Η γρίππη της κότας

Τελικά διαπιστώνω πως δεν είμαι η μόνη "κότα". Εντάξει. εγώ είμαι μόνο κατ'ευφημισμόν, αλλά γύρω μου υπάρχει ολόκληρο κοτέτσι. Πήξαμε στα πίττουρα.
Αναφέρομαι καταρχάς στους άνδρες-κότες. Σ' αυτούς που αναμασάνε την καραμελίτσα περί "υπερ-προσφοράς" και περί "αντιστροφής των ρόλων". Σε αυτούς που γνωρίζουν μια κοπέλα κι ενώ είναι έκδηλο τοις πάσοι ότι γουστάρουν, δεν κάνουν απολύτως τίποτα για να την προσεγγίσουν. Κάθονται και περιμένουν να γίνει η άλλη ο κυνηγός. Είναι τραγικό να σου ζητάει η γκόμενα το τηλέφωνο κι όμως είναι τόσο κότες αυτοί οι τύποι που ενώ τρώγονται να πάρουν τον αριθμό του κινητού της, ψάχνουν να βρουν τον τρόπο να μη χρειαστεί να το ζητήσουν αυτοί, αλλά να τους προσφερθεί. Έλεος! Sorry, είμαι ανεξάρτητη και αυτόνομη κλπ κλπ αλλά σε θέματα τέτοια είμαι πατροπαράδοτη: boy meets girl, boy likes girl, boy asks girl out. Γιατί αν, κύριε μου, περιμένεις ότι και θα σε κυνηγήσει η άλλη και θα σου την πέσει και θα σου ζητήσει τηλέφωνο και θα σου προτείνει να πάτε για καφέ/ποτό/φαγητό και θα σου πληρώσει τα έξοδα (βλ. προηγούμενη ανάρτηση) και σου πάρει και μια πίπα στο τέλος, ε, μάλλον έχεις έρθει από τον πλανήτη των πιθήκων.
Δηλαδή τι πάει να πει "υπερ-προσφορά"; Εντάξει, δημογραφικά οι γυναίκες είναι περισσότερες αριθμητικά από τους άνδρες. Δε φταίμε όμως εμείς που εσείς στουμπώνεστε στο φαγητό, δε γυμνάζεστε, καπνίζετε και πίνετε σαν πούστηδες και πεθαίνετε νωρίτερα από μας λόγω εμφράγματος! Ωραία, σας αναλογούν 3 γυναίκες στον καθένα. Δηλαδή, αυτή η αριθμητική δυσαναλογία πρέπει να σας κάνει να ξεχνάτε να είστε gentleman και να ακολουθείτε τις νόρμες του courtship?
Και τι πάει να πει "οι ρόλοι έχουν αναστραφεί"; Βγήκαν οι κοπέλες στη ζήτα; Είναι πιο λυσσάρες; Πιο απελπισμένες; Ε, όχι ρε φίλε! Ούτε απελπισμένες είναι, ούτε καμένες, ούτε κότες. Έχουν τρόπους και ανατροφή και περιμένουν από εσένα να τους δείξεις ότι είσαι άσσος στο ψηστήρι και να τις ρίξεις! Οεο! Εκεί είναι η μαγκιά σου!
Γουστάρεις να τη δεις την άλλη, έχεις το τηλέφωνο της, πρότεινε εκεί ρε φίλε να πάτε καμιά βόλτα και άσε τα sms στα οποία ρωτάς για τη υγεία της και αν πήζει στη δουλειά. Εκτός κι αν αυτή είναι καμιά "φώκια" και δε βλέπεται, και δε γουστάρεις με την καμία. Ε, τότε φίλε μου, πολύ απλά, κάτσε σπίτι και παίχ'τη μόνος σου ή βγες απόψε και κάνε σωστά επιτέλους αυτό που έκανε ο μπαμπάς σου και ο παππούς σου για να ρίξουν τη μαμά και τη γιαγιά σου αντίστοιχα.
Άντε, γιατί πολύ μας κουράσατε με τα demi-saison και τα διευρευνητικά email, sms και μηνύματα στο msn. Είμαι σίγουρη πως μιλάω εκ μέρους όλου του γυναικείου πληθυσμού. Κοτέτσι, λαμβάνει;

Η επιστροφή

Επιστρέψαμε λοιπόν! Κάθε κατεργάρης στον πάγκο του. Δεν ξέρω αν έκανα καλά και δεν έκατσα και το Σαββατοκύριακο στο νησί, η αλήθεια είναι ότι είχα υποχρεώσεις κι αρκετές δουλίτσες να κάνω, πριν να μπω στο ρυθμό της καθημερινότητας (πρωινό ξύπνημα στις 07.15 μπλιαχ). Γύρισα και τι κατάλαβα; Αποπροσανατολίστηκα, για τρεις ολόκληρες μέρες έκανα τη νύχτα μέρα, κοιμήθηκα ελάχιστες (και εντελώς κουλές) ώρες, έκοψα τα μαλλιά μου, βοήθησα την κυρία που μου καθαρίζει το σπίτι (ξεπατώθηκα), ευχήθηκα σε Γιώργηδες και στη Zωίτσα, έχωσα το δεκάποντο στο δερμάτινο καναπέ του rock, πήγα στο πάρτυ του Α. Χριστόπουλου, έφαγα στα Καλύβια, ήπια καφέδες σε Γλυφάδες & Βούλες, πήγα στο bara και μάζευα από το πεζοδρόμιο αυτόν που ήπιε too many beers, βγήκα σαν τον αλβανό τουρίστα στην πλατεία του Φλοίσβου και εισέπραξα περίεργα βλέμματα απο καθωσπρέπει ντυμένους συνταξιούχους, πήγα στον Αντωνάκη... και δεν κράτησα τις υποσχέσεις μου. Όλα αυτά μέσα σε 3 μέρες. Είμαστε τελικά καταδικασμένοι να κάνουμε ξανά και ξανά τις ίδιες ανοησίες, ή τελοσπάντων θα μάθουμε από τα λάθη μας και θα προχωρήσουμε με σύνεση μπροστά; Η απάντηση που αφορά εμένα προσωπικά μάλλον κλίνει προς την πρώτη επιλογή. Δε μαθαίνω με την καμία... Και διερωτώμαι περαιτέρω, θέλω να γυρίσω στα παλιά;

