Η επιστροφή

Επιστρέψαμε λοιπόν! Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Δεν ξέρω αν έκανα καλά και δεν έκατσα και το Σαββατοκύριακο στο νησί, η αλήθεια είναι ότι είχα υποχρεώσεις κι αρκετές δουλίτσες να κάνω, πριν να μπω στο ρυθμό της καθημερινότητας (πρωινό ξύπνημα στις 07.15 μπλιαχ). Γύρισα και τι κατάλαβα; Αποπροσανατολίστηκα, για τρεις ολόκληρες μέρες έκανα τη νύχτα μέρα, κοιμήθηκα ελάχιστες (και εντελώς κουλές) ώρες, έκοψα τα μαλλιά μου, βοήθησα την κυρία που μου καθαρίζει το σπίτι (ξεπατώθηκα), ευχήθηκα σε Γιώργηδες και στη Zωίτσα, έχωσα το δεκάποντο στο δερμάτινο καναπέ του rock, πήγα στο πάρτυ του Α. Χριστόπουλου, έφαγα στα Καλύβια, ήπια καφέδες σε Γλυφάδες & Βούλες, πήγα στο bara και μάζευα από το πεζοδρόμιο αυτόν που ήπιε too many beers, βγήκα σαν τον αλβανό τουρίστα στην πλατεία του Φλοίσβου και εισέπραξα περίεργα βλέμματα απο καθωσπρέπει ντυμένους συνταξιούχους, πήγα στον Αντωνάκη... και δεν κράτησα τις υποσχέσεις μου. Όλα αυτά μέσα σε 3 μέρες. Είμαστε τελικά καταδικασμένοι να κάνουμε ξανά και ξανά τις ίδιες ανοησίες, ή τελοσπάντων θα μάθουμε από τα λάθη μας και θα προχωρήσουμε με σύνεση μπροστά; Η απάντηση που αφορά εμένα προσωπικά μάλλον κλίνει προς την πρώτη επιλογή. Δε μαθαίνω με την καμία... Και διερωτώμαι περαιτέρω, θέλω να γυρίσω στα παλιά;