενη φορά.
Τουλάχιστον, κάναμε με μια άλλη φίλη πράγματα που δεν κάνω συνήθως. Όπως το να πάω στη θάλασσα εντός Αττικής. Είναι κάτι που το σιχαίνομαι. Όταν έχεις σπίτι(α) δίπλα στην θάλασσα, ο πήχης ανεβαίνει απειλητικά και οτιδήποτε υποδεέστερο φαντάζει απλά ταπεινό, να μην πω τραγικό. Ο συνωστισμός, η κίνηση στην παραλιακή, οι αλλοδαποί, τα ταπεράκια και τα τουρνουά ρακέτας πάνω από το κεφάλι μου είναι εμετικά. Να μη μιλήσω και για τις εύοσμες κηλίδες baby oil και λοιπών αντι-ηλιακών προϊόντων που διακρίνει κανείς στην επιφάνεια του νερού, σε συνδυασμό με αποτσίγαρα στην παραλία, τις ξεχαρβαλωμένες ή ακόμα κι ανύπαρκτες ξαπλώστρες και τον ήλιο να καίει στους 39C... ο εφιάλτης γίνεται πραγματικότητα.
ΟΚ, θα μου πεις, και τι να κάνει ο απλός λαός που δεν έχει σπίτι στο νησί ή εξοχικό πάνω σε παραλία; Τώρα θες και τα ρωτάς; Να πας να νοικιάσεις, οέο! Μετά, όμως, γίνομαι σνομπ με κάτι τέτοιες πεποιθήσεις. Συγνώμη, φίλε μου, που δε θεωρώ την ταλαιπωρία καλύτερη της οικονομίας. Αν θες να γλιτώσεις τα λεφτά σου, καλά κάνεις και πας για μπάνιο στον Άλιμο, τη Βουλιαγμένη και το Μαραθώνα. Κουμάντο στο πορτοφόλι σου δεν κάνω. Απλά, μην παρεξηγείσαι αν δεν είμαι κι ιδιαιτέρως πρόθυμη να σε ακολουθήσω, εντάξει; Και για όσους σπεύσουν να με κριτικάρουν και να με χαρακτηρίσουν ψωνάρα, έχω να απαντήσω πως ούτε στον Αστέρα πατάω. Μη νομίζουν δηλαδή ότι επικροτώ και τις high profile public beaches. Ίσα ίσα, εκεί ίσως να είναι πιο τραγικά τα πράγματα, γιατί έχεις πληρώσει και 25 ευρώ και δεν έχεις βρει ξαπλώστρα και συν ότι και τα τουρνουά δεν τα έχεις γλιτώσει, ούτε το πήξιμο στην παραλιακή, και το baby oil πάλι επιπλέει στο νερό (ίσως και πιο άφθονο στη συγκεκριμένη παραλία).
