Να σταματήσω να ασχολούμαι με τους γύρω μου

Λίγο ακόμα και θα κλείσω μήνα χωρίς ανάρτηση. Πώς το' παθα! Όπως και να χει, αυτό το ρημαδο-δημοσιογραφικό όφειλα να το έχω προμηθευτεί καιρό τώρα, πόσες σκέψεις έχω κάνει όλο αυτό το διάστημα... Δεν πειράζει, σήμερα θα πορευτώ με το πιο πρόσφατο υλικό που έχω στο μυαλό μου. Μα είναι που συμβαίνουν και γύρω μου τόσα και τόσα πράγματα, που έχω χάσει τον ειρμό μου, να ασχοληθώ με το τάδε ή με το δείνα γεγονός... Από major events έως καταστάσεις ανάξιες λόγου κι αναφοράς, που όμως δυστυχώς εμένα θα με τριβελίζουν... Μόνο εμένα φυσικά θα ενοχλούσαν... έτσι μου λέει ο confidente μου... Μου λέει διαρκώς να σταματήσω να τρώγομαι με τις ανθρώπινες συμπεριφορές γιατί όλοι γύρω μας είναι σκάρτοι, αλλά έλα που εγώ πάντα θα αισθάνομαι πως I'd love to change the world...
Χθες πίναμε το καφεδάκι μας και κατά την προσφιλή μου συνήθεια άρχισα να μιλάω για όλους και για όλα, όχι με διάθεση κουτσομπολιού, αλλά με έντονο προβληματισμό, να παραθέσω ρε παιδί μου τις αγωνίες μου για πρόσφατες εξελίξεις στη Χώρα της Φιλίας. Το μόνο που κατάφερα φυσικά ήταν να εισπράξω εκατό "εφάκι, ξεκόλλα!!!" Και πού μάλλιασε η γλώσσα μου να λέω πόσο στενοχωριέμαι οι άνθρωποι που αγαπώ να είναι κοντόφθαλμοι, η απάντηση ήταν συνέχεια : "δικό τους πρόβλημα, αυτοί θα φάνε το κεφάλι τους". Ναι, αλλά ρε γαμώτο, εγώ δεν την παλεύω έτσι. Τη βλακεία δε την συγχωρώ ούτε στη μάνα μου που λέει ο λόγος. Έχω γίνει παράξενη, ακροβατώ στα όρια του δογματισμού, είμαι αυστηρή κι επικριτική, ναι σε όλα. Το παραδέχομαι. Θέλω, όμως, οι δικοί μου άνθρωποι να είναι καλά, να έχουν την υγεία τους (σωματική & ψυχική), όλα να τους πηγαίνουν πρίμα. Ναι, αλλά να προσπαθούν κι αυτοί λιγάκι για το welfare τους. Να κάνουν τουλάχιστον την προσπάθεια να ακούν και άλλη γνώμη, να βγάζουν για ελάχιστα δευτερόλεπτα τις παρωπίδες τους, να αποτάσσονται των αδυναμιών και των παθών των. Καλά σκατούλες... κάτσε εσύ να τρώγεσαι.
Αυτές τις μέρες που μεσολάβησαν από την τελευταία ανάρτηση, έκανα πολλά πράγματα, πήγα στο νησί, πήγα δυο φορές στην αγαπημένη μου "αυλή", ξαναπήγα στο νησί, έκανα την απίστευτα κουλή γνωριμία εντός της "αυλής", πήρα έπιπλα για το μπαλκόνι μου, κόντεψα να παρεξηγηθώ με την κολλητή μου, προγραμμάτισα τις διακοπές του Αυγούστου, πήγα στο Ηρώδειο, επικοινώνησα με φίλους ξεχασμένους, ήπια coctails στο galaxy, ξαναέκανα φίλο στο facebook κάποιον που είχα κάνει delete, πήγα Golden και ούτε καν επηρρεάστηκα απο το -30% στο Marc Jacobs, έφαγα 3 φορές στο Fridays (έλεος), έβαψα τα μαλλιά μου κόκκινα, τερμάτισα όλα τα επίπεδα παίζοντας double klondike στο αιφόνι. κατέβασα περί τα εκατό mp3 μέσα σε 3 μέρες, έφτασα στα πρόθυρα να υιοθετήσω το ψιψίνι που μάζεψε η αδερφή μου από το δρόμο, διασκέδασα με την εφαρμογή της απαγόρευσης του καπνίσματος, έλαβα ένα γαμάτο δώρο που από δική μου αναβλητικότητα δεν είχα λάβει από πρόπερσυ, πήγα θερινό και ναι... σκέφτομαι να πάω πάλι στο νησί για να μπορέσω να τα αφομοιώσω όλα αυτά. Boh!