Στο νησί μετά το Πάσχα

Χριστός Ανέστη! Και ναι, είμαι ακόμα στο νησί! Δεν το περίμενα, έλεγα ότι θα βαριόμουν και ότι θα την έκανα με ελαφρά από Δευτέρα, όμως πέρασα τελικά πολύ όμορφα και οικογενειακά. Με ευχάριστη παρένθεση την παρουσία στο νησί 2-3 γνωστών και ακόμα 2-3 celebrities, το πενθήμερο πέρασε γρήγορα, τόσο γρήγορα που τελικά αποφάσισα να παρατείνω τη διαμονή μου (συνετέλεσαν βέβαια κι άλλοι λόγοι, τους οποίους θα παραθέσω πιο κάτω)...
Το νησί είχε κόσμο, όχι βέβαια σαν τη λαοθάλασσα που συρρέει το δεκαπενταύγουστο, καθόλου τουρίστες (χμ, ελέω οικονομικής κρίσης ή επειδή το Πάσχα των Καθολικών προηγήθηκε μια εβδομάδα;), οι περισσότεροι επισκέπτες θα έλεγα πως ήταν κόσμος που έχει σπίτι εδώ κι έρχονται με τις παρέες τους. Και το λέω αυτό με σιγουριά γιατί, ενώ τα πλοία ήταν ασφυκτικά γεμάτα τη Μ. Εβδομάδα, παραδόξως στα μαγαζιά και στα σοκάκια δεν είδα τον αντίστοιχο κόσμο. Προφανώς, όλοι κάτσανε στις βίλλες τους, ήπιανε τις σούμες δίπλα στις πισίνες τους και σουβλίσανε στον κήπο τους. Κι από την υπερβολική κατανάλωση αλκοόλ, μάλλον, προτίμησαν να αράξουν στις ξαπλώστρες τους παρά να βγουν στη Νάουσα και να χαλάσουν ένα σωρό κερατιάτικα λεφτά στα 4-5 μαγαζιά που άνοιξαν μόνο και μόνο για τις αρπαχτές, ούτε να ρισκάρουν κάνα πρόστιμο από τους ντόπιους Ουγκ (είπαμε, το είδος απαντάται σε όλα τα γεωγραφικά μήκη και πλάτη).
Μιλώντας για αρπαχτές, είναι απίστευτο το τι χρεώνουν τα γραφικά ουζερί-μεζεδοπωλεία στο παλιό λιμάνι της Νάουσας. Εξυπηρέτηση κάτω του μετρίου, καθότι κανείς δεν μπήκε στο κόπο να προσλάβει προσωπικό για τις 4 μέρες που θα λειτουργήσει το κατάστημα, επιστρατεύθηκαν συγγενείς και παραπαίδια να σερβίρουν. Φαγητό, ΟΚ, στο επίπεδο ποιότητας που προσφέρουν πάντα (και τα γούστα φυσικά διαφέρουν για το ποιος απ’ όλους έχει το καλύτερο) που σημαίνει ότι δεν έχεις απαιτήσεις επιπέδου chef βραβευμένου με αστέρια Michelin, αλλά να φας πιάτα που έχουν ετοιμαστεί με φρέσκα υλικά και να είναι εύγευστα.
Τεσπά, και φάγαμε σε Σιγή Ιχθύος & Χάλαρη, και ήπιαμε στο Fotis & το Agosta και χορέψαμε με τους Γιώργηδες στο Linardo, και το ήλιο από το μπαλονάκι πεταλούδα ήπιαμε, και τις εκδρομούλες μας σε Κώστο κ Λεύκες κάναμε, και στα μοναστήρια πήγαμε και στις εκκλησιές προσκυνήσαμε (τς τς τς η μαμά, όχι η υπογράφουσα, αυτή είπαμε είναι άθεη...). Και τα ψώνια μας στο Angels του Παναγιώτη/Κωνσταντίνου κάναμε, και δωράκια από τη melissa, όλα κομπλέεεεε. Ο καιρός ήταν καλός, οι μέρες ηλιόλουστες, για αραλίκι στον ήλιο μέχρι τις 18.00 pas mal, πιο αργά άρχιζε η υγρασία να τρυπάει τα κόκαλα. Οπότε, μπανάκι ΔΕΝ κάναμε, μαυρίσανε ωστόσο τα μπρατσάκια και τα μαγουλάκια μας.
Και όλα θα ήταν τέλεια, αν δε χάλαγε και το τουτούνι μας. Ναι, ρε γαμώτο, έλεγα και τις προάλλες ότι κάποιο Μητσοτάκη έχουμε στην παρέα, δεν ξέρω, ίσως να είμαι εγώ η γκαντέμω; Χαλάσανε τα φρένα στο ματιζάκι και είχαμε κάτι μικροδράματα Κυριακή βράδυ, κάτι μικρο-ταλαιπωρίες αλλά τέλος καλό. Το αμαξάκι είναι στο συνεργείο και αναμένω την επισκευή του. Αυτός είναι κι ο ένας λόγος που παρέτεινα την παραμονή στο νησί.
Δε σε χάλασε, ε; όπως μου είπε κι ένας φίλος προ ολίγου στο αιφόνι. Όχι, δε με χάλασε διόλου. Εγώ τη μοναξιά τη χαίρομαι, επωφελούμαι, δράττομαι της ευκαιρίας να αφήνω τις σκέψεις μου να πλανούνται χωρίς όρια σε μέρη που δεν μπορούν όταν είναι δέσμιες της καθημερινότητας. Δεν έχω γκρίνια για το τι ώρα θα ξυπνήσω (sorry mum, αλλά μας τα έκανες τσουρέκια με την αφύπνηση), κάνω όλη μέρα βόλτες με το νοικιάρικο atos-patos, έχω μπει σε όλα τα τουριστικά μαγαζιά προφασιζόμενη την τουρίστρια και έχω μάθει τιμές για όλες τις κιτς κορνίζες και τα παραδοσιακά προϊόντα Πάρου... Είδα απίστευτο ηλιοβασίλεμα με το bluestar να απομακρύνεται στο βάθος, εκεί παραδίπλα από τις Πόρτες, και τώρα που γράφω είμαι σε παραδοσιακό καφενείο με wi-fi μέσα στα σοκάκια. Εσένα θα σε χάλαγε;
Είναι πολύ όμορφα στο νησί μετά το Πάσχα. Σήμερα έφυγαν και οι τελευταίοι των Μοϊκανών, έχει όμως κρουαζιερόπλοιο με Αμερικάνους και κάπως δίνεται η αίσθηση ότι υπάρχει ακόμα κόσμος. Ηρεμία, άνοιξη, λουλουδάκια στους καταπράσινους αγρούς, σαγιοναρίτσες δερμάτινες που αγόρασα χθες, freddo και jazz ακούσματα από το spa απέναντι. Τέτοιες ώρες η μοναξιά είναι επιλογή. Η καλύτερη...

