Η νύφη του Βοσπόρου

Κάποιος εκεί ψηλά μάλλον διαβάζει τις σκέψεις μου. Δεν εξηγείται πώς αλλιώς κατέληξα προχθές να είμαι στην ίδια πτήση με όλη την αποστολή της Εθνικής ομάδας voley. Εκεί να δεις δίμετρους άντρες να τρελαίνεσαι. Ακόμα κι ο ξάδερφος μου φάνηκε δίπλα τους κοντούλης στο δικό του 1,93!!! Pure bliss, τι να λέμε τώρα! Βέβαια, ο φίλος μου (αν και βάζελος) Πανταλέων δεν ήταν στην αποστολή, αλλά κι ο Γκιούρδας κι ο Τζούριτς μια χαρά παιδιά.  Ντερέκια! Ουφ, πόσο πιο ευτυχισμένο να είναι ένα κορίτσι!!! Ασε που είχα σκάσει στα γέλια γιατί ο καψερός ο cousin ενώ ζητάει πάντα όταν πετάμε θέση στην έξοδο κινδύνου για να μπορεί να απλώνει τα τεράστια πόδια του, δυστυχώς στη συγκεκριμένη πτήση για Κωνσταντινούπολη, όλες οι θέσεις ήταν σε αυτές τις δυο σειρές ήταν πιασμένες από τους βολεϋμπολίστες. Είπαμε, υψηλοί στόχοι...
Μιλώντας για στόχους, πήγα στην Πόλη για 2 μέρες για επαγγελματικούς σκοπούς. Είναι αγαπημένος προορισμός και μπορώ να πω πως στα δέκα χρόνια που την επισκέφτομαι ανελλιπώς κάθε Μάϊο έχει τον τρόπο της να με μαγεύει κάθε φορά και με διαφορετικό τρόπο. Δεν ξέρω αν είναι ο αέρας που αναδύει την έντονη μυρωδιά του kebap, αν είναι τα σαγηνευτικά μάτια των γυναικών τους, αν είναι οι πολύχρωμες παράγκες ή ο συρτός ήχος των κορναρισμάτων στους μποτιλιαρισμένους δρόμους, αλλά η αύρα αυτής της πόλης είναι πολύ intriguing. Άσε, που πολλές εικόνες είναι οικείες για μας τους Έλληνες, πολλές εκφάνσεις της Τουρκικής καθημερινότητας διέπουν και τη δική μας. Οπότε, εύλογα αισθάνεσαι σαν το σπίτι σου. Και φυσικά οι γείτονες κάνουν τα πάντα για να σε εξυπηρετήσουν και να περάσεις καλά. Τόσα χρόνια, ούτε μια φορά δεν έχω αντιληφθεί περιφρόνηση, μίσος ή κακία για την Ελλάδα. Το αντίθετο, έχω εισπράξει προθυμία, εγκαρδίοτητα, φιλία. Ε, καρντάσιιιιιι....
Δε θα πλατυάσω γράφοντας για τη μαγική περιοχή στην οποία διαμέναμε ή τα καταπληκτικά μαγαζιά στα οποία φάγαμε. Δυστυχώς, όταν πας κάπου για δουλειές, όλα αυτά τα fancy stuff έρχονται σε δεύτερη μοίρα. Δε μένουμε ποτέ κοντά στο κέντρο και δεν τρώμε ποτέ σε εστιατόρια κυριλέ και βραβευμένα, εκτός κι αν μας βγάλουν έξω για δείπνο οι προμηθευτές μας στα πλαίσια των επαγγελματικών επαφών. Δεν κάνω καν shopping στο Νισάντασι ή στο Κάνιον. Δεν έχω χρόνο. Αλλά, μα το θεό, η μόνη πολυτέλεια που επιτρέπω/επιβάλλω στον εαυτό μου είναι να πιω ένα coctail στη βεράντα του Κempinski στο Ciragan Sarayi. Έχει ένα καταπληκτικό περιβάλλον, ένα άψογο σέρβις και φυσικά μιά από τις ομορφότερες θέες στο Βόσπορο. Φυσικά και υπάρχουν άλλα μέρη πιο high και πιο μοντέρνα να απολαύσεις τη θέα - ειδικά στην περιoχή του Ortakoy και του Bebek, αλλά το συγκεκριμένο ξενοδοχείο είναι σταθερή αξία, όπως ο Διόνυσος απέναντι από την Ακρόπολη. Είναι η απόλυτη χαλάρωση, υπό τους ήχους του piano bar, μ'ένα apple martini ανά χείρας και να ατενίζεις το Ασιατικό κομμάτι της Πόλης στην αντίπερα όχθη ή να παρατηρείς τα φωτάκια της Μεγάλης Γέφυρας που συνδέει Ασία και Ευρώπη.
Άλλη λατρεμένη συνήθεια στην Κωνσταντινούπολη είναι να πίνεις το αρωματικό τους τσάι σε αυτό το διαφανές κρυστάλλινο ποτηράκι με ασορτί πιατάκι και να τρως λουκούμια ή μπατόν σαλέ. Πέρα δηλαδή από το ντονέρ, τα φυστίκια και τον μπακλαβά. Έχουν οι άτιμοι πολλούς γευστικούς πειρασμούς και όσο κι αν είναι πλέον δυνατόν να τα βρίσκεις όλα και στην Ελλάδα, όταν τα γεύεσαι εκεί είναι μεθυστικά... έως και εθιστικά. Γυρνάω κάθε φορά έως και 2 κιλά βαρύτερη (και δεν αναφέρομαι στο βάρος των αποσκευώ μου) γιατί απλούστατα δεν μπορώ να αντισταθώ. Αφού, κάθε χρόνο που οργανώνω το ταξίδι, σκέφτομαι από πριν με τα σάλια να τρέχουν την επίσκεψη στον Gelik (για κρεατοφαγία) και στου Haci Bekir για τα γλυκά. Η Ιστανμπούλ αν και πλήρως εξευρωπαϊσμένη, έχει τον τρόπο να απλώνει το εξωτικό πέπλο της Ανατολής και σχεδόν υπνωτισμένη θέλω πάντα λίγο ακόμη. Λίγο ακόμη φαγητό, λίγο ακόμη ρακί, λίγο ακόμη κιουνεφέ. Τα παραδοσιακά, όχι τα μοντερνιζέ και δυτικού τύπου.  Γι'αυτά άλλωστε την αγαπάμε, διαφορετικά φραπέ και σούσι τρώμε και στα πάτρια εδάφη. Φιλιά.