Και εν διαμέσου αυτών των καθημερινών ενασχολήσεων προέκυψαν και τα major events που προανέφερα... Το αποκορύφωμα όλων η επαναπροσέγγιση των πρώην. Όχι, δεν αναφέρομαι σε δική μου επαναπροσέγγιση... αυτό το πλοίο άλλωστε σάλπαρε προ πολλού (φρόντισε γι'αυτό ο fitsoulas). Άλλοι αρχίσανε τις επαναπροσεγγίσεις, δε θα πω επανασυνδέσεις γιατί θεωρώ τον όρο πρώιμο. Ναι, μου κάνει εντύπωση: μετά τα βρισίδια, ήρθανε τα αυτοκαταστροφικά μηνύματα για συναντήσεις και συγκινησιακές αναπολήσεις. Ότι το ξερα, το ξερα πανάθεμα με, διαθέτω αντίληψη, δε θέλει άλλωστε και πολύ μυαλό να τα βάλεις κάτω και να πεις 1+1=2 , αλλά ρε πούστη μου ... μη με φλομώνεις στις δικαιολογίες. Τεσπά, όπως είπε και το ίνδαλμα μου προχθές στο νησί, άμα θες να φας τα μούτρα σου, φατα. Πρέπει να το πας μέχρι τέλους για να δεις τα σκατά. Η ζωή είναι δική σου, εγώ άλλωστε περισσεύω. Αλλά δε θα προσποιηθώ και ότι χαίρομαι με την εξέλιξη. Αυτό, κοπελιά, θα λεγόταν ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Τουλάχιστον θα είμαι εκεί δίπλα σου όταν με χρειαστείς!
Πέρα από αυτά, είχαμε και τις απόπειρες επαναπροσέγγισης από πρόσωπα που έχουν αποκλειστεί με embargo. Μήνες τώρα δέχομαι έμμεσης "αιτήσεις" για την άρση του αποκλεισμού, καλυμμένες υπό τη σκέπη του χρονικού διαστήματος που έχει μεσολαβήσει από την επιβολή του καθεστώτος. Είπα, όμως, πρωτύτερα, ότι όσο μεγαλώνω γίνομαι πιο παράξενη (ίσως κάποιοι να με χαρακτήριζαν ξυνή) και δεν είμαι έτοιμη για παραχωρήσεις. Δεν ξέρω αν συμβαίνει σε άλλους, αλλά όταν για μένα κάποιος μπαίνει στη black list, συνήθως μένει για πάντα. Και δεν είναι θέμα συγχώρεσης, απλά είναι θέμα ακύρωσης. Όταν κάποιος-α με πληγώσει ή με θίξει με τη συμπεριφορά ή τα λόγια του, απλά δεν μπορώ να το ξεχάσω. Έχω μνήμη ελέφαντα. Κι ενώ έχω συγχωρέσει πολλά, την πουστιά δεν την παλεύω. Γι'αυτό και μάλλον δε θα βγω ποτέ ξανά για καφέ με αυτήν που της έπεσε η μούρη κι άρχισε πάλι να με διπλαρώνει, γι'αυτό δε θα μιλήσω ποτέ ξανά με αυτόν που πρόδωσε την εμπιστοσύνη μου. Delete.
Πρέπει, όμως, επιτακτικά να βρω γκόμενο, μου είπε μια ψυχή. Για να πάψω, λέει, να ασχολούμαι με τις ανθρώπινες μικρότητες και να κάνω focus σε μένα (και το γκόμενο). Διαφωνώ κάθετα, το μόνο που λείπει από τη ζωή μου αυτή τη στιγμή είναι ένας γκόμενος. Δεν έχω τέτοιου είδους ανασφάλειες, ούτε άγχος για το μέλλον. Τώρα που περνάω το πιο διασκεδαστικό κομμάτι της ζωής μου, γίνεται να το χάσω; Έχω πρώτη θέση για την παράσταση που λέγεται το Θέατρο του Παραλόγου και μου ζητάτε να κάτσω σπίτι να δω dvd; Όχι, εδώ ρε, να τα σχολιάζω όλα και να γελάω ή να κλαίω με την πάρτη σας. Εδώ, μήπως και καταφέρω να βελτιώσω κάτι γύρω μου... cos' I'd fucking love to change the world.