Γιορτές και πανηγύρια

"Μετά τα γαμήσια, έρχονται τα βαφτίσια", έλεγε χαριτολογώντας ο φίτσουλας κάθε φορά που του ανακοίνωνα κάποια πρόσκληση σε γάμο ή βάφτιση. Η αλήθεια είναι ότι προφανώς κάποιοι και κάποιες ακολούθησαν πιστά την προσταγή των γιατρών της προηγούμενης ανάρτησης και σπεύσανε προς αναπαραγωγήν και διαιώνισην του είδους. Και καλά έκαναν, αφού η κοινωνία, είπαμε, επιτάσσει την ένταξη μας σε σύνολα των δύο και οσονούπω τον πολλαπλασιασμό των μελών των συνόλων. Να ζήσουν οι ίδιοι και να τους ζήσουν οι απόγονοι! Το στόμα μας θα κουραστεί να επαναλαμβάνει τους προσεχείς μήνες αυτή την ευχή και τα χέρια μας θα πάθουν αγκύλωση από τις πολλές χειραψίες. Μη μιλήσουμε και για τα ποδαράκια που θα πρηστούν μέσα στα δωδεκάποντα στην αναμονή για τη δέουσα χαιρετούρα. Γιατί, μετά το Πάσχα οι γάμοι και οι βαφτίσεις δίνουν και παίρνουν. Χαμός να προλάβουν όλοι τις καλές ημερομηνίες!
Μέσα στο Μάϊο σχεδόν κάθε Σαββατοκύριακο έχω κι από μία πρόσκληση για τέτοιους εορτασμούς. Έχω αρχίσει να έχω έντονες υποψίες ότι όλες είναι σκευωρίες  της αδερφής μου, καταρχάς για να κάνει τζίρο στην επιχείρηση της (με τον καλλωπισμό των προσκαλούντων κυριών) και κατά δεύτερον για να με αναγκάσει να κάνω αυτοκριτική, να βλέπω γύρω μου ευτυχισμένα ζευγάρια και να αναρωτιέμαι τι σκατά κάνω λάθος και δε γιορτάζουμε το δικό μου γάμο ή τη βάφτιση του δικού μου μωρού. Αδερφούλα, δε θα πάρω. Οπότε, αν είναι να καλύψουμε το πρώτο μέρος της εξίσωσης, μπορώ να πάω να στηθώ έξω από την Αρχιεπισκοπή να δω ποια θύματα πάνε να βγάλουν άδειες γάμου ή έξω από κάνα ΙΑΣΩ και να μοιράζω φυλλάδια. Αλλά, ως εκεί. Μην περιμένεις πως θα πτοηθώ, επειδή εξακολουθώ να παραβρίσκομαι μόνιμα ασυνόδευτη στις εκδηλώσεις. Το μόνο καλό (πέρα από το φαγοπότι) είναι ότι αφουγκράζομαι τα κουτσομπολιά και παίρνω ιδέες για το τι να κάνω και τι να αποφύγω τον Σεπτέμβριο, όταν θα έρθει η σειρά μου να βαφτίσω.
Η αλήθεια είναι ότι για τους γάμους, έχω τη χειρότερη άποψη, ειδικά έτσι όπως είθισται να γιορτάζονται και να διεκπεραιώνονται τα τελευταία χρόνια. Με έχει κουράσει αυτό το στημένο, το σικέ, που ξέρεις με μαθηματική ακρίβεια όλα τα στάδια, τι θα διαδραματιστεί από την ώρα του μυστηρίου έως την ώρα της δεξίωσης. Ναι, ναι... πόσο βαρετό πλέον η νύφη να στήνει το γαμπρό (κι εμάς τους δύσμοιρους καλεσμένους) κάνα μισάωρο, πόσο λυπηρό οι παπάδες να έχουν αναγάγει την ιεροτελεστία σε παπαγαλίστικη fast forward αναπαραγωγή του Ευαγγελίου για να προλάβουν τον επόμενο γάμο που αρχίζει σε μισή ώρα, πόσο κιτς η προσπάθεια εντυπωσιασμού των καλεσμένων με φαντεζί διάκοσμο στον περίγυρο της εκκλησίας, πόσο λυπηρή η απρόσκοπτη δαπάνη χιλιάδων ευρώ για μια χλιαρή δεξίωση σε κάποιο δήθεν κτήμα, πόσο αναιμικά αδυνατισμένη η νύφη για να χωρέσει  και να πετάξει το μπούστο στο 5 νούμερα μικρότερο νυφικό του τάδε Οίκου, πόσο τραγικά ανυπόμονος ο γαμπρός για να τελειώσει επιτέλους το πανηγυράκι στο οποίο τον έχει εγκλωβίσει η ματαιοδοξία της γυναίκας και των γονιών του.
