Do not disturb... LOST in progress... Αυτό "έγραφε" χθες το status των περισσοτέρων φανατικών οπαδών της σειράς. Των τελευταίων εναπομείναντων δηλαδή, γιατί οι πιο αρρωστημένοι προφανώς και είχανε κάνει ήδη dowload το διπλό επεισόδιο από τα ξημερώματα της Δευτέρας. Για μας τους λιγότερο γκατζετάκηδες, η αγαπημένη μανία της τελευταίας εξαετίας εξέπεμψε μέσω Nova το κύκνειο άσμα της. Πάει κι αυτό, όπως πήγανε κι άλλοι παλιότεροι τηλεοπτικοί εθισμοί, βλέπε SATC, Prison Break, Alias, Rome, 24, X-files, Friends... Πάλι καλά που ο Bruckheimer συνεχίζει ακάθεκτος τα C.S.I. Αλλά, όλα τα καλά πράγματα κάποια στιγμή τελειώνουν. Όπως οι μεγάλοι έρωτες... Και στο συγκεκριμένο φινάλε, ο έρωτας ήταν θριαμβευτικός. Γύρισα από τη yoga σχεδόν τρέχοντας για να προλάβω να θρονιαστώ στον καναπέ (συνοδεία των καθιερωμένων κουτιών Zero και της οικογενειακής συσκευασίας Ruffles) και να απολαύσω με την ησυχία μου το μεγαλείο της αγάπης. Ή μήπως της απάτης;
ΟΚ, η πλειοψηφία των θεατών απογοητεύτηκε οικτρά από την έκβαση και από το πώς χειρίστηκαν οι σεναριογράφοι την πλοκή και τις εξηγήσεις που όφειλαν να δώσουν και που εν τέλει δεν έδωσαν. Αντ' αυτού, οι κύριοι προτίμησαν την πεπατημένη του love conquers all, του destiny uber alles, του boy gets the girl at the end, το πακετάρισαν με λίγο θρησκόληπτο περιτύλιγμα και μας σέρβιραν ένα ανιαρό τέλος, που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι στο καλό κέρδισες 6 χρόνια να παρακολουθείς με μανία μια περιπέτεια επιστημονικής φαντασίας. Όπως είπα και στον μικρό, έτσι όπως τα είχανε κάνει προς το τέλος, τις τόσες ασυναρτησίες και ανακρίβειες που είχαν προβάλει, θα ήταν δύσκολο έως απίθανο να βρούν κάτι ευφάνταστα πειστικό για να τα συμμαζέψουν και να αποδείξουν τα αναπόδεικτα. Μαζέψανε τα εύκολα, μας πετάξανε εκεί τις παπαρίτσες για τη Δευτέρα Παρουσία, φρόντισαν να φέρουν όλο το cast από τον πρώτο κύκλο για να κάνουν λίγο μπούγιο (μόνο που ξέχασαν τον Αραπάκο και το μούλικο του), σμίξανε όλα τα ζευγάρια - νομίζω πως όλοι μα όλοι είχαμε λησμονήσει το ειδύλλιο ανάμεσα στον Άραβα και το ξανθό bimbo τσουλάκι (οποιαδήποτε σχέση με το τσουλάκι της φώκιας είναι καθαρά συμπτωματική).
Και τι καταλάβαμε; Προσωπικά χάρηκα που ο μελαχρινός πήρε το κορίτσι, ήταν ούτως ή άλλως η αδυναμία μου αυτός ο γιατρός. Επίσης, αποδείχτηκε πως στη ζωή όλα πληρώνονται, αφού ο φέτογλου γαμάουα ξανθός γόης πήρε την πιο ανέραστη γκόμενα της σειράς. Μια φιλενάδα μου κατηγορούσε τον Jack ως τον "γαμπρό" του νησιού, το καλό παιδί, που όλες οι γυναίκες θέλουν για σύζυγο και πατέρα των παιδιών τους. Εν αντιθέσει με το αλάνι Sawyer, που είναι ο γαμήκουλας και καυτό μωρό. Sorry, αλλά νησάφι με τα "κακά παιδιά". Πολλοί φίλοι μου παραπονούνται ότι εμείς οι γυναίκες είμαστε ανώμαλες και γουστάρουμε να μας εμπαίζουν και να μας ταλαιπωρούν οι άνδρες σταρχιδιστές και δεν εκτιμάμε το μόχθο και τις προσπάθειες των απλών καλών παιδιών να μας κερδίσουν. Ως απάντηση, έχω να πώ πως ανέκαθεν γούσταρα τα καλά παιδιά, απλά ήμουν εγώ στην άλλη άκρη της εξίσωσης ως bitch. Για να επανέλθω όμως στο θέμα του Lost, όχι δε θεωρώ έναν δίμετρο μελαχρινό νευροχειρουργό, τίγκα στα tatoo, με μπράτσο τούμπανο και με διάθεση ηγέτη ως ενδεικτικό βουτυρομπεμπέ και κολλεγιόπαιδα. Αντίθετα, μου κάνει εντύπωση να θεωρείται μόρτης και sexy ο πλέον χαζός κι αναλφάβητος σφίχτης, ο "πηδάω ό,τι έχει δυο πόδια και στέκεται όρθιο μόνο του". Αλλά, εγώ είμαι εγώ...
Συνοψίζοντας, θεωρώ πως θα περάσει καιρός μέχρι να βγει κάτι αντίστοιχα ενδιαφέρον στην τηλεόραση. Ακόμα και οι πολέμιοι της σειράς ή κι όσοι απλά έχουν παρακολουθήσει ένα δυο επεισόδια θα παραδεχτούν πως το αρχικό concept ήταν ευφυές. Πολλοί πρωταγωνιστές, flash backs και flash forwards, αληθοφανή σκηνικά, τέρατα, πολικές αρκούδες, μηχανές του χρόνου, η γαλέρα των πειρατών, τα διαμάντια του Νείλου και πολύ love is the air (σε πολλά σχήματα και συνδυασμούς). Και κάθε επεισόδιο να τελειώνει ανατρεπτικά, κάνοντας τον θεατή να ζητάει ξελιγωμένος "κι άλλο". Ήταν μια μανία, δημιούργησε μια σχολή. Το μόνο που μπορεί πλέον να με συγκινήσει είναι να δραματοποιήσει κάτι ανάλογο από του χρόνου ο Παπακαλουάζ, με ναυαγό πρωταγωνιστή τον ίδιο και σε ρόλο soul-K-ate τη Μαρία Ναυπλιώτου. Μέχρι τότε, θα βλέπουμε καρτερικά Dexter ή καμιά άλλη χαζο-αμερικανιά. Φιλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου