Παραλιακά συναυλιακή Πρωτομαγιά

Μια βόλτα στο Ναύπλιο φαντάζει ίσως η ιδανική μίνι εξόρμηση για μια Κυριακή. Είναι άλλωστε κοντινός προορισμός, εύκολα προσβάσιμος, ειδικά τώρα που ολοκληρώθηκαν τα έργα στο οδόστρωμα της Εθνικής Οδού Κορίνθου-Τριπόλεως και προσφέρει πολλές επιλογές σε διασκέδαση. Είτε πρόκειται να ανέβει κανείς στο Παλαμήδι ή να πάρει το καϊκάκι για το Μπούρτζι, είτε για να περιπλανηθεί στα δαιδαλώδη σοκάκια και να χαζέψει τις βιτρίνες των κουκλίστικων τουριστικών καταστημάτων, είτε για να φάει σε κάποιο από τα άπειρα μεζεδοπωλεία ή να πιει το φρέντο του στις καφετέριες πάνω στην περαντζάδα. Τα έχει όλα, ακόμα και άμαξες με αλόγατα και τσαφ-τσουφ τρενάκι για το γύρο της πόλης.  Αν όμως κάνεις το λάθος να επισκεφτείς το Ναύπλιο την Πρωτομαγιά, ό,τι μέχρι εκείνη τη μέρα μπορεί να φάνταζε ειδυλιακό, εύκολα μπορεί να αποδειχθεί mega bucks ταλαιπωρία.
Και ναι, λοιπόν, σα χθεσινή την πάτησα και ενέδωσα στις δελεαστικές προτάσεις της φιλενάδας για μια αυθημερόν κατάβαση για να πιάσουμε το γαμημένο Μάη παραλιακώς. Που τελικά το μόνο που πιάστηκε ήταν ο κώλος μου από τις τρεις ώρες οδήγηση για να φτάσουμε κάτω, το χέρι μου να κρατάει το τιμόνι και η μέση μου να στέκομαι όρθια σε αναμονή για τραπέζι την ώρα του φαγητού. Ηθελέστα και παθέτα, θα πει κάθε σώφρων άνθρωπος και πώς να τον αδικήσω.  Εκτός του ότι πάρκαρα μάλλον κάπου κοντά στη Νέα Κίο, εκτός του ότι γινόταν ο οργασμός του μωρού, του καροτσιού και του ποδηλάτου με τις βοηθητικές, έκανε και μια ζέστη, που έβγαζες τη μπέμπελη. Πανζουρλισμός, από μπαλονάδες, μικροπωλητές, φωτογράφους, Αφρικανούς λαθρομετανάστες, κάθε κατακαημένος είχε συρρεύσει στις δυο κεντρικές πλατείες. Τα εστιατόρια τίγκα, τα καφέ ακόμα πιο τίγκα, το σέρβις παντού της αναμονής και της υπομονής. Λες και όλοι οι συνδικαλιστές μετά την πορεία στο κέντρο, κατέβηκαν ορδές στο Ναύπλιο. Απορώ, δηλαδή, τι πήγα να κάνω τέτοια μέρα στον πιο δημοφιλή προορισμό για τους αλλόφρονες Αθηναίους, μετά τη Χαλκίδα.
Και το χειρότερο είναι πως κατέβηκα κι ανέβηκα με την ψυχή στο στόμα, διότι είχα εισιτήριο για τη συναυλία των James. H καλή σου ταλαιπωρήθηκα στην κίνηση τόσες ώρες να πάω, για να φάω ένα κοτόπουλο με σως μαρσάλα, να περπατήσω μέχρι την Ακροναυπλία και παρόλιγον να πείσω τις υπόλοιπες για ένα coctailάκι στο Nafplia Palace αλλά τελικά να πιω ένα μονό εσπρεσάκι στο πόδι για να φύγω άρον άρον στις 18.45 και να επιστρέψω στο Φάληρο οδηγώντας με μέση ταχύτητα τα 190klm/h. Σχεδόν μου βγήκε από τη μύτη. Αλλά, είπαμε, είμαι μαμούνι και όταν θέλω να τα κάνω όλα, τα ψιλοκαταφέρνω. Οριακά έφτασα σπίτι, άλλαξα μπλούζα και έφυγα για το γήπεδο TaeKwonDo, διαπράττοντας τη δεύτερη ξεροκεφαλιά της ημέρας, δηλαδή να προσεγγίσουμε με την παρέα μου το χώρο του θεάματος με αμάξι. Έπος. Και είχαμε πανάθεμα μας την απαίτηση να παρκάρουμε έμπροσθεν της πύλης. Και, το καταφέραμε... με τα χίλια ζόρια.
Στα της συναυλίας έχω να πω πως ήταν by far η καλύτερη που έχω πάει προσφάτως, κι ας μην είναι το συγκεκριμένο συγκρότημα το πιο αγαπημένο μου (μετά τον Αντωνάκη, δεύτερη μουσική ψύχωση οι U2). Δεν έχω ξαναδεί τέτοια επαφή με το κοινό, τέτοια ανταπόκριση, τέτοια ατμόσφαιρα. Χωρίς να έχω πάει, ίσως να το σύγκρινα με τον πανικό που γίνεται στις συναυλίες των παλαίμαχων Scorpions. Ή με την υστερία στην παρολίγο συναυλία των Depeche Mode. Δικαίως ήταν sold out. Και θεωρώ πως ο frontman  Tim Booth έκανε τα πάντα για να ικανοποιήσει τους fans, η σκηνική του παρουσία ήταν όλα τα λεφτά. Από το ότι άρχισε τη συναυλία τραγουδώντας από τις κερκίδες ανάμεσα μας, από το ότι κατέβηκε τρεις φορές στην αρένα να πει τα πιο αγαπημένα τραγούδια, από τις εκστασιακές χορευτικές τους φιγούρες στο ότι μας έκανε αστεία για την κωμικοτραγική οικονομική κατάσταση της χώρας μας και στο ότι προτίμησε να μας πει στο encore τα πιο δημοφιλή τραγούδια, αφήνοντας μας για το τέλος την καλύτερη εντύπωση.
Downsides δεν υπήρχαν, δε με πείραξε ούτε καν το γεγονός ότι καθόμουν στα σκαλοπάτια αρχικά, γιατί την ώρα που φτάσαμε όλες οι κεντρικές θέσεις ήταν πιασμένες (εμ, τρομάρα μας θέλαμε να καθόμαστε και φάτσα κάρτα, μας χάλαγε να πάμε λίγο πιο πλάι ή πιο πάνω). Μπορώ να πω πως ακόμα και με την ταλαιπωρία του κυκλοφοριακού κομφουζίου που επικράτησε μετά μέσα στο πάρκινγκ δεν πτοήθηκα. Ίσα ίσα, έχοντας μπει στο καλύτερο partying mood, ξεσήκωσα την κολλητή (που δεν είχε έρθει μαζί) και ανεβήκαμε στα καπάκια στο στέκι μας, να πάρουμε κι από εκεί μια ροκ δόση. Γιατί, καλοί και άγιοι οι James, αλλά αν δεν ακούσεις και λίγο Bon Jovi δεν πάει καλά η εβδομάδα! Άσε, που ήταν και το προτελευταίο βράδυ του μαγαζιού, ραντεβού τον Οκτώβριο. Οπότε, ως γνήσιες groupies οφείλαμε να ακούσουμε και... το δικό του encore. Φιλιά