Πήγα, λοιπόν, σε έτερη public beach με εξίσου τσουχτερό εισιτήριο εισόδου. Είχα την προνοητικότητα να αναχωρήσω από το σπίτι μου νωρίς και όχι την ώρα αιχμής, που βγαίνει ο κάθε κατακαημένος (που το Σάββατο γινόταν κουρέλι από τα ποτά στα μεγαθήρια club). Είχα όλο το χρόνο στη διάθεση μου να πάω να πιω τον καφέ μου στα αγαπημένα μου starbucks και να φτάσω στο Λαγονήσι μέσα στο απόλυτα λογικό διάστημα των 30 λεπτών. Βεβαίως κι έσκασα τα 11 ευρώ για το ιδιωτικό parking, ωστόσο το αμάξι μου ήταν υπό φύλαξη, στη σκιά και όχι παρατημένο ένα χιλιόμετρο μακριά, πάνω στην παραλιακή, έρμαιο του κάθε μαλάκα που τρέχει με 250 και δεν παίρνει σωστά τη γαμημένη στροφή. Και στο κάτω κάτω, τα μεταξωτά βρακιά, θέλουν κι επιδέξιους κώλους. Άμα δε γουστάρω να σκάω λεφτά στο parking, να παίρνω το λεωφορείο. (Κτελ νομίζω πάει εκεί)
Για την παραλία την ίδια δεν έχω να σχολιάσω το παραμικρό γιατί ακόμη κι εξωτική να ήταν δε θα έβαζα μέσα ούτε το νύχι του ποδιού. Ωστόσο, ξαπλώστρες είχε πολλές διαθέσιμες, με στρωματάκι και κάτω από μεγάλες ομπρέλες. Η άμμος ήταν καθαρή και το ειδικό προσωπικό τριγυρνούσε συνέχεια με σακούλες απορριμάτων. Το bar παρείχε service απευθείας στην παραλία και η ποικιλία του καταλόγου απλά περιεκτική. Η φίλη μου δυσανασχέτησε που το menu δεν περιελάμβανε εξεζητημένα coctail, ευφάνταστα finger food και φρέσκους χυμούς από τροπικά φρούτα, αλλά νομίζω πως το να συγκρίνει κανείς τη Μύκονο με το Λαγονήσι είναι τουλάχιστον ύβρις (αμφίδρομα). Η μουσική υπόκρουση υπό τους ρυθμούς γνωστού ραδιοφωνικού σταθμού ήταν ίσως όλιγον θορυβώδης, αλλά την εκτίμησα και την προτίμησα από τη βουή της οχλαγωγίας που συναντά κανείς αλλού. Σε γενικές γραμμές, όλα μου φάνηκαν value for money. Δεν ξέρω αν θα ξαναπήγαινα, αλλά σίγουρα δεν απογοητεύτηκα, ούτε έκλαιγα τα λεφτά μου. Η εύκολη πρόσβαση, η άνεση, η τοποθεσία, to δωρεάν wi-fi, η καθαριότητα ήταν τα ατού της υπόθεσης. Για τα υπόλοιπα, no comment.
Όσο για τον κόσμο, εννοώ τους θαμώνες, δυστυχώς δεν έχω να αναφέρω κάτι. Εκτίμησα ιδιαιτέρως το γεγονός ότι η πιο κοντινή κατειλημμένη ξαπλώστρα ήταν τουλάχιστον δέκα μέτρα μακριά, οπότε δεν ενοχλήθηκα από ηχηρούς γέλωτες, φωνές και πανικό, ούτε διαπίστωσα τίποτα celebs να λιάζονται πλησίον μου. Μου φάνηκε κατά την έξοδο ότι το crowd ήταν ανομοιογενές, αλλά δε σκοτίστηκα και πολύ. Τουλάχιστον, δεν είδα σακούλα jumbo τίγκα στα πλαστικά παιχνιδάκια θαλάσσης και δεν άκουσα σλαβικά.
Μιας και είχαμε φτάσει νωρίς στην παραλία, αποχωρήσαμε εξίσου νωρίς (η παραμονή μας ήταν υπέρ του δεόντος αρκετή για την υγιή παράταση του μαυρίσματος μας) κι έτσι δεν ταλαιπωρηθήκαμε καθόλου στην επιστροφή. Χαλαρά, με ανοικτό παραθυράκι και με ταχύτητα που δεν υπερέβαινε τα 90χλμ φτάσαμε μέσα σε δέκα λεπτά στη Βουλιαγμένη, φάγαμε σε ολοκαίνουριο mediterannean-cuisine spot με γκρι λακαριστά τραπεζάκια και εν συνεχεία νωρίς νωρίς κι αβίαστα επιστροφή στο σπίτι για ξεκούραση. Αν κανείς μου εγγυόταν πως όλα τα κυριακάτικα μεσημέρια θα μπορούσαν να εκτυλίσσονται τόσο smooth, ίσως τελικά να μην ήμουν τόσο bitch απέναντι στις παραλίες της Αττικής.