Happy Easter

Ετοιμάζομαι κι εγώ όπως όλος το μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού λαού να εκδράμω εις τας εξοχάς για να γιορτάσω το Πάσχα. Με την οικογένεια - family rulezzzz. Και το ηλίθιο Highspeed 5 με το οποίο ταξιδεύω πήγε και στούκαρε στην προβλήτα του λιμανιού της Πάρου. Live your myth in Greece, σου λέει μετά. Τι να πω, μας γλωσσοφάγανε... τς τς τς. Τεσπά, επικοινώνησα με την Hellenic Seaways, με κάποιο τρόπο θα μας πάνε στο νησί, τώρα αν θα μας βάλουν να τραβήξουμε κουπί στη γαλέρα ή αν θα βγάλουμε τα πνεμόνια μας να φυσάμε τα πανιά της τριήριδος θα δείξει.... Ας είμαστε θετικοί, what more could possibly go wrong? Ναι, καλά, άμα δε βρω το Μητσοτάκη της παρέας... να μη με λένε fwkia.
Σκέφτομαι τα ουζάκια στο παλιό λιμάνι της Νάουσας (ε, ρε Τσαχπίνη, κράτα τραπέζι) και τις εξωτικές σαλάτες στου Χάλαρη στο Πίσω Λιβάδι και μου τρέχουν τα σάλια. Επίσης, καλέ μου Θεούλη, αν γίνεται, λέω τώρα αν, να μη βρέξει τις επόμενες 4 μερούλες να κάνω και κάνα μπανάκι! Έχω να πάω στο νησί από το Σεπτέμβριο, μου έχει λείψει η Χρυσή Ακτή και ειδικά τέτοια περίοδο που δεν έχει ομπρέλες και ξαπλώστρες, άντε να είναι κάνας γουιντσερφάς στην καλύτερη ή κάνα ζευγάρι τουρίστες.
Εν τω μεταξύ, έχω πληροφορηθεί πως όλα τα μπαράκια-καφέ-trendy resto θα ανοίξουν να κάνουν τις γνωστές αρπαχτές για ΠΣΚΔ, αλλά μετά κλείνουν, όπερ σημαίνει πως από Τρίτη πρωί θα βαράω ενέσεις στο νησί... γι' αυτό λέω, κάνε καλό καιρό να κάνουμε τουλάχιστον ηλιοθεραπεία. Τουλάχιστον θα πάρω και το λάπι-τόπι μαζί, ε, να μην μπλογκάρω κι εγώ σαν παιδί πίνοντας το freddo μου στα τραπεζάκια του wi-fi spot στην Παροικιά; Αμ, πώς!
Πάντως, έχω να πω πως αν και χωρίς φίλους πιστεύω θα είναι όμορφα με τη φαμίλια, στο κάτω κάτω αυτές οι μέρες είναι για να τις περνάει κανείς με τους δικούς του, ενισχύονται οι οικογενειακοί δεσμοί. Θα ρίξω τρελλό γέλιο με γαμπρό κι αδερφή, είμαι σίγουρη πως θα μου τη λένε συνέχεια! Ίσως φέρουν και υλικά να φτιάξουμε και σανδάλια (χειροποίητες σαγιονάρες on sale @ Nyxi Nyxi as of next week). Εν τω μεταξύ, θα θέλουν τα παιδιά να ξεκουραστούν και η ξεμωραμένη θα θέλει να τους τρέχει εκδρομές... ααα όλα κι όλα, κι η μαμά συνεργός, το έχουμε ήδη κανονίσει το πρόγραμμα νυχτερινών εξόδων. Τελικά, όντως έχει πιο fun να είσαι με την οικογένεια!
Θα μου λείψουν, βέβαια, οι κολλητές, αλλά τι να κάνουμε, πρέπει όμως να τους δώσω και μια άδεια, να δούνε κι εκείνες τα αμόρε τους!!! Μην είμαι εγωίστρια! Όλο τις ξεσηκώνω και δεν κάνει! Στο τέλος, θα βρω κάνα μπελά!!! Και δεν αναφέρομαι μόνο σε αυτές που έχουν σχέση, αλλά και τις άλλες τις "άνευ" που τις ξεμυαλίζω και κάνουν λάθη στους υπότιτλους. Α, και ίνδαλμα μου, μιλώντας για την αφεντιά σου, κομμένες οι μαλακίες οι τελευταίες. Δεν ξαναστέλνω τίποτα, που να μου κοπεί το χέρι, I promise. Το έσβησα όλο το stream από το αιφόνι. Είδε κανείς καμιά γάτα;
Με αυτά και με αυτά, πήγε 16.15 και σήμερα σχολάμε νωρίτερα! Εύχομαι σε όλους, ηθικούς και μη, ανάγωγους και μη, κολλητούς και μη, Ελληνάρες, Λαζοπουλιασμένους, στελέχη και πωλητές, κομμώτριες και μεταφράστριες, Ουγκ και φαν του Αντωνάκη : Καλό Πάσχα, Καλή Ανάσταση και περισσότερα μεθαύριο από το μέτωπο της παραλίας. Φιλιάαααααα

