Περί Περικλέους και επιταφίων

Σήμερα γιορτάζουν οι Δημοσθένηδες, οι Ξενοφώντες, οι Μιλτιάδηδες και οι Περικλήδες. Καλά, ας μη διάβαζα εγώ κάθε μέρα kathimirini και in.gr και θα σου'λεγα άμα θυμόμουν τέτοιες γιορτές. Οπότε, κυρα-Ευτυχία της προηγούμενης ανάρτησης, μην το φέρεις και τόσο βαρέως! Σημασία έχει ότι έσπευσα να ευχηθώ, αλλά ενημερώθηκα πως δυστυχώς οι περισσότεροι Περικλήδες και λοιποί -ήδες δεν εορτάζουν καθότι οι πατέρες της εκκλησίας που τους βάφτισαν θεώρησαν ότι δε γίνεται να δοξάζονται οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, και στην προ- Χριστόδουλου εποχή δεν υπήρχαν καινοτόμες "εορτές".
Τεσπά, Περικλή μου γιορτάζεις άλλη φορά. Κι άμα ο Ελληνάρας είχε λίγο περισσότερο μυαλό και πάθαινε λιγότερη λαζοπουλίαση, ίσως να σε ψήφιζε με περισσότερο σθένος σε αυτό το διαγωνισμό που διεξάγει γνωστό τηλεοπτικό κανάλι για τους 100 σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών και ίσως το Μάιο που ολοκληρώνεται ο εν λόγω διαγωνισμός να σου κάναμε μια φιέστα ναααααααα. Να το ευχαριστηθείς κι εσύ βρε άνθρωπε μου. Να πεις, εντάξει ολόκληρη δημοκρατία τους εγκατέστησα, τους άφησα κληροδότημα την Ακρόπολη, ενέπνευσα τη λογοτεχνική άνθηση και υπερασπίστηκα με σθένος την ελευθερία του λόγου, δεν μπορεί να μην τους συγκινούν 2500 χρόνια μετά τα έργα με τα οποία κατέστησα την αρχαία Αθήνα κέντρο του "πολιτισμού", όπως τον νοούν εν έτει 2009. Αλλά, κακομοίρη μου, παλεύεις με νύχια και με δόντια για τη δέκατη θέση. Ευτυχώς, όμως, για σένα, άφησες πίσω σου κάτι Βουγιουκλάκηδες, κάτι Βελουχιώτιδες, κάτι Ζαγοράκηδες και κάτι Αγγελόπουλους.
Ρε, σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ, ξεφτίλες όλοι μας. Μου θέλετε Λαζόπουλους στους 100 σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών! Εμ, εκεί όμως εξαντλείται και η παιδεία ορισμένων. Λυπάμαι πολύ, αλλά αρνούμαι ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ να συμμετάσχω στο πανηγυράκι. Είστε (είμαστε, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, γιατί ανοχή ίσον αποδοχή) όλοι για κλάμματα.
Και μιλώντας για "θρήνους", μου στέλνουν προχθές και απόσπασμα από τον επιτάφιο λόγο του Περικλέους στα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου, δια στόματος Θουκυδίδη. Πάνσοφος ο Περικλάκης, ξηγιέται μια χαρούλα και χώνει και τα μπινελικάκια του στους δήθεν. Δε χαιδεύει τα αυτιά κανενός, δε δημαγωγεί, υπογραμμίζει βασικές αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αρετής. Και τι δε λέει εκεί μέσα ο χριστιανός. Ειλικρινά,μου έρχεται να το κάνω forward σε ορισμένους έχοντας μαρκάρει με stabilo τα εδάφια εκείνα που θα'πρεπε να επιστήσω την προσοχή των. Καλά, και σε μένα με υπογραμμισμένες φράσεις μου ήρθε το απόσπασμα, βέβαια για διαφορετικά θέματα, διαβάζοντας όμως όλο το κείμενο, συνειδητοποίησα με ευλάβεια το μεγαλείο της σοφίας αυτού του άνδρα.
And I quote: " Αγαπούμε το ωραίο στην απλότητα, αγαπούμε τα γράμματα χωρίς να καταντούμε μαλθακοί. Τον πλούτο πιο πολύ τον έχουμε σαν ευκαιρία για έργα παρά σαν αφορμή για καυχησιές. τη φτώχεια του να παραδέχεται κανείς δεν είναι ντροπή. μεγαλύτερη ντροπή είναι να μην πασχίζει με τη δουλειά να γλιτώσει απ’αυτήν. Μπορούμε οι ίδιοι να φροντίζουμε για τις δικές μας υποθέσεις και μαζί για τις δημόσιες και μόλο που καθένας μας είναι απασχολημένος με τη δουλειά του, άλλος τούτη άλλος κείνη, δεν είμαστε γι’αυτό λιγότερο κατατοπισμένοι και στα πολιτικά. Γιατί μονάχοι εμείς αυτόν που δεν παίρνει καθόλου μέρος σ’αυτά τον θεωρούμε όχι φιλήσυχο, αλλά άχρηστο, κι εμείς οι ίδιοι ή κάνουμε ορθές σκέψεις και προτάσεις πάνω στις υποθέσεις της πολιτείας ή, τουλάχιστον, παίρνουμε σωστές αποφάσεις γι’αυτές, γιατί δε νομίζουμε πως τα λόγια βλάφτουν τα έργα, αλλά ότι πιο πολύ βλάφτει να μη διαφωτιστούμε πιο μπροστά με το λόγο για τα όσα πρέπει να κάνουμε. Γιατί και σε τούτο, αλήθεια, ξεχωρίζουμε, ώστε οι ίδιοι και πολύ τολμηροί να’μαστε και πολύ να συλλογιζόμαστε όσα θα επιχειρήσουμε. ως προς αυτό, στους άλλους η άγνοια φέρνει τόλμη απερίσκεπτη κι η γνώση δισταγμό Και πιο δυνατή ψυχή δίκαια θα λογαριαστεί πως έχουν εκείνοι που ξέρουν πεντακάθαρα και τα φοβερά και τα ευχάριστα κι όμως γι’αυτό δεν προσπαθούν ν’αποφύγουν τους κινδύνους. Και στην εκδήλωση φιλικής διάθεσης απέναντι στους άλλους, είμαστε αντίθετοι με τους πολλούς, γιατί αποχτούμε τους φίλους μας όχι με το να μας ευεργετούν αλλά με το να τους ευεργετούμε. Κι είναι ο ευεργέτης φίλος πιο σταθερός, γιατί προσπαθεί να διατηρεί τη χάρη που του χρωστιέται με τη συμπάθειά του σ’αυτόν που έχει κάμει το καλό, ενώ κείνος που χρωστάει χάρη είναι λιγότερο πρόθυμος, επειδή ξέρει ότι την καλοσύνη του θα την κάμει όχι για να του χρωστούν χάρη, αλλά για να ξοφλήσει χρέος. Και μονάχοι εμείς βοηθούμε άφοβα τους άλλους, όχι τόσο από συμφεροντολογικούς υπολογισμούς όσο από τις άδολες φιλελεύθερες πεποιθήσεις μας".
Με αυτά και αυτά, Περικλή μου, Χρόνια σου Πολλά!