Στη βάφτιση, με ελάχιστες εξαιρέσεις, ευτυχώς διαπιστώνω λιγότερο "εγώ" και λιγότερη ανάγκη για show off. Όχι, ότι είναι αδύνατον να εκτροχιαστεί και να εκφυλιστεί κι αυτό το μυστήριο. Αλλά, όσο να΄ναι, επειδή ίσως πρόκειται για μια γιορτή αφιερωμένη στο παιδί, που από μόνο του αυτό το καψερό δεν έχει καμιά πρόθεση να μας εντυπωσιάσει και να μας αποδείξει κάτι, θεωρώ πως τα πράγματα είναι πιο μαζεμένα. Σαφέστα, είπα, έχουν υπάρξει εξαιρέσεις με περιπτώσεις ασύλληπτης υπερβολής (βλέπε ρουχαλάκια Burberry και μπομπονιέρες από του Tiffany) αλλά τις περισσότερες διατηρείται ένα μέτρο και μια ταπεινοφροσύνη. Εξάλλου πολλές φορές στη γιορτή δίνεται μεγάλο βάρος στους λιλιπούτειους καλεσμένους, που πέρα από το φαγητό και την άπλα για παιχνίδι δεν έχουν πολλές απαιτήσεις. Μπορώ να πω με σιγουριά, πως σε όλες τις βαφτήσεις που έχω παραβρεθεί, έχω περάσει πολύ ωραία. Πάντα υπάρχει ένα πιο ανάλαφρο κλίμα και πάντα πέφτει γέλιο με τα καμώματα των παιδιών.
Έχω πάει σε διαφόρων ειδών βαφτίσια, από τα εναλλακτικά στο νησί με καλεσμένους μόνο τους 15 κολλητούς των γονιών και μετά φαγητό σε ταβέρνα-καπηλειό, σε έτερο νησί με καναπέδες και ξαπλώστρες πάνω στην αμμουδιά και τους καλεσμένους με μαγιώ και κουβαδάκια, στα υπερ-οργανωμένα και κάπως στημένα μέσα στο Golf. Χθες πήγα σε ένα μοναστήρι και η βάφτιση έγινε μέσα σε κατανυκτική ατμόσφαιρα και το πάρτυ μετά σε φάση πικ-νικ στα παγκάκια στο αλσύλιο δίπλα από τη μονή. Έχω πάει και βαφτίσια σε απλή ταπεινή εκκλησία όπου μοιράσανε μετά ένα γλυκάκι στο όρθιο και βουρ δρόμο. Την περασμένη εβδομάδα πήγα σε βαφτίσια που έφαγα τα νοστιμότερα φαγητά ever σε ανάλογη εκδήλωση (δεν ήταν σύμπτωση που την κουζίνα του εν λόγω χώρου κάποτε επιμελείτο ο γνωστός Γιάννης Μπαξεβάνης). Tο bottomline είναι πως σε όλες τις περιπτώσεις πέρασα κ-α-τ-α-π-λ-η-κ-τ-ι-κ-ά, κάτι που δεν μπορώ να πω για όλους τους γάμους που έχω πάει. Κι αυτό γιατί, έχει χαθεί η ουσία πίσω από το θεσμό και τον εορτασμό της σημαντικότερης μέρας 2 ανθρώπων. Τουλάχιστον, στις βαφτίσεις είδα τίμια και ειλικρινή αισθήματα, είδα αγάπη, είδα λαχτάρα, είδα απέραντη στοργή και είδα την ικανοποίηση στα μάτια όλων: γονιών, νονών, παππούδων, προσκεκλημένων. Κι αυτό είναι... που λέμε ... priceless.