Η εποπτεία των Ουγκ

Αναρωτιέμαι σε τι χώρα ζούμε, δηλαδή ώρες ώρες έχω την εντύπωση πως με περιτριγυρίζουν Ουγκ! Κυριακή μεσημεροαπόγευμα, επιστρέφω από γεύμα σε οικογενειακή ταβέρνα-ο-χώρος-διατείθεται-για-συνεστιάσεις στην ευρύτερη περιοχή Ελευσίνος - Ασπρόπυργου (ναι ναι) και τσουπ πέφτω σε μπλόκο για αλκοτεστ. Πολύ ωραία λέω μέσα μου, δε σταμάτησαν την αδερφή μου με τον άντρα της, ούτε τους κουμπάρους τους που ήταν τα 2 προπορευόμενα οχήματα, αλλά εμένα! Εμ, βέβαια, ποιον θα σταμάταγαν; Τους οικογενειάρχες; Όχι, φυσικά! Την κοπελιά που είναι μόνη στο διθέσιο, που δεν μπορεί, σίγουρα τα έχει τσούξει και σίγουρο το έχουμε το προστιμάκι.
Για κακή τους τύχη, όμως, φοράω ζώνη, δεν έχω πιει στάλα (δε μου αρέσει το λευκό κρασί κι η παρέα έπινε μόνο λευκό), περνάω το αλκοτεστ, διαθέτω δίπλωμα, ταυτότητα, άδεια, η ασφάλεια μου είναι πληρωμένη, το σήμα μου το έχω κολλήσει στο παρμπριζ και η κάρτα καυσαερίων είναι ακόμα σε ισχύ. Ωχ τη βάψαμε, δεν έχει easter bonus από δαύτη. Το δαιμόνιο όργανο πρέπει πάραυτα να βρει μια αφορμή για να μου σερβίρει το μαγικό χαρτάκι. Παίρνει τα έγγραφα μου, τα λιβανίζει, τα κοιτάζει από εδώ, τα κοιτάζει από εκεί και... "δεσποινίς μου, πρέπει να σου επιβάλλω πρόστιμο! Το δίπλωμα σου αναφέρει ότι οδηγείς με γυαλιά κι απ'ότι βλέπω δε φοράς". Εύγε, τσακάλι μου! Φταίω εγώ που με πιάνει κρίση ειλικρίνειας και ενημερώνω το όργανο πως έχω κάνει εγχείριση laser πριν 8 χρόνια για να απαλλαχθώ από τη μυωπία. "Και, τι είμαι εγώ, οφθαλμίατρος;" εκρήγνειται το όργανο. Όχι, δεν είσαι οφθαλμίατρος, αλλά ρε ζώον, αν ήθελα να σε κοροιδέψω θα σου έλεγα πως φοράω φακούς επαφής ή ότι έχω γυαλιά ηλίου πολυεστιακά, να σε δω εκεί ξεφτέρι μου πως θα εξακρίβωνες τη μυωπία.
Τεσπά, από μια άποψη είχε ψιλο-δίκιο, ίσως να όφειλα να έχω αλλάξει το δίπλωμα μου από το 2001. Το θέμα είναι ότι το όργανο δεν είχε ιδέα πως έπρεπε να δράσει την εν λόγω στιγμή, οπότε με αφήνει στην αναμονή για ένα τέταρτο μέχρι να πάει να πάρει σήμα από τα κεντρικά για το ποσόν του προστίμου. Περνάει λοιπόν το τέταρτο και κανείς από τα υπόλοιπα παρακείμενα όργανα (6-7 τον αριθμό) δεν ασχολείται μαζί μου, αλλά επίσης δε σταματούν ΚΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΑΛΛΟ ΟΧΗΜΑ για να κάνουν αλκοτεστ σε άλλους οδηγούς. Κάθονται και συζητούν προφανώς για τα πόσα γκολάκια θα ρίξει ο γαύρος στη Λάρισα (είπαμε, ήταν ακόμα μεσημεροαπόγευμα, δεν είχε αρχίσει ακόμα ο "αγών"). Το "δικό μου" όργανο επιστρέφει με καινούρια ατάκα: "σε έχω ξανασταματήσει εσένα, ε;" Ναι, ρε μεγάλε, κάθε Κυριακή τρώω παϊδάκια εδώ τριγύρω και μετά αρχίζω τα κολλίδια στην κεντρική πλατεία. Τι λέει, ρε το άτομο! Συνεχίζει ο δικός μου: "το πρόστιμο είναι 200 ευρώ και πρέπει να το επιβάλλω γιατί εγώ δεν είμαι οφθαλμίατρος να σε βάλω να μου διαβάζεις πινακίδες από μακριά". Τι μας λες, καινούρια μέθοδος για την εξακρίβωση διαθλαστικών ανωμαλιών, διαβάζεις πινακίδες από μακριά!
Δε μιλάω, περιμένω ενόσω βράζω μέσα μου καθότι έχω πλέον επιβεβαιώσει τις υποψίες μου: το όργανο θέλει πάση θυσία δώρο Πάσχα. Ακούω τις ασυναρτησίες του περί Κ.Ο.Κ. και ρωτάω με αφέλεια: "δηλαδή, ο Κ.Ο.Κ λέει ότι επειδή δεν έχω αλλάξει το δίπλωμα μου, πρέπει να πληρώσω 200 ευρώ;" Απάντηση : "Δεν υπάρχει σχετικό άρθρο, αλλά τέτοιες παραβάσεις τόσο κοστίζουν". Μπουαχαχαχαχα κακό κράτος, ξέχασες στον τιμοκατάλογο easter bonus for traffic wardens να προβλέψεις και το ποσόν που αρμόζει σε όσους μύωπες βρήκανε το φως τους αλλά δεν εδέησαν να σκάσουν εκ νέου τα 100 ευρώ παράβολα για τους ιατρούς και το ταμείο του Υ.Μ.Ε. μόνο και μόνο για να διαγραφεί το "φοράει γυαλιά" από τις παρατηρήσεις στην τελευταία σελίδα της άδειας οδήγησης.
Έχει ήδη περάσει το 20λεπτο και το όργανο ακόμα το παλεύει μέσα του, να κόψω κλήση, να μην κόψω... Και δε λέω, αν είμαι λάθος, κόφτην να τελειώνουμε, να πάω εγώ στην ευχή του θεού κι εσύ να κάνεις και κάνα ακόμα αλκοτεστ μπας και πιάσεις κάναν μεθυσμένο ή τελοσπάντων μερικούς σαν κι εμένα και βγάλεις έτσι τα έξοδα της επικείμενης εκδρομής σου στο Κολοκοτρωνίτσι, μεθαύριο Μ. Πέμπτη. Αλλά, πουλάκι, μου δεν είσαι και 100% σίγουρος ότι το παράπτωμα μου επιφέρει ποινή 200 ευρώ, δεν είσαι καν σίγουρος ότι υπάρχει παράπτωμα και όση ώρα με κρατούσες στην άκρη του δρόμου για να "μιλήσεις με τα κεντρικά", πιστεύω πως απλά δεν μπορούσες να παραδεχτείς ότι θα με έδιωχνες χωρίς τελικά να έχεις κάνει είσπραξη.
Η λύτρωση εν τέλει ήρθε από έτερο όργανο (θήλυ εις το φύλον) το οποίο ενδιαφέρεται για την εγχείριση laser στα μάτια και ζητά στοιχεία του γιατρού μου. Αφού, λοιπόν λαμβάνει τις σχετικές πληροφορίες, το "θηλυκό" όργανο μου επιστρέφει τα προσωπικά έγγραφα και μου δίνει άδεια αναχώρησης με το πρόσταγμα "και... προσοχή στο δρόμο". Ναι, σπεύδω να σκεφτώ μέσα μου, προσοχή στους Ουγκ που διαφυλάσσουν την κοινή τάξη. Πάσχα έρχεται, θα γεμίσουν οι δρόμοι από δαύτους.

