Το χρήμα στις ανθρώπινες σχέσεις

Να είσαι ρε γαμώτο με κάποιον κάμποσο διάστημα και να περνάς καλά, ή έτσι τουλάχιστον να νομίζεις, έως ότου σου ανακοινώσει μια ωραία πρωία ότι σε χωρίζει γιατί είσαι τσιγγούνα. Συνέβει σε φίλη. Όταν μου το είπε, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, να την παρηγορήσω; να με πιάσει υστερικό γέλιο; να αρχίσω να κοσμώ τον τύπο με χαρακτηρισμούς κι επίθετα; Δηλαδή, έλεος, ακόμα και η σχέση ενός ζευγαριού να προσδιορίζεται γαμώτι μου από το χρήμα; Μα, τσιγγούνα; Δηλαδή, ρε φίλε, για να καταλάβω, με την άλλη είσαι για να σου πληρώνει τις βενζίνες και τους καφέδες; Τι είναι ρε η κοπέλα, ΑΤΜ; Εντάξει, ούτε το αντίστροφο μου αρέσει, δηλαδή να έχουν οι γυναίκες την απαίτηση να πληρώνει τα πάντα ο άνδρας. Και στο κάτω κάτω, δεν υπάρχουν νόρμες σε αυτά. Μια πληρώνει ο ένας, μια ο άλλος, μια φορά μισά μισά.
Γιατί δε με έχει απασχολήσει ποτέ στη ζωή μου αυτό το θέμα, δεν μπορώ να καταλάβω, ποτέ δεν είπα δεν κάνω παρέα με τον τάδε, δε βγαίνω με τον δείνα επειδή δεν έχει λεφτά. Βγαίνουμε ρε παιδί, πληρώνω εγώ κι όταν έχεις εσύ πληρώνεις την επόμενη φορά. Πρέπει να το κάνουμε θέμα; Όπως, επίσης, εκνευρίζομαι να έρχεται ο λογαριασμός όταν έχεις βγει έξω με φίλους και να λες "οκ, αφήστε το 'χω εγώ, πληρώνω εγώ σήμερα και εσείς κάποια άλλη φορά" και να αρχίζουν οι άλλοι "όχι, μισά-μισά, όχι ο καθένας τα δικά του" κλπ κλπ. Ρε παιδιά, καταλάβετε το, είναι η μεγαλύτερη χαρά να κερνάς τους φίλους σου, δοκιμάστε το καμιά φορά! Δεν είναι επίδειξη, δεν είναι προσπάθεια να σε κάνει ο άλλος να αισθανθείς υποχρέωση, το κάνει από χαρά!!! Αλλά φευ!
Δεν ξέρω, είναι κινητήριος μοχλός το χρήμα αλλά δεν είναι, ρε πούστη μου, το κριτήριο για τις ανθρώπινες σχέσεις, της φιλίας και του έρωτα. Αντί να καθόμαστε να αναλύουμε αν μας αγαπάνε, αν μας σέβονται, αν μας στηρίζουν, άν είναι ειλικρινείς, καθόμαστε να τρωγόμαστε αν μας πληρώνει ο άλλος τον καφέ ή αν μας παίρνει ακριβά δώρα ή αν θα πληρώσει το ξενοδοχείο στις διακοπές; Ήμαρτον!!! Εγώ θα έχω ήδη πληρώσει τον καφέ, ήδη αγοράσει το δώρο, ήδη προ-πληρώσει όλες τις διακοπές. Και όχι φυσικά επειδή είμαι καμιά ζάμπλουτη η κάνα φιλανθρωπικό ίδρυμα, αλλά επειδή αυτά είναι τα δευτερόντα διαδικαστικά θέματα. Τα βασικά είναι η επιθυμία να πας για καφέ με τον άνθρωπο σου (γκόμενος ή φίλος), η χαρά να του δωρίσεις κάτι που είδε και του άρεσε, η λαχτάρα να πας μαζί του στο νησί να αράξετε στην παραλία. Και για μένα, όσοι παραβλέπουν όλα αυτά και έχουν ήδη φτάσει στο θέμα του πορτοφολιού, είναι "λίγοι" και έχουν χάσει (ή ξεχάσει) την ουσία.
Η ουσία είναι να έχεις δίπλα σου αυτούς που αγαπάς, που περνάς καλά μαζί τους, που σε γεμίζουν.