Γιατί bloggarw και δεν μπλοκάρω

Με είχε ρωτήσει κάποια στιγμή ένας γνωστός πως την έχω δει με το blog και με μάλλον υποτιμητικό ύφος με ρώτησε αν βλέπω πολύ sex and the city. Στην αρχή απόρησα με την ερώτηση, γιατί φυσικά και βλέπω SATC κι εννοείται πως έχω το DVD box με όλους τους κύκλους και την ταινία. Αλλά, λέω, κάτσε, αυτός δε με ρώτησε για καλό. Μάλλον για να μου την πει. Όταν, λοιπόν, ζήτησα διευκρινήσεις για την ερώτηση του, μου απάντησε με νέα ερώτηση αν την έχω δει Carrie Bradshaw. Ώπα, τι πάει να πει αυτό; Με ειρωνευόταν ότι την έχω δει αρθρογράφος ή ήταν μπηχτή ότι ασχολούμαι μόνο με θέματα που αφορούν το σεξ;
Το blogging είναι αναπόσπαστο κομμάτι της σημερινής πραγματικότητας για ανθρώπους που θέλουν να επικοινωνήσουν ή που θέλουν απλά να μεταδώσουν. Είχα διαβάσει σε μια συνέντευξη μιας γνωστής δημοσιογράφου ότι θεωρούσε πως το blogging δεν μπορεί να αποτελεί μορφή ψυχοθεραπείας, ούτε να είναι μέσο για να λιβελογραφεί κανείς ασύστολα καλυμμένος από το πέπλο της ανωνυμίας. Διαφωνώ και το έχω γράψει και σε παλιότερη ανάρτηση. Η ελευθερία του λόγου είναι από τα θεμελιώδη δικαιώματα που μας παρέχει η δημοκρατική κοινωνία στην οποία ανήκουμε. Σαφέστατα και μπορώ να γράψω ότι θέλω και ότι σκέφτομαι. Στο κάτω-κάτω δε διατείνομαι πως είμαι συγγραφέας, ούτε αρθρογράφος. Δε αναρτώ κείμενα ειδησεογραφικού ή πολιτικού χαρακτήρα. Γράφω για να ξεσπάσω. Για να τα χώσω. Όχι πως κωλώνω να τα πω αυτά και προφορικά. Μωρέ και στα μούτρα σας τα λέω. Εύκολαααα! Ο χώρος αυτός είναι ο δικός μου χώρος και θα γράφω και θα λέω ότι γουστάρω. Κι αν θέλω να βγάζω τα απωθημένα μου με το να κράζω τους κουλούς, θα το κάνω. Άσε που όποιος έχει τη μύγα, μυγιάζεται.
Η αλήθεια είναι ότι προτιμώ να καταγράφω τα κακώς κείμενα που παρατηρώ τριγύρω μου από το να σατιρίζω τον εαυτό μου. Σίγουρα, όπως έλεγε κι ο fitsoulas, καμιά φορά καλό είναι να κοιτάμε και τη δική μας καμπούρα. Άμα, όμως, αρχίσω να μιλάω μόνο για τα δικά μου πάθη και τις δικές μου υστερίες, θα καταντήσω να επαναλαμβάνω την εξής συνειδητοποίηση: «Είμαι μαλάκω, δε βάζω μυαλό, δεν είμαι για πουθενά, τι κάθομαι και επαναλαμβάνω τα ίδια λάθη. Δεν κάθομαι στα αυγά μου; Φταίω εγώ». Ειδικά με την τελευταία φράση προβλέπω να κάνω αποφώνηση σε κάθε ανάρτηση. Κι ούτε σκοπεύω να το γυρίσω σε litsa.com και να περιμένω κι απαντήσεις ή συμβουλές. (το τελευταίο μου το πρότεινε χθες ένας άλλος φίλος)
Ομολογώ πώς όταν ξεκίνησα να bloggarw είχα έντονη την ανάγκη να πάρω μια κόλλα χαρτί και να αρχίσω να γράφω για όλα όσα με πειράζουν από τα προσωπικά μου. Το τέλος μιας σχέσης είναι απαρχή για μεγάλη ψυχική διαταραχή. Να γράφεις, να τα διαβάζεις και να σε πιάνουν τα κλάματα, να θες να φουντάρεις. Πάλι καλά που δεν καπνίζω κιόλας, θα είχα κάνει το σπίτι τεκέ. Και πάλι καλά που μόνη στο σπίτι ΔΕΝ ΠΙΝΩ - σκέψου να μου έκανε παρέα κι ο Γιαννάκης ο Περιπατητής (Keep blogging). Αλλά, μετά από μια δυο απόπειρες κατάλαβα πως δε με ωφελεί σε κάτι να σκέφτομαι τον πρώην μου, δεν κερδίζω τίποτα με το να αποτυπώνω τη θλίψη μου για την αποτυχία, ούτε με το να ξεσκίζω το cd του Αντωνάκη και να ακούω εκατό φορές το» εκατό φορές κομμάτια» όσο γράφω στο blog. Έχει, δηλαδή, καμιά διαφορά να διαπιστώνω εγγράφως πως πρέπει να κοιτάω μπροστά και να μην απογοητεύομαι; Να μονολογώ ότι είμαι fighter και ότι στο τέλος της διαδρομής θα είμαι winner; Μπααα, έχει πιο πολύ ζουμί να ασχολούμαι με τους κουλούς. Κι από την καυστική μου κριτική ας μου επιτραπεί να αφήσω τον fitsoula απ’ έξω, με ελάχιστες ξώφαλτσες (αλλά αναπόφευκτες) αναφορές. Μουτς.