Περί Περικλέους και επιταφίων

Σήμερα γιορτάζουν οι Δημοσθένηδες, οι Ξενοφώντες, οι Μιλτιάδηδες και οι Περικλήδες. Καλά, ας μη διάβαζα εγώ κάθε μέρα kathimirini και in.gr και θα σου'λεγα άμα θυμόμουν τέτοιες γιορτές. Οπότε, κυρα-Ευτυχία της προηγούμενης ανάρτησης, μην το φέρεις και τόσο βαρέως! Σημασία έχει ότι έσπευσα να ευχηθώ, αλλά ενημερώθηκα πως δυστυχώς οι περισσότεροι Περικλήδες και λοιποί -ήδες δεν εορτάζουν καθότι οι πατέρες της εκκλησίας που τους βάφτισαν θεώρησαν ότι δε γίνεται να δοξάζονται οι αρχαίοι ημών πρόγονοι, και στην προ- Χριστόδουλου εποχή δεν υπήρχαν καινοτόμες "εορτές".
Τεσπά, Περικλή μου γιορτάζεις άλλη φορά. Κι άμα ο Ελληνάρας είχε λίγο περισσότερο μυαλό και πάθαινε λιγότερη λαζοπουλίαση, ίσως να σε ψήφιζε με περισσότερο σθένος σε αυτό το διαγωνισμό που διεξάγει γνωστό τηλεοπτικό κανάλι για τους 100 σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών και ίσως το Μάιο που ολοκληρώνεται ο εν λόγω διαγωνισμός να σου κάναμε μια φιέστα ναααααααα. Να το ευχαριστηθείς κι εσύ βρε άνθρωπε μου. Να πεις, εντάξει ολόκληρη δημοκρατία τους εγκατέστησα, τους άφησα κληροδότημα την Ακρόπολη, ενέπνευσα τη λογοτεχνική άνθηση και υπερασπίστηκα με σθένος την ελευθερία του λόγου, δεν μπορεί να μην τους συγκινούν 2500 χρόνια μετά τα έργα με τα οποία κατέστησα την αρχαία Αθήνα κέντρο του "πολιτισμού", όπως τον νοούν εν έτει 2009. Αλλά, κακομοίρη μου, παλεύεις με νύχια και με δόντια για τη δέκατη θέση. Ευτυχώς, όμως, για σένα, άφησες πίσω σου κάτι Βουγιουκλάκηδες, κάτι Βελουχιώτιδες, κάτι Ζαγοράκηδες και κάτι Αγγελόπουλους.
Ρε, σα δε ντρεπόμαστε λέω εγώ, ξεφτίλες όλοι μας. Μου θέλετε Λαζόπουλους στους 100 σημαντικότερους Έλληνες όλων των εποχών! Εμ, εκεί όμως εξαντλείται και η παιδεία ορισμένων. Λυπάμαι πολύ, αλλά αρνούμαι ΚΑΤΗΓΟΡΗΜΑΤΙΚΑ να συμμετάσχω στο πανηγυράκι. Είστε (είμαστε, βάζω και τον εαυτό μου μέσα, γιατί ανοχή ίσον αποδοχή) όλοι για κλάμματα.
Και μιλώντας για "θρήνους", μου στέλνουν προχθές και απόσπασμα από τον επιτάφιο λόγο του Περικλέους στα χρόνια του Πελοποννησιακού πολέμου, δια στόματος Θουκυδίδη. Πάνσοφος ο Περικλάκης, ξηγιέται μια χαρούλα και χώνει και τα μπινελικάκια του στους δήθεν. Δε χαιδεύει τα αυτιά κανενός, δε δημαγωγεί, υπογραμμίζει βασικές αρχές της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της αρετής. Και τι δε λέει εκεί μέσα ο χριστιανός. Ειλικρινά,μου έρχεται να το κάνω forward σε ορισμένους έχοντας μαρκάρει με stabilo τα εδάφια εκείνα που θα'πρεπε να επιστήσω την προσοχή των. Καλά, και σε μένα με υπογραμμισμένες φράσεις μου ήρθε το απόσπασμα, βέβαια για διαφορετικά θέματα, διαβάζοντας όμως όλο το κείμενο, συνειδητοποίησα με ευλάβεια το μεγαλείο της σοφίας αυτού του άνδρα.
And I quote: " Αγαπούμε το ωραίο στην απλότητα, αγαπούμε τα γράμματα χωρίς να καταντούμε μαλθακοί. Τον πλούτο πιο πολύ τον έχουμε σαν ευκαιρία για έργα παρά σαν αφορμή για καυχησιές. τη φτώχεια του να παραδέχεται κανείς δεν είναι ντροπή. μεγαλύτερη ντροπή είναι να μην πασχίζει με τη δουλειά να γλιτώσει απ’αυτήν. Μπορούμε οι ίδιοι να φροντίζουμε για τις δικές μας υποθέσεις και μαζί για τις δημόσιες και μόλο που καθένας μας είναι απασχολημένος με τη δουλειά του, άλλος τούτη άλλος κείνη, δεν είμαστε γι’αυτό λιγότερο κατατοπισμένοι και στα πολιτικά. Γιατί μονάχοι εμείς αυτόν που δεν παίρνει καθόλου μέρος σ’αυτά τον θεωρούμε όχι φιλήσυχο, αλλά άχρηστο, κι εμείς οι ίδιοι ή κάνουμε ορθές σκέψεις και προτάσεις πάνω στις υποθέσεις της πολιτείας ή, τουλάχιστον, παίρνουμε σωστές αποφάσεις γι’αυτές, γιατί δε νομίζουμε πως τα λόγια βλάφτουν τα έργα, αλλά ότι πιο πολύ βλάφτει να μη διαφωτιστούμε πιο μπροστά με το λόγο για τα όσα πρέπει να κάνουμε. Γιατί και σε τούτο, αλήθεια, ξεχωρίζουμε, ώστε οι ίδιοι και πολύ τολμηροί να’μαστε και πολύ να συλλογιζόμαστε όσα θα επιχειρήσουμε. ως προς αυτό, στους άλλους η άγνοια φέρνει τόλμη απερίσκεπτη κι η γνώση δισταγμό Και πιο δυνατή ψυχή δίκαια θα λογαριαστεί πως έχουν εκείνοι που ξέρουν πεντακάθαρα και τα φοβερά και τα ευχάριστα κι όμως γι’αυτό δεν προσπαθούν ν’αποφύγουν τους κινδύνους. Και στην εκδήλωση φιλικής διάθεσης απέναντι στους άλλους, είμαστε αντίθετοι με τους πολλούς, γιατί αποχτούμε τους φίλους μας όχι με το να μας ευεργετούν αλλά με το να τους ευεργετούμε. Κι είναι ο ευεργέτης φίλος πιο σταθερός, γιατί προσπαθεί να διατηρεί τη χάρη που του χρωστιέται με τη συμπάθειά του σ’αυτόν που έχει κάμει το καλό, ενώ κείνος που χρωστάει χάρη είναι λιγότερο πρόθυμος, επειδή ξέρει ότι την καλοσύνη του θα την κάμει όχι για να του χρωστούν χάρη, αλλά για να ξοφλήσει χρέος. Και μονάχοι εμείς βοηθούμε άφοβα τους άλλους, όχι τόσο από συμφεροντολογικούς υπολογισμούς όσο από τις άδολες φιλελεύθερες πεποιθήσεις μας".
Με αυτά και αυτά, Περικλή μου, Χρόνια σου Πολλά!

