Η ξεχωριστή Κυριακή Παπαδοπούλου

Απτόητη από τη χθεσινή πορεία στο Σύνταγμα και παρά τα προχθεσινά θλιβερά γεγονότα που μας συντάραξαν όλους και απέτρεψαν αρκετούς από τις βραδυνές τσάρκες στο κέντρο και το opening της αγαπημένης μου αυλής, αποφάσισα να τιμήσω την πρόσκληση για το μιούζικαλ στο Παλλάς. Και έπραξα ορθώς, αφού όταν κατάφερα να φτάσω στο κέντρο, οι διαδηλωτές είχαν αρχίσει να αραιώνουν, η μυρωδιά από τα δακρυγόνα είχε αρχίσει να εξατμίζεται και οι εναπομείνασες διμοιρίες των ΜΑΤ κάνανε καμάκι σε όλες τις καλοντυμένες γυναίκες που ανεβαίνανε τις σκάλες από το Μετρό. Έφτασα δέκα λεπτά πριν αρχίσει η παράσταση αλλά όλοι οι θεατές είχαν ήδη καθίσει στις θέσεις τους, παρακινούμενοι από τους ταξιθέτες να μην είναι στο πεζοδρόμο της Βουκουρεστίου σε περίπτωση που τυχόν αναζωπύρωναν τα επεισόδια. Με λύπη διαπίστωσα πως υπήρχαν πολλά κενά στην πλατεία του Θεάτρου, προφανώς δέχτηκαν πολλές ακυρώσεις από τον κόσμο που φοβήθηκε να κατέβει στο κέντρο. Έκατσα αναπαυτικά στο κάθισμα μου, πήρα μερικές βαθειές ανάσες, έβαλα το κινητό στο αθόρυβο και ... action.
Η Μαρινέλλα είναι και θα είναι η απόλυτη καλλιτέχνης. Όλα τα ξανθά ατάλαντα τσουτσέκια που ξεπροβάλλουν στις μέρες μας και θεωρούν τους εαυτούς τους τραγουδίστριες, ας βγάλουν το σκασμό και ας ζητήσουν από τους επίσης πανηλίθιους ατζέντηδες τους να τους αγοράσουν ένα εισιτήριο να πάνε να ακούσουν τη Μαρινέλλα και να καταλάβουν επιτέλους τι εστί χορδές και εύρος στη φωνή. Γιατί όσο έξω και να πετάνε τα βυζιά και τους κώλους τους, η προσοχή των ακροατών/θεατών δεν μπορεί να αποσπαστεί από την ηχορύπανση που παράγουν αυτά τα σκυλιά. Και ακόμα και οι άβγαλτοι wannabies των μουσικών ρεάλιτυ, να εγκαταλείψουν την προσπάθεια... Πολύ απλά, όλοι τους είναι λίγοι μπροστά στο μεγαλείο αυτής της γυναίκας. Ήταν συγκλονιστική. Ήταν ένας χείμαρρος επί σκηνής, που παρά τα χρονάκια της, έβαλε κάτω όλες τις συμπρωταγωνίστριες στο χορό, στο μπρίο, στο νάζι. Και φυσικά, φωνητικά είναι αδιανότητο να γίνει η οποιαδήποτε σύγκριση της πούτσας με τη βούρτσα.
Το έργο ήταν ένα κράμα συναυλίας, επιθεώρησης, μιούζικαλ, δράματος. Βασισμένο στη ζωή της Μεγάλης Κυρίας αλλά κι εμπλουτισμένο με τους παράλληλους βίους 2 άλλων γυναικών, μουσικά ντυμένο με μερικές από τις μεγαλύτερες επιτυχίες από απαρχής της καριέρας της. Στελεχωμένο από μερικούς αξιόλογους ηθοποιούς (Μπότση, Μουμούρη, Μπεγνής, Λουδάρος) και κάποιους χορευτές (ειδικά ο ένας γνώριμη φυσιογνωμία από τη συμμετοχή του στις εμφανίσεις όλων των Ελλήνων καλλιτεχνών που έλαβαν μέρος στο διαγωνισμό της Eurovision, αλλά το όνομα του μου διαφεύγει, όπως και σε όλους τους θεατές είμαι σίγουρη), σκηνοθετημένο από τον maitre Σταμάτη Φασουλή. Το κυρίαρχο χρώμα των σκηνικών το άλικο, πορφυρό κι αριστοκρατικό, όπως αρμόζει στη φλογερή παρουσία της Μαρινέλας. Χορογραφίες και λοιπές λεπτομέρειες να πω το κρίμα μου μου φάνηκαν αδιάφορα, αλλά από την άλλη το ζητούμενο δεν ήταν η τέρψη των οφθαλμών μας μα των ώτων μας.
Στις τρεις ώρες που διήρκεσε η παράσταση ακούστηκαν καταπληκτικά τραγούδια. Στα μισά σιγοτραγουδούσα, όπως και οι περισσότεροι γύρω μου, στα άλλα μισά ήθελα να σηκώσω τα χέρια μου ψηλά και να τα κουνήσω με ρυθμό, όπως κάνω όταν περνάω καλά στα μεγάλα μου κέφια (βλέπε στα Ρεμο-μπουζούκια και στα κυριακάτικα ροκαρίσματα). Ανατρίχιασα τις δυο τρεις φορές που μας τραγούδισε a capella, την καταχειροκρότησα όταν έριχνε τις κορώνες της, την παραδέχτηκα όταν έκανε σιγόντα στους υπόλοιπους, θαύμασα το απαράμιλλο λίκνισμα των χεριών της. Μόνο η Μαρινέλλα τα κάνει αυτά, μόνο όταν τα κάνει εκείνη έχουν σημασία. Δεν ξέρω ποιο τραγούδι της μου άρεσε πιο πολύ, σίγουρα όλα όσα μιλούν για έρωτες και χωρισμούς έκλεψαν την παράσταση, αν και είπε και για τους "αψηλούς", είπε και αυτά που τραγουδούσε κάποτε με τον Καζαντζίδη, κι αυτά με τα οποία ντύθηκαν ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου και σειρές της ελληνικής τηλεόρασης, κι αυτά της Μεταπολίτευσης. Αυτό ωστόσο που με άγγιξε περισσότερο κι από το "Καμιά φορά" με το οποίο σολάρισε στο τέλος της παράστασης, ήταν το "Παντού και Πουθενά". Οι έχοντες την απαραίτητη ηλικία και μουσική παιδεία θα θυμούνται τους στίχους... οι λοιποί παρακαλώ ας το googlάρουν. Εν κατακλείδι, Μαρινέλα ΘΕΑ, προσκυνώ. Σπεύσατε όσο προλαβαίνετε. Φιλιά.