Η κακοτυχία να σε λένε Ευτυχία

Από μικρό παιδί είχα το παράπονο ότι η ημέρα της ονομαστικής μου εορτής ήταν παντελώς άγνωστη στο ευρύ κοινό, καθώς κι επίσης ότι την ημέρα των γενεθλίων μου τη γιόρταζα μόνο σε επίπεδο οικογενειακό. Οι λόγοι: πρώτον, κανείς δε θυμάται ποτέ ότι με έχουν βαφτίσει Ευτυχία και πόσο μάλλον ότι ο εορτάζων άγιος είναι ο Ευτύχιος εκ της Κωνσταντινουπόλεως και δεύτερον, τα γενέθλια μου πέφτουν μέσα στο κατακαλόκαιρο, όταν όλος ο κόσμος λείπει διακοπές. Οπότε, σαν παιδί δεν είχα την ευκαιρία να γιορτάσω με φίλους και παρέες, να κάνω party ή τελοσπάντων να δέχομαι ευχητήρια τηλεφωνήματα χωρίς πρωτίστως να πρέπει να έχω εγώ η ίδια ενημερώσει ότι εντός ολίγον ημερών θα έχω τη γιορτή μου. Sucks, heh?
Σιγά το πράμα, θα πεις, καλύτερα να είσαι χαμένος στην ανωνυμία. Δεν ξέρω, αν και γενικά προτιμώ σε πολλούς τομείς της ζωής μου να διάγω έναν βίο απαρατήρητο, ψιλογουστάρω να είμαι διαφανής, αυτό με τις γιορτές μου έχει στοιχίσει. Είναι παιδικό απωθημένο. Το παραδέχομαι, ζήλευα τις Μαρίες, τις Ελένες, τους Νίκους και τους Δημήτρηδες των οποίων οι γιορτές ήταν ορόσημο πάνω στο ημερολογιακό έτος, αφού κάνα μήνα πριν αρχίζανε οι ερωτήσεις : "και τι θα κάνεις στη γιορτή σου Μαράκι, Ελενίτσα, Νικολάκη, Δημητράκη;" Δεν είχα ακούσει ποτέ το αντίστοιχο : "εφάκι, θα κάνεις κάτι για τη γιορτή σου;" Σκατούλες. Αντί αυτού, δέχτηκα αρκετές φορές ευχές από κόσμο σε κουλές ημερομηνίες στις οποίες γιόρταζαν οι Ευφημίες, Ευτέρπες, Ευφροσύνες, Ευσταθίες και λοιπές παρατρεχάμενες. Να μην είμαι, λοιπόν, αχάριστη, ο κόσμος με θυμόταν! Απλά, πέρα από την οικογένεια μου δε θυμόταν κανείς ότι με λένε Ευτυχία... Τι δυστυχία...
Με τα γενέθλια, τι άλλη μιζέρια! Ε, μα κι εσύ ρε μάνα, πρώτη Αυγούστου βρήκες να με φέρεις σε αυτό το μάταιο κόσμο; Χάθηκε ο Σεπτέμβριος, ο Οκτώβριος, ο Νοέμβριος; Οι πιο γαμάτοι μήνες να κάνεις party! Κανείς δεν πάει διακοπές αυτούς τους μήνες, εκτός κι αν ήμουν τόσο γκαντέμω ώστε να έχω γεννηθεί ανάμεσα 26-28 Οκτωβρίου... (bouaxaxaxa my sincere sympathies for those born on those dates!) Για να επανέλθω στο θέμα μου, σαν παιδί λοιπόν δεν έκανα ποτέ birthday bash. Jamais. Τα σχολεία ήταν κλειστά για καλοκαίρι, ήμουν πάντα με τους γονείς διακοπές, μετά το μπάνιο στη θάλασσα έσβηνα κεράκια, κόβαμε την τούρτα, και μετά για φαγητό. Τόοοοοσο καλά.
Όλα αυτά διήρκεσαν μέχρι το πανεπιστήμιο, που ανοίξανε οι ορίζοντες, διευρύνθηκε ο κύκλος μου και άρχισα να βγαίνω σε νυχτερινά μαγαζιά, να μην πηγαίνω πλέον διακοπές με τους γονείς και να γνωρίζω κόσμο που είχαν συγγενή κάποια Ευτυχία! Σιγά σιγά, αυξήθηκε ο αριθμός ευχετηρίων κλήσεων την 6η Απριλίου και αρκετές φορές μου δόθηκε η ευκαιρία να καλέσω τους 4-5 εναπομείναντες θερμόπληκτους εν τω κλεινόν άστυ φίλους να τους κεράσω ένα ποτάκι σε κάποιο παραλιακό "αναψυκτήριο". Αλλά και πάλι, ένα παράπονο το είχα... έπρεπε να έχω εγώ ενημερώσει για τα επικείμενα γενέθλια. Από μόνοι τους, λίγοι αυτοί που θυμόντουσαν μέσα στα μακροβούτια και το άραγμα στις εξωτικές πλαζ να μου τηλεφωνήσουν πρωταυγουστιάτικα.
Βέβαια, όπως μου επεσήμαναν χρόνια οι δικοί μου, το savoir vivre επιβάλλει στην εορτή σου να μην ενημερώνεις εκ προοιμίου τους φίλους σου, αλλά να δέχεσαι τις ευχές και εάν κι εφόσον έχεις κανονήσει να γιορτάσεις, να τους προσκαλείς on the spot. Όσους εδεήσουν να σε καλέσουν. Στα γενέθλια, φυσικά και καλείς in advance.
Τεσπά, μακρυγορώ χωρίς ουσία, ήθελα να καταλήξω στο ότι τα τελευταία χρόνια είχα τη χαρά να γιορτάσω γιορτή-γενέθλια ανάμεσα σε 3-4 άτομα που πραγματικά αγαπώ και με νοιάζουν και που πραγματικά ξέρω ότι με σκέφτονται. Φέτος, που περισσότερο από ποτέ είχα την ανάγκη αυτά τα 3-4 άτομα να είναι κοντά μου, δεν ήταν, η καθεμία για δικούς της λόγους, σεβαστούς μεν, ωστόσο για τη μία και μοναδική μέρα που γιορτάζει η φίλη τους το χρόνο, θα περίμενα να κάνουν την προσπάθεια... Ευτυχώς, ένα άτομο δε με έχει απογοητέψει ποτέ. Η ευτυχία, λοιπόν, είναι να έχεις τέτοιους ανθρώπους δίπλα σου: στα ζόρια και στα πανηγύρια. Ευχαριστώ, νατ!



Υ.Γ. Αααα... φέτος, με θυμήθηκε ο τελευταίος άνθρωπος που θα περίμενα ποτέ... ενδόμυχα φυσικά το ήλπιζα... και προς τιμήν του, λοιπόν, έκανε την ανατροπή. Ευχαριστώ, μικρέ!

Το χρήμα στις ανθρώπινες σχέσεις

Να είσαι ρε γαμώτο με κάποιον κάμποσο διάστημα και να περνάς καλά, ή έτσι τουλάχιστον να νομίζεις, έως ότου σου ανακοινώσει μια ωραία πρωία ότι σε χωρίζει γιατί είσαι τσιγγούνα. Συνέβει σε φίλη. Όταν μου το είπε, δεν ήξερα πώς να αντιδράσω, να την παρηγορήσω; να με πιάσει υστερικό γέλιο; να αρχίσω να κοσμώ τον τύπο με χαρακτηρισμούς κι επίθετα; Δηλαδή, έλεος, ακόμα και η σχέση ενός ζευγαριού να προσδιορίζεται γαμώτι μου από το χρήμα; Μα, τσιγγούνα; Δηλαδή, ρε φίλε, για να καταλάβω, με την άλλη είσαι για να σου πληρώνει τις βενζίνες και τους καφέδες; Τι είναι ρε η κοπέλα, ΑΤΜ; Εντάξει, ούτε το αντίστροφο μου αρέσει, δηλαδή να έχουν οι γυναίκες την απαίτηση να πληρώνει τα πάντα ο άνδρας. Και στο κάτω κάτω, δεν υπάρχουν νόρμες σε αυτά. Μια πληρώνει ο ένας, μια ο άλλος, μια φορά μισά μισά.
Γιατί δε με έχει απασχολήσει ποτέ στη ζωή μου αυτό το θέμα, δεν μπορώ να καταλάβω, ποτέ δεν είπα δεν κάνω παρέα με τον τάδε, δε βγαίνω με τον δείνα επειδή δεν έχει λεφτά. Βγαίνουμε ρε παιδί, πληρώνω εγώ κι όταν έχεις εσύ πληρώνεις την επόμενη φορά. Πρέπει να το κάνουμε θέμα; Όπως, επίσης, εκνευρίζομαι να έρχεται ο λογαριασμός όταν έχεις βγει έξω με φίλους και να λες "οκ, αφήστε το 'χω εγώ, πληρώνω εγώ σήμερα και εσείς κάποια άλλη φορά" και να αρχίζουν οι άλλοι "όχι, μισά-μισά, όχι ο καθένας τα δικά του" κλπ κλπ. Ρε παιδιά, καταλάβετε το, είναι η μεγαλύτερη χαρά να κερνάς τους φίλους σου, δοκιμάστε το καμιά φορά! Δεν είναι επίδειξη, δεν είναι προσπάθεια να σε κάνει ο άλλος να αισθανθείς υποχρέωση, το κάνει από χαρά!!! Αλλά φευ!
Δεν ξέρω, είναι κινητήριος μοχλός το χρήμα αλλά δεν είναι, ρε πούστη μου, το κριτήριο για τις ανθρώπινες σχέσεις, της φιλίας και του έρωτα. Αντί να καθόμαστε να αναλύουμε αν μας αγαπάνε, αν μας σέβονται, αν μας στηρίζουν, άν είναι ειλικρινείς, καθόμαστε να τρωγόμαστε αν μας πληρώνει ο άλλος τον καφέ ή αν μας παίρνει ακριβά δώρα ή αν θα πληρώσει το ξενοδοχείο στις διακοπές; Ήμαρτον!!! Εγώ θα έχω ήδη πληρώσει τον καφέ, ήδη αγοράσει το δώρο, ήδη προ-πληρώσει όλες τις διακοπές. Και όχι φυσικά επειδή είμαι καμιά ζάμπλουτη η κάνα φιλανθρωπικό ίδρυμα, αλλά επειδή αυτά είναι τα δευτερόντα διαδικαστικά θέματα. Τα βασικά είναι η επιθυμία να πας για καφέ με τον άνθρωπο σου (γκόμενος ή φίλος), η χαρά να του δωρίσεις κάτι που είδε και του άρεσε, η λαχτάρα να πας μαζί του στο νησί να αράξετε στην παραλία. Και για μένα, όσοι παραβλέπουν όλα αυτά και έχουν ήδη φτάσει στο θέμα του πορτοφολιού, είναι "λίγοι" και έχουν χάσει (ή ξεχάσει) την ουσία.
Η ουσία είναι να έχεις δίπλα σου αυτούς που αγαπάς, που περνάς καλά μαζί τους, που σε γεμίζουν.

Η ελευθερία του λόγου και οι συζητήσεις ψυχανάλυσης

Καλεσμένη χθες σε φιλικό σπίτι για dinner και drinks δέχθηκα την κριτική ότι το blog μου δεν πρέπει να είναι μέσον για αναφορές σε κοινούς γνωστούς, ειδικότερα όταν έχω να κάνω επικριτικά σχόλια αναφορικά με την ανατροφή των. Διαφωνώ κάθετα, φυσικά, το blog δεν είναι ημερολόγιο να γράφω τι έφαγα, τι ήπια και τι αγόρασα προχθές από το Golden. To blog είναι ένα μέσο που σου δίνει τη δυνατότητα να εκφράζεις τις απόψεις σου για θέματα που σε απασχολούν εσένα τον ίδιο και που ενδεχομένως θες να μοιραστείς και με 2-3 ανθρώπους.
Τώρα, αν οι απόψεις μου ενοχλούν ή αν θεωρούνται κακόβουλες, δυστυχώς δεν μπορώ να κάνω κάτι για αυτό, παρά μόνο να ζητήσω θερμά εφεξής να μη γίνεται ανάγνωση των αναρτήσεων του fwkia-kota.
Συνεχίζοντας ακάθεκτη την αναφορά μου στις κουλές ανθρώπινες συμπεριφορές, ένα θέμα που με απασχόλησε τελευταία είναι η επανασύνδεση με κάποιον γνωστό με τον οποίο η roller-coaster διαπροσωπική επαφή με έφτανε πολλές φορές στα όρια μου. Άνθρωπος κι αυτός των άκρων, χτυπημένος κι αυτός από τη μοίρα σε επίπεδο οικογενειακό, ξεχώρισε από πολύ νωρίς στον κύκλο των λοιπών χαμένων ποιητών. Βαθιά στοχαστικός, κυκλοθυμικός και παθιασμένος θα ήταν οι λέξεις που θα διάλεγα να τον χαρακτηρίσω. Οι συζητήσεις πάντα σε επίπεδο εκμυστηρεύσεων και οι αναλύσεις για τις σχέσεις (εργασιακές, οικογενειακές, φιλικές) μακροσκελείς. Κι ενώ λοιπόν με τέτοιους ανθρώπους χαίρεσαι να μιλάς και να επιχειρηματολογείς, τραβάνε σε κάτι ανύποπτες στιγμές το ζόρι τους, καίνε τον σκληρό και κάνουν crash. Κοινώς εξαφανίζονται, χωρίς λόγο κι αφορμή, απλά άντε γειά.
Ο εν λόγω γνωστός ήταν ανέκαθεν ένας άνθρωπος με τον οποίο η ανταλλαγή σκέψεων ήταν πάντα ψυχοκαθαρτική, σε σημείο να αναρωτιέμαι πολλές φορές αν έχει το κληρονομικό χάρισμα της ενόρασης ή τελικά αν εγώ είμαι τόσο άνοιχτό βιβλίο. Δεν ξέρω τι από τα δυο συμβαίνει, ξέρω ότι χαίρομαι πολύ όταν κουβεντιάζουμε και μου ξεδιπλώνει τις απόψεις του γιατί αισθάνομαι πως είναι από τους λίγους με τους οποίους μπορώ να κάνω και μια κουβέντα πέρα από τις συνήθεις μαλακίες για τα ποτά, τις γκόμενες, τα στέκια και τα ψώνια. Φτάνει μόνο, να μην τον πιάνουν οι αυτοκαταστροφικές του τάσεις και να μην κάνει σταυροφορίες. Δεν υπάρχει λόγος! Δίνει τόσα στους γύρω του κι άμα αισθανθεί ότι δεν παίρνει, την κάνει με ελαφρά. Θα πω όμως αυτό που έχω ξαναπεί: στη φιλία πρέπει να είσαι ανιδιοτελής και να μην περιμένεις ανταλλάγματα. Στον έρωτα κάντα όλα πουτάνα, δε βαριέσαι, σήκω φύγε, γάμησε τα. Αλλά στους ανθρώπους που εκτιμάς, δείξε υπομονή και όλα θα ρθουν εκεί που θες. Trust me on this, είμαι απο τους αθεράπευτα υπέρμαχους της δεύτερης ευκαιρίας. Και στο φίλο σου που έβγαλε ζήλεια και κακία, να δώσεις ελαφρυντικά, γιατί ξέρεις... μακάριοι οι πτωχοί τω πνεύματι, dear passajero.

Όταν με χώρισε η κολλητή μου

Και να'μαι πάλι εδώ έπειτα από μέρες αποχής, μέρες ωστόσο γερής κατανάλωσης αλκοόλ και γενικότερης κρεπάλης. Είμαστε ακόμα ζωντανοί...
Αφού δηλαδή ξεπεράσαμε και την αναστάτωση από το μήνυμα σοκ που έλαβα στο κινητό από τη "φίλη" στην οποία αναφέρθηκα και σε προηγούμενη ανάρτηση. Μήνυμα - ξέσπασμα που μόνο σε γκόμενο στέλνεις, κοριτσάκι μου. Ακούς εκεί θράσος να μου γράψει η άλλη ότι με βαρέθηκε και ότι φταίω εγώ και να μην της απαντήσω στο sms γιατί θα τα πάρει. Σε περίπτωση που το είχες ξεχάσει, εγώ είμαι φίλη σου, όχι το αγόρι σου, ούτε τα μαλακισμένα 20χρονα που κάνεις παρέα και θεωρείς ότι είναι αυλικοί σου. Αν θεωρείς, καλή μου, ότι η φιλία είναι γκομενιλίκι και κάνεις κόγξες για να σε κυνηγήσω και να σου ζητάω να με κάνεις παρέα ("πεζάκια, σα με πέτσετε τσε μένα?" λένε τα 7χρονα), είσαι α) βαθιά νυχτωμένη και β) πολύ ανώριμη. Κοριτσάκι μου, δε φταις εσύ όμως. Φταίει η μανούλα σου κι ο πατερούλης σου που δυστυχώς σε έχουν μάθει να είσαι το κέντρο του κόσμου και όλα να γυρίζουν γύρω σου. Φταίνε που σου κάνουν τα χατήρια και σε έχουν κάνει δύστροπη και κακομαθημένη. Έχεις μάθει να έχεις γύρω σου ανθρώπους που σου γλύφουν τα αυτιά, σε στουμπώνουν στις ψεύτικες κολακείες και που τους έχεις σούζα. Α, και να τραβάς μετά και κάααααατι μούτρα νααααααα άμα δεν περνάει το δικό σου. Sorry, αλλά δε θα πάρω. Εγώ φίλους μου θέλω ανθρώπους ειλικρινείς και ντόμπρους, με αρχίδια. Να λένε το παράπονο τους, να εκφράζουν την αγανάκτηση τους απέναντι μου, να μου βάζουν τις φωνές για να με συνεφέρουν αλλά ταυτόχρονα να γελάνε, να περνάνε καλά και να διασκεδάζουν μαζί μου. ΙΣΟΤΙΜΑ ΚΑΙ ΦΙΛΙΚΑ. Δεν έχω ανάγκη σαν κι εσένα να γεμίσω με χιλιάδες άσχετους γνωστούς το friend list του facebook μόνο και μόνο για να νιώθω αρεστή κι αποδεκτή: αυτό το αφήνω για σένα. Εγώ προτιμώ τους λίγους και σωστούς. Καλή σου τύχη από εδώ και στο εξής. Φιλιά.